Marzyliście kiedyś, aby znaleźć się w jednej z baśni? Jestem pewna, że tak. Czasami jednak warto uważać, czego sobie życzymy...

Alex i Conner są bliźniętami, których życie od jakiegoś czasu nie układa się tak, jak powinno. Pewnego dnia otrzymują oni od babci niesamowitą księgę pełną baśni. Nie mają nawet najmniejszego pojęcia, jak bardzo jest ona niezwykła, ani do jakiego stopnia zmieni się ich życie. Rodzeństwo trafia do Kariny Opowieści i ma okazję przekonać się, jak wyglądają kulisy znanych przez wszystkich historii. To, że spotkani przez nich na drodze bohaterowie ich zaskoczą, jest chyba delikatnym niedopowiedzeniem. Coś jednak zawsze musi pójść nie tak i tym razem zdecydowanie nie może być inaczej, dlatego Alex i Conner będą mieli problem z powrotem do rzeczywistości, a tym samym do domu. Dopiero teraz rozpocznie się dla niech prawdziwa przygoda, w której sami staną się głównymi bohaterami!

Już kiedy zobaczyłam zapowiedź tej powieści, wiedziałam, że to historia dla mnie – od początku przyciągała mnie jak magnes. Mam czasami wrażenie, że już nigdy nie wyrosnę z książek dla dzieci i młodzieży – ale czy jest w tym coś złego? Niedawno przeczytałam pewne zdanie, z którym nie mogę się nie zgodzić. Niestety nie jestem go w stanie przytoczyć w oryginalnym brzmieniu, ale chodziło o to, że naprawdę dobrze napisana książka dla dzieci powinna się podobać nie tylko docelowej grupie wiekowej, ale także dorosłym czytelnikom. Moim zdaniem „Kraina Opowieści” doskonale się wpisuje do tej kategorii.

Wracając jednak do samego „Zaklęcia Życzeń”, które jest pierwszym tomem serii (tak, na szczęście to dopiero początek przygody!) – jeden rzut oka na okładkę i opis wystarczył, abym wyczuła potencjalny hit. Książka od razu skojarzyła mi się z moim ukochanym „Baśnioborem”, a do tego doszedł motyw wprowadzenia zamieszania w baśniach, który chyba nigdy mi się nie znudzi (tutaj pozwolę sobie polecić serię „Akademia Dobra i Zła”, chociaż ta jest skierowana do troszeczkę starszych czytelników niż „Kraina Opowieści” czy wspomniany przed chwilą „Baśniobór”). Nie ukrywam, że do książki zachęcił mnie także autor, którego kojarzę jeszcze z serialu „Glee”. Powiem tylko, że intuicja po raz kolejny mnie nie zawiodła!

Muszę podkreślić, że pozycja została bardzo ładnie wydana i oprócz wszystkich innych walorów, które ze sobą niesie, pięknie prezentuje się na półce. Niby mała rzecz, a cieszy! Zresztą także w środku znajdują się uzupełniające rozdziały ilustracje i w niczym nie przeszkadza to, że są czarno-białe.

Powieść jest pełna magii, humoru, przygód i zwrotów akcji, a do tego niepozbawiona mądrości – czego chcieć więcej? Zapewniam, że po przeczytaniu tej książki już nigdy nie spojrzycie na baśnie w ten sam sposób, co dotychczas. Specjalnie nie zdradziłam Wam więcej szczegółów, ponieważ największą frajdą jest samodzielne odkrywanie kolejnych niespodzianek, które przygotował dla czytelników autor. Mnie nie pozostaje nic innego jak tylko cierpliwie czekać na kontynuację, chociaż mam cichą nadzieję, że pojawi się na polskim rynku już wkrótce.

Cykl/Seria: Kraina Opowieści t. 1
Autor: Chris Colfer
Tytuł: Zaklęcie Życzeń
Tytuł oryginału: The Land of Stories: The Wishing Spell
Wydawnictwo: Młodzieżówka
Liczba stron: 452

Ciemnoskóra nastoletnia Starr pochodzi z ubogiej dzielnicy, jednak ma szansę uczęszczać do dobrej prywatnej szkoły. Wydaje się, że jest szczęściarą, ale jednak życie pokazuje, że nic nie jest proste. Jak większość ludzi w tym wieku Starr również poszukuje swojej tożsamości, a w jej przypadku jest to wyjątkowo trudne, ponieważ znajduje się na granicy dwóch zupełnie różnych światów, ciągle wahając się, któremu z nich tak naprawdę powinna być wierna. Życie dziewczyny całkowicie upada, kiedy na jej oczach zostaje zabity jej najlepszy przyjaciel z dzieciństwa. Sytuacja wydaje się oczywista, a jednak okazuje się niezwykle skomplikowana – niewinny chłopak został postrzelony przez białego policjanta, a Starr jest jedynym wiarygodnym świadkiem. Okazuje się, że nie ma dobrego wyjścia z sytuacji, ponieważ powiedzenie prawdy może kosztować nastolatkę nawet życie. Nikt nawet nie spodziewa się, jak wiele mogą zmienić słowa jednej dziewczyny.

Z pewnością już po samym opisie „The Hate U Give” domyślacie się, że jest to jedna z tych powieści, która chociaż jest skierowana do młodzieży, to niesie za sobą przesłanie i powinna spodobać się także starszym czytelnikom. W dużej części historia ta przedstawia, jak nadal niełatwe jest życie czarnoskórych ludzi w Ameryce. Nie da się ukryć, że głównym tematem książki jest panujący w kraju rasizm. Temat jest trudy i ważny, a autorce udało się go przedstawić w bardzo przystępny sposób. Smutne w tym wszystkim jest to, że książka jest tak bardzo aktualna i prawdziwa. Problem rasizmu sięga w daleką przeszłość, świat się rozwija i brnie do przodu, a w tej sprawie niewiele się zmienia.

Książka napisana jest przystępnym, lekkim stylem, dzięki czemu szybko się ją czyta. Historia jest naprawdę warta uwagi i dopracowana, jednak zabrakło mi czegoś w zakończeniu, co niestety często zauważam pod koniec książek. Odniosłam wrażenie, że autorka przez całą powieść dążyła do jakiegoś konkretnego punktu czy wydarzenia, a nagle zgubiła się i nie miała pojęcia, jak to wszystko zamknąć, więc zrobiła to w taki a nie inny sposób. Moim zdaniem „THUG” zasługiwał na coś więcej. Tytuł jest bardzo wymowny i zakończenie powinno być tak samo dobitne.

„Nienawiść, którą dajesz”, to jedna z tych historii, która jest niepowtarzalna i której się nie zapomina. Chociaż tematy w niej poruszane zdecydowanie nie należą do optymistycznych, to nie brakuje w niej pozytywnych emocji i specyficznego humoru. Co więcej, książka niesie za sobą niezwykle ważne przesłanie – przekonajcie się o tym sami! Powieść została zaadaptowana i film miał już swoją światową premierą, więc tylko kwestią czasu jest, kiedy pojawi się w polskich kinach. Mam przeczucie, że to widowisko będzie warte uwagi, więc śledźcie repertuary kin, ale najpierw koniecznie sięgnijcie po wersję papierową!

Autor: Angie Thomas
Tytuł: The Hate U Give: Nienawiść, którą dajesz
Tytuł oryginału: The Hate U Give
Wydawnictwo: Papierowy Księżyc
Liczba stron: 447

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzedniej części.

Lia zostaje pojmana, a następnie jest przetrzymywana w królestwie Vendy, jednak wszystko wygląda zupełnie inaczej, niż się tego spodziewała. Księżniczka już nie ma na kim polegać, a tym bardziej komu ufać. Zostaje wplątana w polityczną intrygę, na czele której stoi rządzący Vemdą Komizar. Kiedy dziewczynie wydaje się, że już nie ma dla niej nadziei na lepszy los, okazuje się, że Komizar postanawia wykorzystać ją do swoich celów. Im większą Lia otrzymuje wolność, tym lepiej zapoznaje się ze zwyczajami zamieszkujących Vendę ludzi i zaczyna rozumieć panujące w w tym królestwie zasady. Wszystko idzie w zupełnie innym, niż planowanym przez nią wcześniej kierunku, a tym samym z więzionej ofiary przemienia się w osobę, która postanowi wykorzystać swoją obecną sytuację do poprawy losu innych. Gdyby tylko ciągle nie czuła na karku oddechu Komizara i jego sprzymierzeńców oraz miała pewność, że Rafe znajdzie się daleko stąd. Jakby tego było mało, cały czas gdzieś pośród myśli księżniczki pojawia się pytanie – co z Kadenem?

Pierwsza część serii „Kroniki Ocalałych” nie ustrzegła się przed pewnymi niedociągnięciami, jednak zdecydowanie miała w sobie „to coś”. Jedną z najmocniejszych zalet książki była ciągnąca się przez całą powieść zagadka, który z bohaterów jest księciem, a który zabójcą. Oczekując na drugi tom zastanawiałam się, w jakim kierunku autorka poprowadzi fabułę, kiedy już ta największa tajemnica została odkryta. Muszę przyznać, że Mary L. Pearson udało się wybrnąć z sytuacji, a kreowanie niejednoznacznych postaci jest zdecydowanie jej mocną stroną.

W „Zdradzieckim sercu” już wiadomo, kto jest kim, ale autorka dba o to, żeby ciągle wyprowadzać czytelników w pole. Lea nadal pozostaje główną bohaterką i większość powieści przedstawiona jest z jej perspektywy, jednak od czasu do czasu pojawiają się rozdziały, w których narratorami są inne postacie. Mary L. Pearson sprawia, że co kilkanaście stron zastanawiamy się, czy dany bohater jest tym dobrym czy wręcz przeciwnie, nie mówiąc już o tym, że przez większą część historii przedstawiani są w niejednoznaczny sposób. Przyznaję, że autorce udało się wprowadzić w książce kilka zwrotów akcji, którymi udało jej się mnie całkowicie zaskoczyć – jestem bardzo ciekawa, jak uda się jej rozwinąć pewne wątki w kolejnej części, a wszystko wskazuje na to, że dużo się tam będzie działo!

Tak jak w „Fałszywym pocałunku”, tak i w części drugiej autorka postarała się przedstawić nie tylko główny wątek, ale wprowadziła też wiele pobocznych. Czytając powieść od razu widać, że podczas pisania miała cały czas w głowie wymyślony przez siebie świat i to bardzo szczegółowy jego obraz. Akcja z każdą stroną brnie do przodu i chociaż nie jest historia pełna fajerwerków i mknąca z prędkością światła, to fabuła poprowadzona jest w taki sposób, że wzbudza zainteresowanie i nie można się z nią nudzić. Mary E. Pearson wydaje się świadomie budować napięcie, kiedy zaczyna poruszać jakiś wzbudzający zainteresowanie temat, a potem pozostawiając go niedopowiedziany w zawieszeniu. Mam dziwne przeczucie, że rozwiązanie pewnych zagadek czytelnicy poznają dopiero na końcowych stronach ostatniej części serii.

Serię poleciłabym przede wszystkim czytelniczkom, które lubią powieści przygodowe z małym dodatkiem fantasy i posiadające wątek miłosnego trójkąta. Muszę jednak podkreślić, że w „Zdradzieckim sercu”, zwłaszcza w porównaniu z częścią pierwszą, jest to raczej motyw drugoplanowy, ponieważ główna bohaterka ma zdecydowanie większe problemy na głowie. Historia wciągnęła mnie od pierwszych stron - intrygowało mnie, jak dalej potoczą się losy bohaterów, zwłaszcza że w powieści pojawiło się kilka nowych interesujących postaci. Podobało mi się także, jak autorce udało się poprowadzić proces dojrzewania postaci Lii – pod koniec „Zdradzieckiego serca” zdecydowanie nie jest już tą samą księżniczką, którą poznaliśmy w „Fałszywym pocałunku”. Teraz nie pozostaje nic innego, jak tylko czekać na kolejną część serii „Kronik ocalałych”.

Cykl/Seria: Kroniki Ocalałych t. 2
Autor: Mary E. Pearson
Tytuł: Zdradzieckie serce
Tytuł oryginału: The heart of betrayal
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 527

Kate Hallander jest zwyczajną nastolatką… a przynajmniej tak jej się do tej pory wydawało. Mieszka u ciotki, która (delikatnie mówiąc) nie darzy jej zbyt wielkim uczuciem. Pewnego razu, odwiedzając sklep ezoteryczny, dziewczyna otrzymuje od jego właścicielki sporych rozmiarów starą księgę, która wydaje się skrywać niejedną tajemnicę. Kiedy wykorzystuje zamieszczone w niej zaklęcie miłosne (oczywiście dość luźno stosując się do wskazówek), rozpoczyna ciąg zdarzeń, którego nie będzie już w stanie cofnąć ani zatrzymać. Wkrótce odnajdzie drogę do magicznego świata, zapozna się z różnego rodzaju magicznymi istotami (nie zawsze miłymi i dobrymi), dowie się, że jest wiedźmą oraz będzie walczyć z nikczemną nimfą, a nawet… trafi do więzienia! Jak to wszystko mogło się przydarzyć przeciętnej nastolatce? Tego dowiecie się, sięgając po „Księgę Luster" […]. Dalszy ciąg mojej opinii znajdziesz [tutaj].

Cykl/Seria: Kroniki Jaaru T. 1
Autor: Adam Faber
Tytuł: Księga Luster
Wydawnictwo: Czwarta Strona
Liczba stron: 456

Ameryka początku XX wieku. Ava Lavender rodzi się ze skrzydłami, a to nie jest najbardziej niezwykła czy też dziwna rzecz, która miała miejsce w dziejach jej rodu. Każdy z członków rodziny Avy wyróżniał się spośród innych śmiertelników i był tak wyjątkowy, że aż zupełnie nieprzystosowany do rzeczywistości. Jej najbliżsi i przodkowie to barwna plejada postaci, o których nie da się łatwo zapomnieć…

Wracając jednak do Avy - już od samych narodzin nie miała łatwo, a nic nie wskazywało na to, że z czasem będzie lepiej. Dziewczyna ma brata bliźniaka (po którego zachowaniu można wywnioskować, że cierpi na autyzm), właściwie od początku zepchniętego na drugi plan, ponieważ to moment narodzin i skrzydła jego siostry zabierają całą uwagę otoczenia. Pod szpitalem, w którym przyszli na świat, pojawiają się zbiorowiska ludzi modlących się do cudownego dziecka.

Im Ava jest starsza, tym trudniej jej ukryć prawdę o sobie. Posiada dwójkę bliskich przyjaciół, a z czasem ma nawet szansę spotkać na swej drodze miłość. Niestety, nic jednak nie trwa wiecznie i nadchodzi moment, kiedy jej życie wydaje się składać jak domek z kart. Gdyby Ava miała mało codziennych problemów, w jej okolicy pojawia się młody mężczyzna, który bierze nastolatkę za anioła i wpada w obsesję na jej punkcie. Nieszczęśliwy splot zdarzeń doprowadzi do prawdziwej tragedii...

Przyznaję, że dawno nie czytałam książki utrzymanej w podobnej stylistyce. Tym bardziej dziwi, że jest to powieść współczesna, ponieważ i język, i sposób prowadzenia fabuły imitują nurt, który kojarzy nam się z tym popularnym co najmniej kilkadziesiąt lat temu. Jest to ogromna zaleta książki, ponieważ czytelnik od razu wczuwa się w odpowiedni klimat, a jednocześnie, dzięki lekkiemu pióru autorki, wręcz przepływa przez kolejne strony. Już sam pomysł na tę historię jest oryginalny, a sposób pisania Leslye Walton tylko dodatkowo podkreśla wszystkie walory lektury. Jeżeli ktoś lubi specyficzne powieści, których treść zdaje się skryta za mgłą czy też kurtyną, to z pewnością się nie zawiedzie! Historia Avy zdecydowanie nie należy do tych łatwych, lekkich i przyjemnych, bo autorka momentami nie skąpi brutalności, jednak to jedna z tych opowieści, obok których nie da się przejść obojętnie.

Chociaż to Ava jest główną bohaterką, to nie tylko ona skupia na sobie uwagę. Z pokolenia na pokolenie rodzina Avy przejawia wyjątkową oryginalność u każdego z jej członków. Można by powiedzieć, że delikatnie to ujęłam... Mówiąc wprost - są oni po prostu wyjątkowymi dziwakami i do tego każdy na swój sposób. Zresztą większość występujących w książce postaci została tak wykreowana, aby czytelnik z chęcią zaznajamiał się z ich losami i wręcz żałował, że nie może poznać ich bliżej.

W „Osobliwych i cudownych przypadkach Avy Lavender” występuje charakterystyczna, wręcz baśniowa magia, która razem z wszędobylskimi duchami, piórami, ptakami i symbolizmem tworzą niesamowitą otoczkę dla tej historii. Tak jak już wspomniałam, wbrew pozorom nie jest to beztroska czy prosta w odbiorze książka, nie brakuje w niej bólu i cierpienia, a szczęśliwe chwile można by zliczyć na palcach jednej ręki. Nawet już samo zakończenie książki pozostawia czytelnika w zawieszeniu, ponieważ zmuszony jest zastanowić się, co się naprawdę wydarzyło, wracając się przy tym do samego początku lektury. Ostatecznie pozostaje jedynie niedosyt, że to już naprawdę koniec.

Bardzo się cieszę, że miałam okazję okazję zapoznać się z tą pozycją, bo jest naprawdę wyjątkowa i z pewnością pozostanie w mojej pamięci na długo. Mimo że w tej historii nie brakuje sytuacji ukazujących tę mroczniejszą stronę rzeczywistości, to zawiera również jej niesamowitą mieszankę z magią, która przedstawiona jest w sposób dyskretny i bardzo realny – po odłożeniu książki aż trudno wrócić do świata, w którym istnieje ona jedynie w wyobraźni wybranych.

Książka naprawdę zrobiła na mnie duże wrażenie. Rzadko spotyka się u nas pozycje tego typu. Przedstawiona historia ociera się o realizm magiczny, jednak nie jest typową przedstawicielką tego gatunku. Chociaż najprościej byłoby sklasyfikować tę powieść jako młodzieżówkę, to jednak zasługuje zdecydowanie na więcej, bo przmówi także do starszych czytelników. Może i znalazłaby się niejedna książka z podobnymi wątkami, jednak “Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender” jako całość są naprawdę niepowtarzalne. Chociaż akcja nie pędzi do przodu jak szalona, to historia jest napisana takim stylem, że się tego zupełnie nie odczuwa i wręcz pochłania kolejne rozdziały. W tej książce jest coś tak ulotnego, że ciężko to nazwać słowami, a dzięki czemu wyróżnia się spośród innych i przyciąga jak magnes. Wszechobecna tajemniczość dodatkowo podkreśla klimat panujący w powieści. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś uda mi się trafić na podobną historię, najlepiej stworzoną przez tę samą autorkę.



Autor: Leslye Walton
Tytuł: Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender
Tytuł oryginału: The Strange and Beautiful Sorrows of Ava Lavender
Wydawnictwo: SQN Imaginatio
Liczba stron: 300

Księżniczka Morrighan, zwana przez bliskich Lia, w dniu swojego ślubu ucieka prawie spod samego ołtarza. Dziewczyna chce żyć po swojemu i odnaleźć prawdziwą miłość, a nie w wieku piętnastu lat wyjść za mąż z obowiązku i to jeszcze za człowieka z wrogiego rodu, którego nigdy wcześniej nie widziała na oczy. Wraz ze swoją przyjaciółką Pauline udaje się do niewielkiego miasteczka, gdzie zostaje kelnerką i postanawia wieść normalne życie z dala od okrutnej rzeczywistości wyższych sfer. Dziewczyna musi pozostać w ukryciu, ponieważ prawdopodobnie szuka jej pół królestwa, poza tym swoją ucieczką złamała sojusz z Dalbreck. Wbrew pewnym niedogodnościom Lia bardzo polubiła swoje nowe życie, zwłaszcza gdy pojawiło się w nim dwóch tajemniczych młodzieńców, z których jeden natychmiast skradł jej serce. W tym świecie jednak nikt nie jest tym, kim się wydaje, ponieważ każdy z bohaterów posiada własne i do tego niemałe tajemnice. Czy w takiej sytuacji cokolwiek może się potoczyć po myśli któregokolwiek z nich? Los nie raz udowadnia, że potrafi być niesamowicie przewrotny...

Na początku zacznę od tego, że szczerze powiedziawszy spodziewałam się po tej książce czegoś trochę bardziej ambitnego. Po zapoznaniu się z nią nie mogę jednak narzekać, ponieważ powieść, mimo początkowo zawiedzionych oczekiwań, przypadła mi do gustu. „Fałszywy pocałunek” jest to romans YA rozgrywający się w świecie z pogranicza fantasy. Znaleźć można w nim znany już motyw trójkąta miłosnego, jednak mimo pewnego niedopracowania, o którym jeszcze wspomnę, wątek ten jest przedstawiony w bardzo oryginalny i interesujący sposób.

Księżniczka poznaje w tym samym czasie dwóch chłopców, jednak każdy z nich ukrywa się pod innym imieniem i profesją. Chociaż to Lia jest główną bohaterką i narratorką większej części powieści, to naprzemiennie pojawiają się w niej rozdziały ukazane z punktu widzenia całej trójki bohaterów. Dziewczyna nie ma pojęcia, kim tak naprawdę są jej nowi towarzysze, a jedyną przewagą czytelnika jest to, że zna prawdziwe tożsamości młodych mężczyzn. Jeden z nich to książę, przed ślubem z którym Lia uciekła, a drugi to jej potencjalny zabójca – jednak który jest który? Na poznanie odpowiedzi na to pytanie pozostaje poczekać czytelnikowi prawie do końca książki.

Zastanawiacie się, jak to możliwe, że nie wiadomo kto jest kim, skoro duża część rozdziałów widziana jest także oczami obu męskich bohaterów? Powiem Wam tylko, że autorka jest naprawdę sprytna i świetnie to rozegrała. Rozdziały zaczynają się nagłówkami „Kaden”, „Rafe”, „Książę” lub „Zabójca”. Widać, że obaj bohaterowie pałają uczuciem do księżniczki, lecz każdy z nich przeżywa rozterki, z których powodu musi przed nią ukrywać wiele rzeczy. Mary E. Pearson naprawdę udało się przedstawić to wszystko w taki sposób, aby nie można było mieć pewności co do ich prawdziwej tożsamości. Przez całą książkę można zgadywać i domyślać się kto jest kim, jednak autorka tak często wpuszcza czytelnika w przysłowiowe maliny, że do ostatecznego rozwiązania pod koniec powieści niczego nie może być pewnym.

Największym problemem wątku romantycznego jest to, że wszystko zaczyna się od miłości od pierwszego wejrzenia, która pojawia się właściwie znikąd i to między osobami, które wcale się nie znają. Oczywiście uczucie to od początku jest bardzo mocne, do mnie jednak nie przemówiły argumenty o tym, jaka ona jest piękna, a jej zachowanie tak różne od tego, jakiego spodziewali się po niej Kaden i Rafe. Szkoda, że autorka troszkę bardziej nie dopracowała początku tej znajomości, bo z pewnością uwiarygodniłoby to bohaterów i wzmocniło pozytywny odbiór całej książki przez czytelników.

Przyznaję, że nie polubiłam głównej bohaterki. Lia w moim odczuciu jest jak równia pochyła, która z jednej strony wykazuje się niesamowitą siłą i odwagą, a z drugiej nie wie, czego tak naprawdę chce. Do tego wbrew czyhającemu z każdej strony niebezpieczeństwu, bez żadnej refleksji rzuca się w romans z pierwszym lepszym przystojnym chłopakiem, na którego widok poczuła motyle w brzuchu. Zdecydowanie bardziej polubiłam jej momentami aż nazbyt naiwną, ale wierną i uroczą przyjaciółkę, czy nawet Kadena i Rafe’a, którzy też nie są pozbawieni wad czy chwilowego braku rozsądku, ale ukazana została złożoność ich sytuacji, przez co ich pobudki są lepiej uzasadnione.

”Fałszywy pocałunek” to nie tylko romans. Wokół trójki głównych bohaterów życie toczy się dalej swoim torem, a ich rzeczywistość przypomina znane nam średniowiecze. Spiski, walki pomiędzy królestwami, aranżowane małżeństwa, brutalna rzeczywistość wojowników i zabójców, wszelkiego rodzaju oszustwa, wszechobecna niesprawiedliwość, prawdziwa przyjaźń, skomplikowane relacje rodzinne – to część z wielu wątków pobocznych, które występują w powieści i zostały bardzo dobrze przedstawione. Szkoda, że nie zostały bardziej rozbudowane, jednak w dużym stopniu zostało to ograniczone przez główny wątek fabuły. Zważywszy na to, że już wiemy, kto jest księciem, a kto zabójcą, istnieje nadzieja, że w kolejnej części akcja zostanie rozbudowana.

Tak jak już wspomniałam, spodziewałam się czegoś innego, bardziej skomplikowanego i klimatycznego, osadzonego mocno w realiach fantasy. Chociaż akurat tego w „Fałszywym pocałunku” nie znalazłam, a powieści nie brakuje pewnych niedociągnięć i nie porusza nowego tematu, to pierwszy tom „Kronik Ocalałych” zdecydowanie jest warty uwagi, zwłaszcza ze względu na formę. Książka spodoba się wszystkim, którzy lubią romantyczne wątki rozgrywające się w wypełnionym elementami magii otoczeniu. Akcja może nie pędzi do przodu i przez większość czasu nie jest zbyt dynamiczna, a wątek tajemniczego daru księżniczki jest raczej drugoplanowy, jednak nie można powiedzieć, że w powieści brakuje emocji i wrażeń. Autorka zadbała, żeby nawet schematyczny wątek trójkąta miłosnego został ukazany w taki sposób, żeby intrygować. Zważywszy na końcówkę książki można spodziewać się, że w kolejnym tomie zmieni się środek ciężkości akcji, ponieważ główna zagadka tożsamości towarzyszy Lii została odkryta, więc teraz może skupić się na jej umiejętnościach i rozwoju akcji. Kiedy patrzy się na całość, nie mogło być inaczej - „Fałszywy pocałunek” kończy się zawieszeniem fabuły w kulminacyjnym momencie. Mimo że główny sekret został odkryty i nie wiadomo, jak to wpłynie na dalszy ciąg historii, to ja już czekam na drugi tom – po prostu chcę wiedzieć, w jakim kierunku pójdzie autorka, bo seria ma spory potencjał.

Cykl/Seria: Kroniki Ocalałych t. 1
Autor: Mary E. Pearson
Tytuł: Fałszywy pocałunek
Tytuł oryginału: The Kiss of Deception
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 432

Caddy odkąd pamięta przyjaźni się z Rosie i nie wyobraża sobie, żeby coś miało to zmienić. Pewnego dnia jednak w mieście, w którym mieszkają nastolatki, pojawia się nowa dziewczyna. Suzanne zaczyna chodzić do klasy z Rosie i z dnia na dzień coraz bardziej się do siebie zbliżają. Caddy, w której budzi się uczucie zazdrości o przyjaciółkę, z jednej strony podziwia „nową”, z drugiej jednak wydaje jej się, że jest z nią coś nie tak i postanawia odkryć jej sekret. Kiedy prawda wychodzi na jaw, wszystko się zmienia, a tego, co się wydarzy później, na początku nikt by nie był w stanie przewidzieć...

„Piękne złamane serca” to powieść dla nastolatek o pięknie i trudach prawdziwej dziewczęcej przyjaźni – chociaż niejedna dorosła kobieta z chęcią przypomni sobie, jak to było mieć naście lat i przeżywać przygody razem z najbliższymi przyjaciółkami. Jest to historia również dla tych, którzy mają ochotę odpocząć od powieści młodzieżowych z rozbudowanym wątkiem miłosnym. Ciężko jest znaleźć książkę o nastolatkach, w których zupełnie nie pojawia się temat chłopców, ponieważ jest to znaczący element dojrzewania, jednak w „Pięknych złamanych sercach” jest to wątek trzeciorzędny, będący raczej tłem rozgrywających się w powieści wydarzeń.

Widać, że Sara Barnard starała się, aby jej historia była jak najbardziej wiarygodna, jakby z życia wzięta. Kto wie, wcale nie zdziwiłabym się, gdyby coś podobnego wydarzyło się naprawdę, a z pewnością jest to kompilacja wydarzeń, które w zbliżonej formie miały już gdzieś miejsce. Autorka stara się ukazać, że prawdziwe życie nie jest łatwe, za to pełne cieni, ale zawsze pozostaje iskierka nadziei. Pomiędzy słowami stara się też przekonać czytelnika, że czasami po prostu trzeba potrafić zaufać innym ludziom, a wołanie o pomoc jest rodzajem prawdziwej odwagi.

Duża część książki mówi o tym, w jak ciężkiej sytuacji życiowej znajdują się niektóre dzieci i nastolatkowie oraz jak ogromny ma to na nich wpływ. Łatwo jest powiedzieć, że ktoś się karygodnie zachowuje, jest zbuntowany, ma zły wpływ na innych czy wykazuje skłonności do agresji i autodestrukcji. Komuś, kto otrzymał taką etykietę, niełatwo jest się jej potem pozbyć. Niestety większość z nas nie zastanawia się, skąd się biorą takie zachowania, czym są spowodowane i jak tej osobie pomóc. Jest to bardzo trudny i ciężki temat, ale dzięki lekkiemu i prostemu stylowi autorce udało się w przystępny sposób przybliżyć losy nastolatki z problemami.

Akcja książki nie pędzi, tylko płynie jednostajnie do przodu. Pozwala powoli zapoznać się z całą historią i bohaterami, przyzwyczaić się do nich, spróbować zrozumieć różne punkty widzenia, a zwłaszcza przygotować na to, co z czasem nastąpi. Tak jak w prawdziwym życiu, tak i w „Pięknych złamanych sercach” nic nie dzieje się bez przyczyny. Losy Caddy, Rosie i Suzanne powinny pozostać dla czytelnika światełkiem nadziei w ciężkich chwilach.

Po „Pięknych złamanych sercach” nie spodziewajcie się fajerwerków. To nie jest historia, która ma być efektowna, kiedy to przewraca się kolejne kartki z wypiekami na twarzy czekając na rozstrzygnięcie akcji. Owszem, następuje tutaj punkt kulminacyjny i nie brakuje scen poruszających emocje, jednak całość wydaje się stosunkowo spokojna i podąża torem ku konkretnemu celowi. Zapewniam jednak, że chociaż akcja jest zrównoważona, to zdecydowanie nie jest nudna – po prostu ta książka jest inna i różni się zdecydowanie od powieści młodzieżowych, które w ostatnim czasie pojawiają się na naszym rynku. Nie macie też co liczyć na klasyczny happy end, bo przecież w życiu też nic nie jest proste i oczywiste. „Piękne złamane serca” mają dawać nadzieję, a nie obiecywać, że wszystko potoczy się jak w bajce.

Historia Caddy i jej przyjaźni zdecydowanie jest powieścią skierowaną do płci pięknej, jednak moim zdaniem bez ograniczeń wiekowych. To doskonała pozycja dla przyjaciółek, ale również czytających duetów matka-córka. Po jej zakończeniu pojawia się wewnętrzna potrzeba do podzielenia się nią z kimś bliskim i przedyskutowania pewnych tematów. To nie jest książka, która wciąga i zachwyca od pierwszych stron, nie jest też pozbawiona wad, ale naprawdę warto zapoznać się z historią „Pięknych złamanych serc”, gdyż porusza ona ważną i niełatwą tematykę oraz momentami chwyta za serce. Ta powieść jest jak jej okładka – z pozoru skromna i minimalistyczna, a jednak aż bije z niej blask.

Autor: Sara Barnard
Tytuł: Piękne złamane serca
Tytuł oryginału: Beautiful Broken Things
Wydawnictwo: Insignis
Liczba stron: 350

Alcatraz Smedry obchodzi właśnie swoje trzynaste urodziny. Kiedy próbuje przygotować dla swoich przybranych rodziców na obiad zwykłą zupkę błyskawiczną, kuchnia zamienia się w ruinę. Alcatraz posiada bowiem pewien niezwykły dar – umiejętność psucia, czegokolwiek tylko dotknie. W międzyczasie chłopiec otrzymuje tajemniczą przesyłkę i wszystko wskazuje na to, że została ona nadana przed trzynastoma laty przez prawdziwych rodziców Alcatraza. Jednak jak to jest możliwe, skoro w ciągu swojego krótkiego życia dzięki swoim anty-zdolnościom nastolatek mieszkał już u kilkunastu par zastępczych rodziców? Wkrótce jednak okaże się, że Al tak naprawdę nic o sobie nie wie, a wszystko, co do tej pory wydawało mu się być pewne, zostanie postawione pod znakiem zapytania. W otrzymanej przez niego paczce znajduje się około garści piasku, który niebawem zostaje skradziony, a chłopiec nieświadomie wplącze się w ogólnoświatowy spisek nikczemnych Bibliotekarzy...

Brandon Sanderson zabiera czytelnika w pełną przygód drogę w przerysowanym i niewiarygodnym świecie przedstawionym. Momentami książka wydaje się wręcz niedorzeczna, ale dzięki temu jest zabawna i charakterystyczna. Grupki głównych bohaterów nie da się nie polubić i przez cały czas dopinguje się im w ich poczynaniach. Mamy tutaj pakującego się nieustannie w kłopoty nastolatka, jego wojowniczą rówieśnicę, zwariowanego staruszka, nieprzeciętnych rozmiarów pociesznego antropologa i kontrastującego z nim pod względem wyglądu lingwistę. Większość tej grupy posiada dziwne dary, takie jak wspomniane psucie wszystkiego przez głównego bohatera czy wieczne spóźnianie się jego dziadka. Pojawia się pytanie, jak można takie antytalenty w ogóle nazwać darami, ale po przeczytaniu „Piasku Raszida” nie można już mieć co do tego wątpliwości. Do tego dochodzą przeciwnicy głównych bohaterów, czyli niebezpieczni Bibliotekarze, którzy cały czas knują, jak przejąć całkowitą władzę nad światem. Ta wciągająca historia zobrazowana jest przy tym bardzo ładnymi i dobrze uzupełniającymi tekst ilustracjami Hayley Lazo.

Już sam pomysł na książkę niezwykle mi się spodobał, ale sama twórczość Brandona Sandersona jeszcze bardziej! W tej powieści wiele się dzieje, momentami panuje w niej wręcz chaos, ale wszystko razem składa się na logiczną i przemyślaną całość. Autor nie skąpił wyobraźni i wykorzystał w „Piasku Raszida” naprawdę wiele pomysłów. Jednym z intrygujących rozwiązań są nieodłączne atrybuty głównych bohaterów, czyli magiczne okulary – a każda para posiada inne możliwości! Autor wprowadził również podział świata na dwie części – Ciszlandy (czyli świat, który znamy, a przy tym opanowany w dużym stopniu przez Bibliotekarzy) oraz Wolne Królestwa (o których pozwolę sobie nie zdradzać więcej informacji, aby nie psuć potencjalnym czytelnikom zabawy).

Serdecznie polecam tę historię – sama wprost nie mogłam się od niej oderwać! Brandon Sanderson napisał tę książkę w sposób, który naprawdę lubię – jest pełna humoru i absurdalnych wydarzeń. W „Publishers Weekly” porównano powieść Sandersona ze znanym z „Serii Niefortunnych Zdarzeń” Lemonym Snicketem i muszę przyznać, że podczas czytania też pojawiło mi się w głowie takie skojarzenie w odniesieniu do stylu obu autorów. Czytałam serię Snicketa wiele lat temu i bardzo mi się podobała, ale mimo to wydaje mi się, że „Piasek Raszida” jest jeszcze lepszy. Poza tym uwielbiam wątek związany z Bibliotekrzami i ich niecnymi planami, łącznie z aluzjami do ich zakulisowego panowania nas światem – po przeczytaniu tej książki już chyba nikt nie pomyśli o nich stereotypowo. „Piasek Raszida” to fantastyczna przygoda dla osoby w każdym wieku.

Cykl/Seria: Alcatraz kontra Bibliotekarze t. 1
Autor: Brandon Sanderson
Tytuł: Piasek Raszida
Tytuł oryginału: Alcatraz Versus the Evil Librarians
Wydawnictwo: IUVI
Liczba stron: 312