Wrona Aggie pewnego dnia odnajduje martwego człowieka, o czym jej współlokatorka Vicki przekonuje się w doprawdy niecodzienny sposób... Kobieta niezwłocznie zgłasza sprawę na policję. Nieoczekiwanie to właśnie ona staje się główną podejrzaną w sprawie, chociaż dowody wskazują, że jest to wręcz niemożliwe, aby ona była sprawczynią zbrodni. Coś tu zdecydowanie nie gra i Vicki z przyjaciółmi będą musieli zaryzykować naprawdę wiele, aby spróbować odkryć prawdę. Jednak czy im się uda, a ostatecznie gra okaże się warta świeczki? Gdyby tego było mało, nie jest to jedyna dziwna rzecz, która w ostatnim czasie miała miejsce w miasteczku...

„Jezioro Ciszy” jest jednocześnie szóstą częścią cyklu „Inni” i samodzielną powieścią, jednak nadal osadzoną w tym samym uniwersum. Dzięki temu może być ona traktowana jako oddzielna książka, dlatego mogą po nią sięgnąć również osoby, które wcześniej nie miały okazji poznać wspomnianej wyżej serii autorstwa Anne Bishop. Bardzo lubię powieści tej autorki, ponieważ posiadają one charakterystyczny klimat oraz równowagę pomiędzy akcją, przygodą, codziennymi relacjami pomiędzy bohaterami, a humorem. „Jezioro Ciszy” w niczym nie odbiega od tego schematu. Na każdym kroku widać, że autorka bardzo dokładnie przemyślała sobie fabułę, a wykreowany przez nią świat przedstawiony jest bardzo szczegółowo przedstawiony, co dodaje mu wiarygodności.

W „Jeziorze Ciszy” autorka przenosi akcję do innego miejsca i wykorzystując okazję, przedstawia czytelnikom zupełnie nową główną bohaterkę. Chociaż bardzo polubiłam Meg i spółkę, to cieszę się, że Anne Bishop postanowiła w znanym już świecie wprowadzić podmuch świeżości i stworzyć nową grupę przyjaciół, a co za tym idzie, inne problemy. Ciężka i gęsta, ale okraszona humorem atmosfera, mnóstwo zwrotów akcji oraz fantastyczne istoty i wielowarstwowa fabuła są chyba największymi zaletami tej historii. Do tego autorka posiada wyjątkowy styl, który dodaje dodatkowego smaczku powieści. Kolejnym plusem jest to, że Anne Bishop ukazuje wydarzenia z perspektywy różnych bohaterów, co dodatkowo ubarwia odbiór całości. Zapewniam, że warto sięgnąć po tę pozycję, bo jeżeli lubicie podobne klimaty, to jest wprost idealna dla Was!

Sposób, w jaki autorka ukazuje Innych, za każdym razem mnie zadziwia. Czasami te opisy są zabawne czy urocze, aby po chwili wywołać ciarki na plecach czy obrzydzenie. Podoba mi się ta skrajność, ponieważ Anne Bishop ukazuje czytelnikom jak naprawdę Inni są inni, a chociaż czasami budzą sympatię czy zaufanie, to jednak są dzicy. Zresztą opisując ich w taki, a nie inny sposób, autorka udowadnia swoją bystrość i spostrzegawczość oraz niesamowitą zdolność obserwacji oraz specyficzne poczucie humoru. Ona z najmniejszej codziennej drobnostki, na którą ludzie na co dzień nie zwracają uwagi, potrafi stworzyć niezwykle przemawiającą do wyobraźni anegdotkę ze świata Innych, a dodatkowo podkreślają to reakcje bohaterów będących ludźmi.

Chociaż książka ma spore gabaryty, to podczas czytania zupełnie się tego nie odczuwa i ostatecznie kończy się ona szybciej, niżby się chciało. Jeżeli o mnie chodzi, to wciągnęła mnie od pierwszej i trzymała w garści do ostatniej strony. Anne Bishop doskonale potrafi budować napięcie, akcja jest wielowątkowa i cały czas prze do przodu. Powiem Wam jedno: autorka zdecydowanie trzyma poziom, ba! - cały czas się rozwija. „Jezioro Ciszy” to zdecydowanie warte uwagi Urban Fantasy i pozycja, która nie pozwoli się ze sobą nudzić.

Cykl/Seria: Inni T. 6
Autor: Anne Bishop
Tytuł: Jezioro Ciszy
Tytuł oryginału: Lake Silence
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 512

Beztroską Marie, dla której życie jest jedną wielką zabawą, pewnego dnia czeka brutalne zderzenie z rzeczywistością. Dziewczyna dowiaduje się, że jej starsza doskonała siostra jest ciężko chora i w związku z tym prosi Marie, aby w okresie leczenia zaopiekowała się jej dziećmi. Z czasem młoda kobieta przejmuje także obowiązki w rodzinnej firmie zajmującej się jachtami. Los postanowił spłatać jej figla, przy okazji rzucając niejedną kłodę pod nogi. Czy Marie zwycięży tę bitwę czy poniesie sromotną klęskę?

Wbrew optymistycznej letniej okładce i pozytywnie brzmiącemu tytułowi książka ta nie jest zwykłym czytadełkiem, którego fabułę po jakimś czasie dość mętnie się pamięta. Chociaż powieść rzeczywiście posiada lekką formę, to jednak poruszana w niej tematyka porusza czytelnika, dzięki czemu cała treść pozostaje w nim na dłużej. Z tym tytułem nie można się nudzić, jest wielowątkowy i naprawdę dużo się w nim dzieje. Autorka nie zapomniała również o elemencie zaskoczenia, przez co nie brak w treści zwrotów akcji.

Moim zdaniem jest to po prostu powieść drogi – historia o tym, ile musi przejść beztroska Marie, aby w końcu dorosnąć. Jej życie właściwie z dnia na dzień całkowicie się zmienia i będzie musiała sobie z tym jakoś poradzić, a oczywiście nie obędzie się bez dodatkowych trudności.

„Szczęście dla zuchwałych” należy do tych książek, które wzbudzają w czytelniku całe spektrum emocji. Jest to między innymi historia dwóch sióstr, które są zupełnie różne, jednak los sprawia, że nagle niesamowicie się do siebie zbliżają. W książce pojawia się wątek walki z rakiem piersi, jednak autorka wykorzystała go w taki sposób, że nie przytłacza on czytelnika, mimo że jest realistycznie przedstawiony. Bohaterowie jak każdy z nas muszą pokonać przeciwności losu i żyć dalej.

Powieść wręcz zmusza do przemyśleń, bo czy chcemy tego czy nie, podobne sytuacje mogą mieć miejsce w życiu każdego z nas. Okazuje się, że czasami dopiero w najtrudniejszych momentach człowiek jest w stanie przewartościować swoje życie.

Aż szkoda, że ta książka nie ukazała się wcześniej, ponieważ moim zdaniem ze względu na miejsce akcji jest to idealna lektura na wakacje. Powieść napisana jest przystępnym językiem i lekkim stylem, przez co czyta się ją bardzo szybko. Właśnie takie książki często są nam potrzebne – proste i przystępne w formie, a jednak posiadające tak wiele ważnych rzeczy do przekazania. Powieść serdecznie polecam i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będę miała okazję sięgnąć po inne tytuły autorstwa Petry Hulsmann. „Szczęście dla zuchwałych” to historia o magicznej siostrzanej więzi, walce z ciężką chorobą, ale przede wszystkim o zmianach, jakie potrafią zajść w człowieku, kiedy nadejdzie odpowiedni czas. Ta pozycja niesie nadzieję i koi serce, dlatego zdecydowanie warto ją poznać.

Autor: Petra Hulsmann
Tytuł: Szczęście dla zuchwałych
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 512

Teriana spędza kolejne dni na pirackim statku, którego kapitanem jest jej matka. Siedemnastoletnia dziewczyna wie, że kiedyś to ona będzie jej następczynią, a tym samym najważniejszą osobą na Quincense. Kiedy jednak dobijają do brzegu Celendrialu, największym marzeniem nastolatki jest spotkanie z dawno niewidzianą przyjaciółką. Dziewczyna nie spodziewa się, że ich, wydawałoby się, niewinna rozmowa będzie początkiem zdarzeń, które przyniosą olbrzymie konsekwencje dla jej rasy - Maarinów. Niestety prawo morza zdecydowanie różni się od tego, które obowiązuje na lądzie...

Dawno nie miałam okazji czytać powieści o piratach, a ta historia zaintrygowała mnie już od pierwszych stron. Jak na dobre fantasy przystało, autorce udało się stworzyć rozbudowany świat przedstawiony, który jest (jak sama podkreśliła) częściowo wzorowany na Imperium Rzymskim. Z każdą stroną czytelnik odkrywa coś nowego, na szczęście na końcu książki został umieszczony glosariusz, który zdecydowanie pomaga w usystematyzowaniu wiedzy i zrozumieniu pewnych pojęć. Występujące w książce postacie zdecydowanie nie są płaskie i jednoznaczne, a „Mroczne Wybrzeża” mają jeszcze jedną ogromną zaletę – historia w nich opisana nie jest przewidywalna. Przyznaję, że miałam podczas czytania pewne podejrzenia, do czego autorka zmierza, jednak ona doskonale posługuje się zwrotami akcji i to w najmniej oczekiwanych momentach.

Chociaż to Teriana wydaje się być najważniejszą postacią w powieści, to jest jedną z dwójki głównych bohaterów. W książce pojawiają się naprzemiennie rozdziały, w których wydarzenia przedstawione są z perspektywy dziewczyny lub Marka, będącego legatem legendarnego legionu. Główni bohaterowie są charakterni i co najważniejsze – inteligentni. Postać chłopaka jest nie mniej interesująca niż młodej piratki, ponieważ skrywa pełną tajemnic przeszłość, którą autorka odkrywa przed czytelnikami krok po kroku.

Spodobało mi się też to, że Danielle L. Jensen niczego nie ugładza – piraci są niepokorni, a legioniści brutalni, kiedy trzeba. Jednocześnie ukazuje też ich ich drugie, można by powiedzieć - to prawdziwe oblicze. Nie od dziś wiadomo, że ludzie noszą różne maski i nikt nie jest samotną wyspą, a przeszłość ma ogromny wpływ na człowieka. W „Mrocznych Wybrzeżach” zostało to bardzo dobrze ukazane.

Co jeszcze mogę powiedzieć o tej wciągającej jak ocean powieści? Jest to dobrze napisane Young Adult fantasy, w którym właściwie każda strona jest przygodą. Razem z bohaterami wyruszyłam na podróż po niebezpiecznych głębinach w celu odkrycia kolejnych sekretów. Spotkałam się niedawno z takim stwierdzeniem, że chociaż prawdopodobnie już wszystko zostało napisane, to tak naprawdę liczy się to, jak temat został ujęty. „Mroczne Wybrzeża” są jedną z tych książek, w której występują znajomo brzmiące motywy, ale jednak wątki ukazane są w taki sposób, że nie sposób jest nie czytać powieści z przyjemnością, jak czegoś zupełnie nowego. Może i znajdzie się w niej kilka przewidywalnych momentów, jednak w niczym to nie umniejsza odbioru całości. Książkę zdecydowanie polecam fanom pełnych przygód historii, w których nie brakuje fantastycznych stworzeń i wierzeń oraz pełnych magii kultur. Największą wadą powieści jest to, że nie jeszcze nie wiadomo, kiedy pojawi się u nas kolejny tom pełen nowych przygód!

„Ponieważ odwaga i siła woli mają swoje granice. Strach nie. A istnieją rzeczy gorsze od bólu”*.



Cykl/Seria: Mroczne Wybrzeża T. 1
Autor: Danielle L. Jensen
Tytuł: Mroczne Wybrzeża
Tytuł oryginału: Dark Shores
Wydawnictwo: Galeria Książki
Liczba stron: 406

Kiedy Massimo Vacchetta po raz pierwszy spotkał Ninnę, nie miał (i zupełnie nie mógł mieć) pojęcia, że odwróci ona jego całe życie do góry nogami. Do tej pory zajmował się raczej bydłem, niż niewielkimi stworzeniami i bardziej interesował go jego wygląd zewnętrzny, niż życie w zgodzie ze sobą. Co takiego Massimo ujrzał w 25-gramowym bezbronnym i opuszczonym jeżyku, że od tamtego dnia jego świat już nigdy nie był taki sam?

„25 gramów szczęścia” to było moje zauroczenie od pierwszego wejrzenia. Oczywiście tym, co pierwsze rzuciło mi się w oczy, była cudowna okładka. Bije z niej prostota, ale zdecydowanie przyciąga uwagę, zwłaszcza wielbicieli zwierząt i... jeży. Kiedy przeczytałam opis i dowiedziałam się, że nie jest to powieść, a historia weterynarza, który opiekuje się jeżami, to przyznaję – przez chwilę ogarnęło mnie zwątpienie. Obawiałam się, że nie jest to książka do mnie – lubię te małe zwierzątka, ale czy na tyle, żeby poznawać wszystkie szczegóły opieki nad nimi? Wiadomo, że dużo zależy od stylu i języka autora, ale istniało ryzyko znudzenia się już po kilkunastu stronach. Dzisiaj wiem, że na szczęście moja intuicja po raz kolejny mnie nie zawiodła i coś przyciągało mnie do tej książki jak magnes. Zapewniam Was – już po zapoznaniu się z pierwszą stroną byłam pewna, że nie pożałuję decyzji sięgnięcia po tę historię!

Antonelli Tomaselli udało się coś niewiarygodnego – z wielogodzinnych rozmów z Massimo Vacchettą udało jej się napisać książkę opowiedzianą jakby jego słowami. Podczas czytania często miałam wrażenie, jakbym to właśnie ja rozmawiała z Massimo, a on opowiadał mi swoje niesamowite losy. Przeżywałam jego przygody z jeżami razem z nim i chociaż wcześniej bym się zupełnie tego nie spodziewała, to ta publikacja mocno wpłynęła na moje emocje oraz myśli i doprowadziła do kilku wzruszeń. Moim zdaniem magia książek to właśnie ta moc, która wpływa na nas i nasze uczucia, a w „25 gramach szczęścia” udało mi się to znaleźć. Zupełnie nie mogłam się od niej oderwać!

Ta niewielka objętościowo książka jest w stanie przekazać więcej, niż niejedno kilkusetstronicowe tomiszcze. Jeżeli kochacie zwierzęta, to jest to dla Was pozycja obowiązkowa. Bardzo chciałabym się czegoś doczepić, ale nie potrafię! Jedyne, czego mi brakowało, to zdjęć bohaterów książki, ośrodka prowadzonego przez Massimo czy chociażby obchodów Dnia Jeża. „25 gramów szczęścia” jednak broni się sama, przede wszystkim tym, jak oddziałuje na wyobraźnię i emocje. Cieszę się, że ta historia trafiła do mnie, tak jak pewnego dnia Ninna stanęła na drodze Massimo. Chyba każdy z nas chciałby jak bohater tej książki pewnego dnia odnaleźć swój cel w życiu, któremu mógłby się całkowicie i z miłością poświęcić. Książka ta uczy też doceniać to co mamy, może nawet jak trochę przewartościować swoje życie, a przede wszystkim szanować zwierzęta – także te najmniejsze.

Autor: Massimo Vacchetta, Antonella Tomaselli
Tytuł: 25 gramów szczęścia
Tytuł oryginału: 25 grammi di felicita
Wydawnictwo: Quello
Liczba stron: 208



Na koniec mam ogromną przyjemność zaprosić Was do udziału w konkursie, w którym do zdobycia jest jeden z trzech egzemplarzy książki "25 gramów szczęścia" autorstwa Massimo Vacchetty i Antonelli Tomaselli :) Wystarczy wykonać jedno zadanie – więcej szczegółów w poniżej!

Regulamin:

1. Organizatorem konkursu jest autorka bloga Oczarowana Książkami we współpracy z Wydawnictwem Quello (sponsorem nagród).

2. Do zdobycia są trzy nowe egzemplarze "25 gramów szczęścia" Massimo Vacchetty i Antonelli Tomaselli.

3. W konkursie zostanie wytypowanych 3 zwycięzców, którzy zostaną nagrodzeni za najlepiej wykonane zadanie. Wybór zostanie dokonany na podstawie subiektywnej opinii autorki bloga Oczarowana Książkami.

4. Każde zgłoszenie mailowe zostanie potwierdzone. W przypadku wątpliwości dowodem zgłoszenia się w terminie będzie zrzut ekranu z wysłanym mailem.

5. Konkurs rozpoczyna się 14.03. i trwa do 21.03.2019 r. do godziny 23:59. Wyniki zostaną ogłoszone w ciągu trzech dni od jego zakończenia.

6. Uczestnik może nadesłać tylko jedną odpowiedź do Zadania.

7. W konkursie mogą wziąć udział jedynie osoby posiadające adres korespondencyjny w Polsce.

8. Zwycięzcy zostaną poinformowani o wygranej mailem i będą mieli 7 dni na przesłanie danych adresowych – jeżeli tego nie zrobią, zostaną wytypowani kolejni laureaci. Dane osobowe nie będą przechowywane, zostaną wykorzystane jedynie w celu wysłania nagrody.

9. Wzięcie udziału w konkursie jest jednoznaczne z akceptacją regulaminu.

Zadanie:

Autor „25 gramów szczęścia” przeżywa wzloty i upadki, a książka pełna jest anegdot związanych z jeżami. Teraz czas na zadanie dla Was: opiszcie jakąś przygodę ze sobą i zwierzętami w roli głównej. Historie mogą być z życia wzięte, ale możecie też dać ponieść się fantazji. Zresztą zawsze może to być prawdziwa sytuacja, doprawiona odrobiną wyobraźni – dlaczego nie? ;)

Zgłoszenie należy wysłać na maila: oczarowana.ksiazkami@gmail.com (w tytule wpisując: Konkurs z „50 gramów szczęścia”). Pamiętajcie o podaniu nicka, który ułatwi ogłoszenie wyników

Jeżeli macie pytania lub wątpliwości, zgłaszajcie je pod postem lub na podanego powyżej maila.

Życzę udanej zabawy :)
Powodzenia!

Na moście w Duisburgu stoi policjant, który szykuje się do ostatniego w swoim życiu skoku. Ku zaskoczeniu wszystkich przyglądających się tej scenie świadków, do potencjalnego samobójcy podchodzi duchowny, wymienia z nim kilka zdań i chwilę potem... sam skacze do wody! Policjant podąża zaraz za nim, jednak już nie po to, aby odebrać sobie życie, tylko by uratować drugiego mężczyznę. Wydaje się, że Martin Bauer osiągnął swój cel i ocalił człowieka przed popełnieniem ogromnego błędu, jednak wkrótce później ciało policjanta zostaje znalezione po jego skoku z piętrowego parkingu. Bauer jednak pamięta wydarzenie sprzed kilku godzin i jego reakcję po tym, jak go uratował, w związku z czym zaczyna mieć wątpliwości, czy ta śmierć na pewno była samobójcza...

Zaintrygował mnie pomysł autorów na wprowadzenie jako głównej postaci w kryminale policyjnego duchownego, a do tego sposób, w jaki ukazują wiarę i wąrpliwości z nią związane. Do tego Bauer ma bardzo wyrazistą osobowość i specyficzne podejście do spraw, którymi się zajmuje – co zresztą widać już po zapowiedzi książki. W książce podobało mi się również, że wydarzenia pokazywane są z perspektywy różnych postaci, co dodaje im realizmu i głębi. Podczas przeskakiwania z wątku na wątek w mojej głowie pojawiały się różne pomysły, jednak długo nie miałam pojęcia, jak się łączą i do czego to wszystko zmierza. Z czasem jednak wszystko się wyjaśniło.

Spodobała mi się ta pierwsza część „Kronik Martina Bauera”. Powieść została napisana prostym i przystępnym językiem, więc nie dość, że wciąga, to jeszcze bardzo szybko się ją czyta. Polubiłam też kilka postaci, dzięki czemu miałam komu kibicować podczas rozwikływania zagadek. Książka intryguje i wciąga, jednak nie spodziewajcie się po niej zawrotnego tempa czy pędzącej do przodu akcji. Dla mnie ogromną zaletą powieści jest to, że łączy w sobie kryminał i thriller psychologiczny, dzięki czemu posiada wartość dodaną. Autorom udało się zachować także równowagę pomiędzy wątkami napędzającymi główną część akcji, a sprawami prywatnymi bohaterów. Jeżeli lubicie tego typu połączenia, to nie wahajcie się sięgnąć po książkę „Wiara, miłość, śmierć” - powinna się Wam spodobać.

Cykl/Seria: Kroniki Martina Bauera t. 1
Autor: Peter Gallert, Jorg Reiter
Tytuł: Wiara, miłość, śmierć
Tytuł oryginału: Glaube Liebe Tod
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 416

Ari z dnia na dzień musi na nowo podejmować nierówną walkę z rzeczywistością. Wszyscy w okolicy wiedzą, że jest czarownicą i chociaż część z nich z chęcią skorzystałaby z jej pomocy, to jednak przez jednego dobrze urodzonego mężczyznę została zepchnięta na margines. Z jednej strony chciałaby uciec z tego miejsca i zacząć życie od nowa, z drugiej jednak serce nie pozwala na porzucenie przekazywanej w jej rodzinie z pokolenia na pokolenie ziemi. Pewnego dnia przez przypadek zostanie wplątana w magiczną intrygę, której konsekwencje całkowicie zmienią jej dotychczasowe życie. Niestety okazuje się, że przed przeznaczeniem ciężko jest się ukryć...

Przyznaję, że po pierwszy tom „Tir Alainn” sięgnęłam, ponieważ wcześniej bardzo spodobała mi się seria „Inni” tej samej autorki. Mam dobrą wiadomość – jeżeli podobały Wam się przygody Meg Corbyn i jej przyjaciół, to z pewnością polubicie Ari i pochłoną Was jej przygody! „Filary Świata” posiadają już wszystko to, co dobrze znamy: magię, łączenie cech zwierzęcych i ludzkich, różnorodność gatunkową postaci, niesamowite przygody, wartką akcję, ale nie tylko. Anne Bishop doskonale utrzymuje równowagę pomiędzy mrocznymi wydarzeniami, a humorystycznymi epizodami i przyprawiającymi o ciarki scenami. Nie mówiąc już o tym, jak dobrze wychodzi jej budowanie napięcia.

W „Filarach Świata” autorce udaje się sięgnąć po pierwotny odłam magii, który pochodzi od natury, dlatego też nie brakuje w książce tajemnych rytuałów czy magicznych uroków, którym często bliżej jest do klątwy. Z każdą kolejną przeczytaną powieścią autorki dostrzegam nie tylko polepszenie jej stylu i warsztatu, ale także to, że jej pomysły stają się coraz bardziej intrygujące. Kiedy już wejdzie się do świata Ari, to ciężko się od niego oderwać, ponieważ pochłania on w całości od pierwszej do ostatniej strony. Jak dobrze, że to dopiero początek tej przygody!

Zaczęłam dość ogólnikowo, więc przyszła pora na przybliżenie kilku elementów fabuły. Główną bohaterką książki jest czarownica Ari, jednak od czasu do czasu wydarzenia ukazywane są także z perspektywy kilku innych bohaterów. W pierwszej części serii oprócz ludzi czytelnicy na swojej drodze spotkają czarownice (zbliżone do tych, które kojarzymy ze średniowieczem), tajemniczy Mały Lud oraz posiadających różnorodne moce Fae. Świat stworzony przez autorkę jest rozbudowany i spójny, dzięki czemu z chęcią odkrywa się kolejne jego zakamarki. W graniczącej ze światem ludzi krainie zamieszkują Fae, wśród których panują coraz bardziej ponure nastroje – coś złego dzieje się z Filarami Świata, przez co zanikają całe części ich świata, łącznie ze zamieszkującymi je rodami. Jednak czym tak naprawdę są i gdzie znajdują się Filary Świata oraz jak zapobiec klęsce, to dopiero muszą odkryć i Fae, i czytelnicy. Zdaję sobie sprawę, że powyższe informacje nie są zbyt szczegółowe, ale zapewniam, że robię to dla Waszego dobra. Na koniec dodam tylko, że nie jest to pozycja dla osób, którym w powieściach przeszkadza brutalność i występowanie erotyzmu.

W twórczości Anne Bishop jest coś takiego, co sprawia, że chociaż jej książki są bardzo oryginalne, to podczas zapoznawania się z nimi czytelnik odczuwa swojego rodzaju przytulność i komfort, jakby wracał do czegoś dobrze znanego. Książkę polecam wszystkim, którzy lubią fantastyczne światy, intrygi, przygody, niezwykłe istoty i magię. Nie zabrakło tutaj też wątku romantycznego, a nawet pewnego rodzaju trójkąta miłosnego, jednak zdecydowanie nie jest on oczywisty, a w pewnym momencie robi się wręcz niebezpiecznie. Nie będę zdradzać więcej, ale uwierzcie, że nie znudzicie się! Jeżeli znacie poprzednie powieści Anne Bishop, to nie musicie się wahać – ta też z pewnością przypadnie Wam do gustu.

Cykl/Seria: Tir Alainn t. 1
Autor: Anne Bishop
Tytuł: Filary Świata
Tytuł oryginału: The Pillars of the World
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 528

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzedniej części.

Lia zostaje pojmana, a następnie jest przetrzymywana w królestwie Vendy, jednak wszystko wygląda zupełnie inaczej, niż się tego spodziewała. Księżniczka już nie ma na kim polegać, a tym bardziej komu ufać. Zostaje wplątana w polityczną intrygę, na czele której stoi rządzący Vemdą Komizar. Kiedy dziewczynie wydaje się, że już nie ma dla niej nadziei na lepszy los, okazuje się, że Komizar postanawia wykorzystać ją do swoich celów. Im większą Lia otrzymuje wolność, tym lepiej zapoznaje się ze zwyczajami zamieszkujących Vendę ludzi i zaczyna rozumieć panujące w w tym królestwie zasady. Wszystko idzie w zupełnie innym, niż planowanym przez nią wcześniej kierunku, a tym samym z więzionej ofiary przemienia się w osobę, która postanowi wykorzystać swoją obecną sytuację do poprawy losu innych. Gdyby tylko ciągle nie czuła na karku oddechu Komizara i jego sprzymierzeńców oraz miała pewność, że Rafe znajdzie się daleko stąd. Jakby tego było mało, cały czas gdzieś pośród myśli księżniczki pojawia się pytanie – co z Kadenem?

Pierwsza część serii „Kroniki Ocalałych” nie ustrzegła się przed pewnymi niedociągnięciami, jednak zdecydowanie miała w sobie „to coś”. Jedną z najmocniejszych zalet książki była ciągnąca się przez całą powieść zagadka, który z bohaterów jest księciem, a który zabójcą. Oczekując na drugi tom zastanawiałam się, w jakim kierunku autorka poprowadzi fabułę, kiedy już ta największa tajemnica została odkryta. Muszę przyznać, że Mary L. Pearson udało się wybrnąć z sytuacji, a kreowanie niejednoznacznych postaci jest zdecydowanie jej mocną stroną.

W „Zdradzieckim sercu” już wiadomo, kto jest kim, ale autorka dba o to, żeby ciągle wyprowadzać czytelników w pole. Lea nadal pozostaje główną bohaterką i większość powieści przedstawiona jest z jej perspektywy, jednak od czasu do czasu pojawiają się rozdziały, w których narratorami są inne postacie. Mary L. Pearson sprawia, że co kilkanaście stron zastanawiamy się, czy dany bohater jest tym dobrym czy wręcz przeciwnie, nie mówiąc już o tym, że przez większą część historii przedstawiani są w niejednoznaczny sposób. Przyznaję, że autorce udało się wprowadzić w książce kilka zwrotów akcji, którymi udało jej się mnie całkowicie zaskoczyć – jestem bardzo ciekawa, jak uda się jej rozwinąć pewne wątki w kolejnej części, a wszystko wskazuje na to, że dużo się tam będzie działo!

Tak jak w „Fałszywym pocałunku”, tak i w części drugiej autorka postarała się przedstawić nie tylko główny wątek, ale wprowadziła też wiele pobocznych. Czytając powieść od razu widać, że podczas pisania miała cały czas w głowie wymyślony przez siebie świat i to bardzo szczegółowy jego obraz. Akcja z każdą stroną brnie do przodu i chociaż nie jest historia pełna fajerwerków i mknąca z prędkością światła, to fabuła poprowadzona jest w taki sposób, że wzbudza zainteresowanie i nie można się z nią nudzić. Mary E. Pearson wydaje się świadomie budować napięcie, kiedy zaczyna poruszać jakiś wzbudzający zainteresowanie temat, a potem pozostawiając go niedopowiedziany w zawieszeniu. Mam dziwne przeczucie, że rozwiązanie pewnych zagadek czytelnicy poznają dopiero na końcowych stronach ostatniej części serii.

Serię poleciłabym przede wszystkim czytelniczkom, które lubią powieści przygodowe z małym dodatkiem fantasy i posiadające wątek miłosnego trójkąta. Muszę jednak podkreślić, że w „Zdradzieckim sercu”, zwłaszcza w porównaniu z częścią pierwszą, jest to raczej motyw drugoplanowy, ponieważ główna bohaterka ma zdecydowanie większe problemy na głowie. Historia wciągnęła mnie od pierwszych stron - intrygowało mnie, jak dalej potoczą się losy bohaterów, zwłaszcza że w powieści pojawiło się kilka nowych interesujących postaci. Podobało mi się także, jak autorce udało się poprowadzić proces dojrzewania postaci Lii – pod koniec „Zdradzieckiego serca” zdecydowanie nie jest już tą samą księżniczką, którą poznaliśmy w „Fałszywym pocałunku”. Teraz nie pozostaje nic innego, jak tylko czekać na kolejną część serii „Kronik ocalałych”.

Cykl/Seria: Kroniki Ocalałych t. 2
Autor: Mary E. Pearson
Tytuł: Zdradzieckie serce
Tytuł oryginału: The heart of betrayal
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 527

Lubicie tzw. powieści dla dorosłych? Jeżeli tak, to ta pozycja powinna Was zainteresować ;>

"14 lutego miała miejsce premiera powieści Agaty Suchockiej 'Woła mnie ciemność'. To książka dla czytelników dorosłych, i to też nie wszystkich. Autorka łamie w niej niejedno tabu.

'Woła mnie ciemność' to przesycona emocjami i pełna erotycznego napięcia powieść drogi, zapis moralnego upadku i wędrówki ku zagładzie początkowo niewinnego bohatera, który porzuca wpojone mu za młodu ideały. Rozbrzmiewająca muzyką i przepojona gotycką atmosferą historia, nawiązująca do klasycznych powieści grozy – z bohaterami, w których można się zakochać już od pierwszych stron − gwarantuje mnóstwo zwrotów akcji i kunsztowną ucztę dla zmysłów.

Autorka zabiera nas do świata Armagnaca Jardineux, potomka plantatorskiej rodziny z Luizjany, który wyrusza w podróż do Europy, by zdobyć wykształcenie i posmakować rozrywek. Tymczasem wojna secesyjna pustoszy Południe, pochłaniając rodzinny majątek i na zawsze oddzielając go od bliskich. Zarówno krewni, jak i rodzinna fortuna pozostają tylko wspomnieniem. Armagnac, samotny w obcym Londynie, tropi smutki w alkoholu. Jedyne, co potrafi i na czym może zarobić na życie, to z wirtuozerią grać na fortepianie. Dzięki temu talentowi poznaje młodego skrzypka oraz jego mecenasa − tajemniczego lorda Huntingtona, który wynosi go na salony. Wkrótce Armagnac odkrywa, że dawna tajemnica związała losy jego babki z Huntingtonem. Lektura starego pamiętnika zasiewa w sercu pianisty ziarno niepokoju. Czy to możliwe, że wiele lat temu babka opisywała tego samego mężczyznę, który teraz bawi się jego losem?

'Woła mnie ciemność' to pierwszy tom cyklu 'Daję ci wieczność'.

Z okazji niedawnej premiery książki wydawnictwo Initium udostępnia fragment powieści.

Zapraszamy!".