Pandemonium - Lauren Oliver

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzedniej części.

Skrajnie wycieńczona Lena trafia pod opiekę Odmieńców. Dziewczyna nie może poradzić sobie z tym, co się wydarzyło. Gdziekolwiek jest i cokolwiek robi, cały czas myśli o Aleksie. Upłynie dużo czasu, zanim będzie w stanie normalnie funkcjonować, jednak nigdy już nie będzie tą samą osobą, co kiedyś...

Nastolatka dołącza do ruchu oporu i jako Lena Morgan Jones uczęszcza do maturalnej klasy Quincy Edwards High School w Brooklynie. Zadaniem Leny jest obserwowanie syna założyciela AWD (Ameryki Wolnej od Delirii), Juliana. Nic jednak nie pójdzie zgodnie z planem, a Lena kolejny raz znajdzie się w sytuacji bez wyjścia i stanie przed trudnymi wyborami.

Lauren Oliver zastosowała w „Pandemonium” interesujący sposób prowadzenia narracji. W powieści naprzemiennie pojawiają się rozdziały zatytułowane „Wtedy” (opisujące wydarzenia w czasie, kiedy Lena przebywała w Głuszy) i „Teraz” (przedstawiające to, co ma miejsce podczas misji Leny dla ruchu oporu). Ukazywanie historii w ten sposób ma swoje wady i zalety. O ile przerywanie w środku akcji części „Teraz” i przeskok do przeszłości buduje dodatkowe napięcie, o tyle problem występuje, kiedy ma miejsce zamiana w drugą stronę. Wygląda to tak, jakby autorka sama zdradzała przed czasem ważne dla fabuły fakty. Przez ten zabieg rozdziały „Wtedy” zaspokajają jedynie ciekawość czytelnika, a gdyby książka napisana była chronologicznie, to stałaby się bardziej emocjonująca.

W drugim tomie „Delirium” pojawia się wielu bohaterów. Są to postacie bardzo różnorodne i trzeba przyznać, że charakterystyczne, więc nie ma żadnych problemów z ich odróżnianiem. Podobało mi się, jak autorka pokazała, że ludzie nie są czarno-biali – ani całkowicie dobrzy, ani źli. Główna bohaterka niejednokrotnie zostanie zaskoczona przez swoje otoczenie. Moim zdaniem szkoda tylko, że o rodzinie i znajomych Leny z przeszłości nie ma właściwie żadnych informacji. Zdaję sobie jednak sprawę, że ciężko byłoby to zrobić, kiedy dziewczyna musi odciąć się od swojej przeszłości.

„Pandemonium” jest bardzo dobrą książką, jednak moim zdaniem gorszą od „Delirium”. Walka o zakazane uczucie drugi raz niestety nie smakuje tak samo. W tomie drugim dużo się dzieje i jest zdecydowanie więcej akcji (chociaż rozwija się ona dopiero około 130 strony), nie ma jednak „tego czegoś”, co tak bardzo przyciągało mnie do części pierwszej. Opisy dystopicznego świata wręcz hipnotyzowały, a przygody Leny były pełne emocji. Teraz wszystko wydawało mi się bardziej powierzchowne, ponieważ akcja pędziła nie dając się wczuć w losy bohaterki.

Lauren Oliver zdecydowanie posiada lekkie pióro i ogromną wyobraźnię, ale ma także jeszcze jeden talent, o którym muszę wspomnieć. W „Delirium” byłam zachwycona zakończeniem i w „Pandemonium” jest podobnie, chociaż z innego powodu. Po pierwszej części uznałam, że powieść mogłaby nie mieć kontynuacji, bo chociaż zakończenie było otwarte, to było przysłowiową wisienką na torcie. Patrząc na całość, „Pandemonium” podobało mi się mniej niż jego poprzedni tom, jednak kilka ostatnich stron wręcz pochłaniałam wzrokiem, a najlepsze pozostało na koniec… Ostatnia strona (która zajmuje właściwie jej połowę) jest zaskakująca i napisana w taki sposób, że miałam ochotę od razu sięgnąć po tom wieńczący trylogię. Autorka po prostu potrafi pisać świetne zakończenia i mam nadzieję, że finał historii Leny także mnie nie zawiedzie.

Cykl/Seria: Delirium t. 2
Autor: Lauren Oliver
Tytuł: Pandemonium
Tytuł oryginału: Pandemonium
Wydawnictwo: Otwarte
Liczba stron: 376