Simon jest podkuchennym na zamku, który wiecznie buja w obłokach. Młody chłopak pragnie być kimś więcej i kiedy zostaje uczniem Doktora Morgenesa, chce zdobyć wiedzę o losach króla Johna, a przede wszystkim nauczyć się magii. Doktor ma jednak co do niego inne plany – rozwija jego umysł, udziela lekcji pokory i tłumaczy wiele spraw. Simona jest wszędzie pełno i w końcu widzi oraz słyszy więcej niż powinien. Ostatecznie wplątuje się w sprawy całego królestwa, które nie powinny go dotyczyć i o których nie chciałby wiedzieć. Jednak nie ma już drogi odwrotu, a Simon wyruszy na przygodę życia i nic już nie będzie takie samo…

„Smoczy tron” rozpoczyna serię „Pamięć, Smutek i Cierń”. Chociaż w powieści dużo się dzieje, nie ma tu pędzącej akcji. Historia jest złożona z różnorodnych elementów, a autor nie spieszy się, powoli wprowadza czytelnika w życie głównego bohatera, a następnie jego przygody. Mimo dość wolno rozwijającej się fabuły nie można się nudzić, bo Simon cały czas wpada w nowe kłopoty. Powieść z każdą stroną wciąga coraz bardziej i po pewnym czasie ze zdziwieniem stwierdza się, że ten gruby tom już się skończył.

Świat przedstawiony jest bardzo rozbudowany. Tad Williams stworzył go całkowicie od nowa, jednak w jego kreacji wyraźnie widać inspiracje między innymi średniowieczem czy religią chrześcijańską. Nie brakuje tu różnorodnych krain oraz ras, ale także stworzeń, miejsc, języków, przedmiotów i wiele, wiele innych rzeczy. Autor ma ogromną wyobraźnię i potrafi ją wykorzystać. W książce nie brakuje opisów, ale są napisane w taki sposób, że nie mogłam się od nich oderwać. Moja wyobraźnia nie miała czasu na odpoczynek.

W powieści występuje ogromna liczba postaci. Ponieważ mają specyficzne imiona, można mieć problemy z ich rozróżnieniem i zapamiętaniem, ale na szczęście w książce znajduje się pomoc – dodatek, który zawiera ich spis (a także miejsc, zwierząt, rzeczy i innych), wraz z jednozdaniowymi z adnotacjami. Bohaterowie są naprawdę różnorodni – są tu czarne charaktery, tajemnicze osobowości, ale też pozytywne postacie, a wprowadzenie każdej z nich daje powieści podmuch świeżości. To, co mi się podobało, to ukazanie przez autora zmian zachodzących w nich wraz z czasem, co szczególnie widać na przykładzie Simona. Na początku jest płaczliwym wyrostkiem, który stroni od pracy i pragnie nauczyć się magii albo zostać żołnierzem, aby zaimponować dziewczynie. Czytelnik z każdą stroną obserwuje, jak wydarzenia z jego życia wpływają na niego, jak się zmienia i dojrzewa. Na ostatniej stronie książki nadal ma wiele wspólnego z postacią z jej początku, ale wyraźnie widać metamorfozy w jego charakterze (i nie tylko). Zresztą książka jest podzielona na trzy części, z których każda kończy się przełomowym wydarzeniem w jego życiu.

Przyznam, że powieść mnie zaintrygowała – jest to świetny początek serii i mam nadzieję, że każdy kolejny tom będzie coraz lepszy. Już w tej części widać, jak się rozwinęła – przez te prawie 800 stron w historii namnażały się wątki, wiele spraw się rozwinęło, ale jeszcze więcej pozostaje zagadką. Książkę polecam wielbicielom high fantasy. Pozycja nie dorównuje powieściom J.R.R. Tolkiena, do której jest porównywana (zresztą nie ma się co dziwić, bo są to książki jedyne w swoim rodzaju), ale fani serii „Władca Pierścieni” i tak spędzą dobrze czas z twórczością Tad’a Williams’a.

Cykl/Seria: Pamięć, Smutek i Cierń t. 1
Autor: Tad Williams
Tytuł: Smoczy tron
Tytuł oryginału: The Dragonbone Chair
Wydawnictwo: Rebis
Liczba stron: 784

Zdrowych, pogodnych, spokojnych i rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia życzy Oczarowana Książkami :)

Pozazdrościłam innym blogerom i chociaż z dużym opóźnieniem, zamieszczam mój pierwszy stosik - serdecznie zapraszam :)



1. Trylogia: Igrzyska śmierci („Igrzyska śmierci”, „W pierścieniu ognia”, „Kosogłos”) Suzanne Collins – pakiet wygrany na Świecie recenzji, w moim pierwszym blogowym konkursie i w ogóle w pierwszym od baaardzo dawna, w którym zdobyłam nagrodę. Zadanie polegało na odpowiedzeniu na pytanie „Jakiej grupie zawodowej podrzuciłabyś/podrzuciłbyś trylogię ‘Igrzyska Śmierci’ i dlaczego?”. Moją odpowiedź można zobaczyć tutaj.

2. „Córka żelaznego smoka” Michael Swanwick – wypatrzona na tegorocznych Targach Książki w Katowicach.

3. „Cień kruczych skrzydeł” Garth Stein – patrz punkt 2.

4. „Bransoletka” Ewa Nowak – książkę wraz ze śliczną bransoletką (której zdjęcie znajduje się poniżej) wygrałam u Pisaninki. Należało odpowiedzieć na takie oto pytania: „Czy znasz twórczość Pani Nowak, jeżeli tak, która książka jest godna polecenia, jeżeli nie znasz, dlaczego chcesz poznać? Ponadto ciekawa jestem, czy lubicie czytać książki skierowane do młodzieży, czy uważacie, że są potrzebne, że młody człowiek szuka wskazówek, rad w literaturze? A może opowiecie mi o tym, co Wy czytaliście, zanim staliście się dorośli?”. Moją odpowiedź znaleźć można tutaj.



5. „Pani Nikt” Dan Begley – miła niespodzianka do punktu 1 ;)

6. „Intruz” Stephenie Meyer – udało mi się wygrać na blogu Magiczny Świat Książki. Zadanie polegało na podaniu linku do ulubionego utworu muzycznego. Mój wybór znajduje się tutaj.

Pragnę jeszcze raz podziękować wszystkim, dzięki którym rozrosła się moja domowa biblioteczka (i nie tylko) :)

Macie ochotę na którąś z tych pozycji? ;)

Powieść rozpoczyna się, kiedy ginie jedna z uczennic prywatnej szkoły Duchesne. Do tej ekskluzywnej placówki uczęszcza także główna bohaterka książki, Schuyler Van Alen. Nastolatka nie zna swojego ojca, a matka leży w śpiączce. Nagle w życiu Schuyler zaczyna się dużo dziać – bierze udział w sesji zdjęciowej popularnej marki, otrzymuje zaproszenie członkowskie do elitarnego Nowojorskiego Komitetu Banku Krwi, a na jej przedramionach pojawiają się zawiłe wzory utworzone z błękitnych żył. Do tego najpopularniejszy chłopak w szkole zwraca na nią uwagę, a najlepszy przyjaciel obraża się. Dotąd dziewczyna była czarną owcą, która pod każdym względem wyróżniała się spośród pozostałych uczniów Duchesne, ale dowie się czegoś, co zbliży ją do niektórych z nich…

Pomysł na książkę bardzo mi się spodobał, niestety nie mogę powiedzieć tego o wykonaniu. Byłaby to dość dobra powieść gatunku paranormal romance, gdyby nie mnogość wad, których znaczenia nie potrafię w żaden sposób umniejszyć. To, co najbardziej mi przeszkadzało, to rzucanie przez autorkę nazwami, markami, miejscami. Prawdopodobnie jej celem było podkreślenie bogactwa i ukazanie specyficznego stylu życia bohaterów. Według mnie jednak ilość nazw własnych firm przytłacza, a przeciętny czytelnik i tak nie ma pojęcia, o co chodzi – może się tylko domyślać.

Większość bohaterów jest płytka, a ich zachowania często są sprzeczne z tym, czego się o nich wcześniej dowiedzieliśmy. Niektóre postacie zachowują się w niezwykle irytujący sposób, a jeżeli nawet polubiłam którąś z nich, to autorka szybko psuła moją wizję. Ostatecznie nie znalazłam bohatera, do którego pałałabym stałą sympatią.

Niestety książka w wielu momentach była zbyt przewidywalna. Nie chodzi mi tu o pewne motywy, które występują w podobnych książkach – czasami lubię przeczytać coś przypominającego to, co mi się podobało. Ale jeżeli nie mam problemu z rozwiązaniem zagadki, a przynajmniej autorka mnie ostatecznie czymś nie zaskoczy, to już nie mam nic do dodania – dla mnie to jedna z największych wad w powieściach tego typu.

Nie jest to całkowicie zła książka, więc przejdę teraz do zalet. Spodobał mi się pomysł na tytułowych błękitnokrwistych i całą otoczkę tego, co z nimi związane. Gdyby autorka skupiła się na nich i ich problemach oraz pogłębiła ich historię, książka byłaby o wiele lepsza. Świetnym pomysłem było wprowadzenie fragmentów starego pamiętnika. Zaintrygowała mnie także Duchesne - chętnie zgłębiłabym się bardziej w życie tej szkoły. Książka podsiada kilka wątków, które wprowadzają podmuch świeżości i dają nadzieję na rozwinięcie historii.

Największą zaletą książki, jest jej wydanie. To smutne, ale prawdziwe. Okładka jest cudowna – jej zdjęcie zupełnie nie oddaje głębi spojrzenia bohaterki, ani błyszczącej panoramy miasta. Przy każdym numerze strony znajduje się kolczasta róża, co daje ciekawy efekt. Powieść jest wydana przejrzyście – dzięki porządnej pracy edytorskiej czyta się ją błyskawicznie. Podobały mi się także strony pamiętnika, które miały przypominać prawdziwe.

Przyznam szczerze, że spodziewałam się po tej książce o wiele więcej. Właściwie, to bardzo się na niej zawiodłam. Jest to raczej przeciętna pozycja wśród innych tego typu. Szkoda, bo zapowiadała się naprawdę intrygująco, a i w treści znalazłam wiele interesujących momentów, których moim zdaniem autorka niestety nie wykorzystała. Istnieje nadzieja, że w kolejnym tomie poprawiła niektóre wady. Może kiedyś z ciekawości po niego sięgnę, ale raczej szybko to nie nastąpi.

Cykl/Seria: Błękitnokrwiści t. 1
Autor: Melissa De La Cruz
Tytuł: Błękitnokrwiści
Tytuł oryginału: Blue Bloods
Wydawnictwo: Jaguar
Liczba stron: 350

„Sekret Tudorów: kroniki nadwornego szpiega Elżbiety I” jest drugą książką tego autora, którą czytałam. Moja przygoda z jego twórczością rozpoczęła się od sięgnięcia po „Ostatnią Królową”. Bardzo spodobał mi się styl autora oraz sposób, w jaki przedstawił epokę i wszystkie wydarzenia (w tym te całkowicie wymyślone). Kiedy zaczęłam czytać „Sekret Tudorów”, miałam nadzieję, że i tym razem zagłębię się w równie fascynującą historię.

Będąc niemowlęciem, Brendan Prescott był sierotą i podrzutkiem. Na takich jak on czekało jedynie ciężkie życie, jednak Brendan miał wyjątkowe szczęście – wychowywał się w domu księcia Northumberland, Johna Dudleya, gdzie ochmistrzyni Alice otaczała go opieką oraz uczyła czytać i pisać. Oprócz tego podjął nauki u mnicha wynajętego przez rządcę lady Dudley. Jest rok 1553, Brendan ma już około dwudziestu lat i zostaje giermkiem syna księcia, Roberta. Już pierwszego dnia służby otrzymuje swoje pierwsze ważne zadanie, przez które trafia do świata pełnego intryg, zdrad i kłamstw…

Kiedy przeczytałam prolog, byłam podekscytowana – zapowiadał on jakąś niezwykłą tajemnicę. Zagłębiałam się coraz dalej i chociaż książkę czytało mi się bardzo dobrze, to wydawała się przewidywalna… do czasu. Kiedy sprawy zaczęły się powoli rozwiązywać, okazało się, że nie wszystko jest takie, jakie się początkowo wydawało. Autor zdecydowanie potrafi zaskoczyć!

Mocną stroną powieści są także wyraziści bohaterowie. Każdy z nich się czymś wyróżnia, nie ma tu mdłych postaci pozbawionych charakteru, a do tego ile skrywają tajemnic! Jeżeli ktoś lubi złowrogich intrygantów, znajdzie tu z pewnością niejeden taki czarny charakter. Brandon w pewnym momencie już nie wie, czy może komukolwiek ufać i nawet czytelnik nie jest mu w stanie nic doradzić. Zresztą jak powiedział jeden z jego towarzyszy, Prescott ma skłonność do pakowania się w kłopoty.

„Sekret Tudorów” to powieść zdecydowanie warta polecenia. Chociaż główny bohater jest fikcyjny, to wiele otaczających go postaci i wydarzeń jest prawdziwe, co jest dodatkowym atutem. To książka, przy której nie można się nudzić, bo za każdą przewróconą stroną kryje się nowa tajemnica lub zaskakujące rozwiązanie wcześniejszej zagadki. Mam nadzieję, że w Polsce ukaże się kolejny tom, bo chciałabym poznać dalsze losy Brendana i jego towarzyszy… oraz wrogów.

Cykl/Seria: Wyrwane z Kart Historii
Autor: Christopher W. Gortner
Tytuł: Sekret Tudorów: kroniki nadwornego szpiega Elżbiety I
Tytuł oryginału: The Tudor Secret
Wydawnictwo: Książnica
Liczba stron: 342

Przez długi czas Małgorzatę Gutowską-Adamczyk kojarzyłam z książkami dla młodzieży. Jej twórczość podobała mi się i kiedy dowiedziałam się, że ukazała się powieść dla dorosłych jej autorstwa, postanowiłam po nią sięgnąć. Spodobał mi się już nietypowy pomysł na okładkę, która przedstawia fasadę tytułowej cukierni, nad której drzwiami umieszczona została tabliczka z nazwiskiem Zajezierskich. Na tylnej części okładki znajduje się apetyczna bombonierka na tle imitującym materiał w biało-zieloną kartkę, który kojarzy mi się z domem czy też piknikiem. Nie jest to książka pozbawiona wad, ale muszę przyznać, że nie żałuję ani jednej minuty z nią spędzonej.

Pierwszy tom serii rozpoczyna się w 1995 roku – starsza kobieta dostaje udaru mózgu, a jeden z jej synów stara sobie poradzić z prowadzeniem rodzinnej cukierni bez jej (jak się okazuje) nieodzownej pomocy. W międzyczasie w gazecie odnajduje on artykuł, z którego dowiaduje się, że podczas odbywających się kilkanaście metrów od cukierni wykopalisk odnaleziono mumię. Na jej palcu znajduje się pierścień podobny do tego, który zaginął wiele lat temu w jego rodzinie…

Akcja książki prowadzona jest wielotorowo. Naprzemiennie pojawiają się rozdziały, których akcja rozgrywa się w roku 1995 oraz w połowie i pod koniec dziewiętnastego wieku. Jest to saga rodzinna, ale nie tylko – w ciągu powieści pojawiają się także losy innych mieszkańców Gutowa. Jeżeli mowa o bohaterach, to jest ich naprawdę dużo, a co za tym idzie – książka zawiera w sobie mnóstwo różnorodnych historii ludzkich losów. Bardzo przydatne są drzewa genealogiczne oraz indeks osób z krótkimi opisami, które znajdują się na końcu publikacji.

Spodziewałam się spokojnej i przewidywalnej lektury, a znalazłam książkę pełną intryg, zagadek, niespodzianek i tragedii. Po przeczytaniu kilkunastu stron byłam pewna, że mi się spodoba i nie pomyliłam się. Jest to powieść bardzo specyficzna, nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobną. Nie chodzi mi tutaj o sagę, bo po ten gatunek już kiedyś sięgałam. Jednak powieść Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk wyróżnia się spośród nich i to nie tylko budową, ale też treścią. Mnogość różnorodnych i charakterystycznych bohaterów, ogromna ilość historii, tajemnice i sekrety rodzinne, niespodziewane zwroty akcji – to wszystko tutaj znalazłam. Zdarza się także, że niektóre wydarzenia mają miejsce na granicy rzeczywistości i magii czy mistycyzmu.

Książka napisana jest przystępnym językiem, dzięki czemu szybko się ją czyta. Jeżeli pojawiają się trudniejsze słowa, to są one wyjaśnione. Podoba mi się wyróżnienie graficzne rozdziałów - daty na początku części opowiadających o czasach współczesnych zostały napisane prostym fontem, a te dotyczące przeszłości dodatkowo otacza ozdobna ramka. Jeszcze jedna rzecz zwróciła moją uwagę: zagraniczni bohaterowie używają swoich rodzimych języków, co dodaje autentyczności lekturze. Co najważniejsze – w przypisach znajdują się tłumaczenia ich wypowiedzi, a to rzadko się spotyka. Niejednokrotnie przeszkadzały mi w książkach obcojęzyczne wtrącenia, których znaczenia musiałam się domyślać – nie zawsze mam możliwość sprawdzenia ich w innym źródle, a nie każdy jest przecież poliglotą.

„Cukiernia Pod Amorem. Zajezierscy” z pewnością spodoba się wielbicielom sag, ale nie tylko. Powieść polecam wszystkim, którzy lubią książki, dzięki którym można cofnąć się w czasie. Autorka doskonale odtworzyła dziewiętnastowieczne realia. Książka ta opisuje wiele tragicznych wydarzeń, ale nie brakuje też tych pozytywnych – tak jak to w życiu bywa raz jest dobrze, a raz źle. Historie opisane przez Małgorzatę Gutowską-Adamczyk są tek realistycznie przedstawione, że w pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, jakie sekrety przeszłości może kryć moja rodzina. Patrząc na losy bohaterów książki nie jestem pewna, czy chciałabym je odkryć, ale powieść czytałam z ogromną przyjemnością. Niektóre wątki nie zostały jeszcze zakończone i już nie mogę się doczekać, kiedy poznam dalszy ciąg tej niesamowitej historii.

Cykl/Seria: Saga o Gutowie t. 1
Autor: Małgorzata Gutowska-Adamczyk
Tytuł: Cukiernia pod Amorem. Zajezierscy
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 472

Do powieści Melissy Marr przyciągnęło mnie dosłownie wszystko – od intrygującego tytułu i pięknej szaty graficznej począwszy. Kiedy jeszcze dowiedziałam się z notki wydawniczej, że jest to książka o wróżkach, dosłownie przepadłam. Nie zastanawiałam się nawet chwili i postanowiłam przeczytać tę pozycję, ale czy spełniła moje oczekiwania?

Nastoletnia Aislinn widzi wróżki odkąd sięga pamięcią. Jest to zdolność dziedziczona przez kobiety w jej rodzinie. Z pokolenia na pokolenie przekazują sobie też zasady, mające zapewnić im bezpieczeństwo, a Aislinn nie jest tutaj wyjątkiem. Dziewczyna pewnego dnia dostrzega, że jest śledzona przez wróżkę i wróża. Na początku stara się stosować do przestróg wpajanych jej od dziecka przez babcię, ale kiedy Donia i Keenan się ujawniają, a wróż pojawia się w jej szkole jako jeden z uczniów, Aislinn postanawia złamać kilka reguł. To, czego się dowie, na zawsze zmieni jej życie…

Wielu osobom wróżki kojarzą się z postaciami z bajek, w szczególności z niewielkimi istotkami z błyszczącymi skrzydełkami, które dbają o przyrodę. Jednak jest to po prostu najbardziej spopularyzowane wyobrażenie o wróżkach, a na świecie istnieje ogromna liczba źródeł, które przedstawiają je na wiele różnych sposobów. Nadal wyobrażasz sobie „Królową Lata” jako historię, gdzie występują eteryczne i pełne dobra istoty? Nic bardziej mylnego!

Wróżki, które pojawiają się w powieści, mają specyficzny wygląd (czasami nabierający cech zwierzęcych) i zachowanie (przypominające niejednokrotnie te spotykane u wampirów – pomijając picie krwi, oczywiście), są niebezpieczne, knują intrygi, uwielbiają mamić śmiertelników i płatać im nieprzyjemne psikusy. Przez większość czasu są niewidzialne, ale potrafią przybrać ludzką postać. Co ważne – one także posiadają własne prawa, a nawet władców, którzy ze sobą rywalizują. Jest jedna rzecz, której nie lubią – żelazo.

Zaintrygował mnie prolog powieści – mroczny, zagadkowy i wzbudzający dreszcz emocji. Potem nadszedł pierwszy rozdział, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy czytam tę samą książkę. Na fali pierwszego wrażania kontynuowałam czytanie i nie żałuję, bo jeszcze niejednokrotnie znajdowałam w niej to, co zapowiadał wstęp. Książka jest jednak bardzo nierówna i to jej największa wada. Życie codzienne Aislinn było zupełnie nieciekawe, a jej relacje z rówieśnikami przedstawione były bardzo przyziemnie i skupiały się głównie na fizyczności oraz nic nie wnoszących rozmowach.

Drugą rzeczą, która przeszkadzała mi w książce, to podkreślanie za wszelką cenę seksualności wróżek. Rozumiem, że autorka chciała zwrócić uwagę na ich zmysłowość oraz to, w jaki sposób ją wykorzystywały, jednak moim zdaniem nie musiała kłaść na to aż takiego nacisku. Poza tym często odnosiłam wrażenie, że robiła to na siłę i ciężko mi powiedzieć, jaki miała w tym cel.

Spodobała mi się za to kreacja świata wróżek – ich zwyczaje, podział, zasady panujące w społeczności i cała ta pełnej magii otoczka związana z ich funkcjonowaniem. Wszystkie elementy do siebie pasowały, tworząc zupełnie inną rzeczywistość. Istniała wyraźna granica pomiędzy tym, co otaczało Aislinn, a tym, co napotykała przebywając wśród wróżek – było to zupełnie coś innego od tego, co znała, a zarazem przyciągającego ją jak magnes.

Okładka zdecydowanie zwraca na siebie uwagę, a roślinny motyw wokół tytułu pojawia się także wewnątrz książki – z przyjemnością czyta się pozycję, która jest także estetycznie wykonana. Bardzo ciekawym rozwiązaniem jest umieszczenie na końcu dodatków. Znaleźć tam można „Sześć intrygujących faktów z życia Melissy Marr”, „Pogaduszki z Melissą Marr”, „Listę przebojów z ‘Królowej Lata’”, „Listę lektur Melissy Marr” oraz fragment kolejnego tomu. Przesłuchałam playlistę i chociaż niespecjalnie pasowała mi do książki, to miłym zaskoczeniem było, że większość piosenek przypadła mi do gustu (mimo że tylko kilka znałam wcześniej). Podobały mi się również cytaty związane z wróżkami, znajdujące się na początku każdego rozdziału – z chęcią zapoznałabym się z książkami, z których pochodzą.

Takich wróżek jeszcze nie znałam, chociaż niektóre elementy związane z ich światem spotykałam już w innych książkach czy opowieściach. „Królowa Lata” to powieść, która choć bywa przewidywalna, pozwala na chwilę oderwać się od otaczającej nas rzeczywistości. Przyznam szczerze, że spodziewałam się po niej więcej, ale czyta się ją szybko i mimo wad zapewnia niejedną chwilę rozrywki. Widać, że to tak naprawdę dopiero wstęp do historii, lecz losy Aislinn zainteresowały mnie na tyle, że sięgnę po kolejną część.

Cykl/Seria: Królowa Lata t. 1
Autor: Melissa Marr
Tytuł: Królowa Lata
Tytuł oryginału: Wicked Lovely
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 376

Dwudziestego ósmego stycznia 814 roku przychodzi na świat córka poganki i kanonika, Joanna. Matka cieszy się ze zdrowej dziewczynki, jednak ojciec jest zawiedziony, że nie urodził mu się syn. Joanna wraz z wiekiem zaczyna wyróżniać się nieprzeciętną inteligencją i udaje się jej namówić starszego z dwóch braci, aby nauczył ją czytać i pisać. Ich ojciec jest oburzony i gdy w niedługim czasie Mateusz umiera, obwinia on dziewczynkę o jego śmierć.

Pewnego dnia przybywa do rodziny gość, który jest zaintrygowany niezwykłą bystrością Joanny. Przez jakiś czas uczy on dziewczynkę, a rok później trafia ona do szkoły katedralnej, gdzie wraz z bratem Janem podejmują naukę. Joanna jest ogromnym wyjątkiem, zważywszy na jej płeć i o ile spełnia się jej największe marzenie, a jej życie do tej pory nie było łatwe, to sytuacja staje się w pewien sposób jeszcze trudniejsza, a obrana droga pełna przeciwności…

Ciężko mi napisać więcej o tej książce, ponieważ nie chcę zdradzić za dużo jej treści. Wiadome jest, że w czasach, kiedy żyła Joanna, kobiety były traktowane jak istoty niższe i to widać na każdej stronie tej książki. Autorka specjalnie to podkreśla, aby ukazać, jak ciężko było Joannie, która nie dość, że była kobietą, to jeszcze wyjątkowo wybitną jak na tamte czasy. Chociaż może się wydawać, że to chrześcijaństwo narzucało kobiecie taką rolę, to kiedy przyjrzeć się uważniej, wcale tak nie było – kobiety często były traktowane gorzej i jak wiemy z historii, trwało to bardzo długo.

W tamtych czasach dziewczynka, która pragnęła wiedzy była wybrykiem natury. Joanna na każdy kroku odczuwała, że jest inna i że nigdzie nie pasuje. Jednak od zawsze posiadała marzenia, ale co najważniejsze, robiła wszystko, aby je realizować. Tylko jak wiele musiała dla nich poświęcić? I czy tak naprawdę było warto? Odpowiedzi na te pytania zawarte są w „Papieżycy Joannie”.

Pierwsze polskie wydanie powieści ukazało się pod tytułem „Której imię wymazano” i według mnie niepotrzebnie został zmieniony. Brzmi on bardzo tajemniczo, a jednocześnie doskonale odnosi się do treści powieści. Dlaczego uważam go za bardziej trafny? Ponieważ wyraża to samo, co tytuł „Papieżyca Joanna”, jednak dowiadujemy się tego dopiero pod koniec powieści, a nie przed przeczytaniem pierwszej strony. Osobiście zawsze doceniam element zaskoczenia w książkach, a tu jednego z nich zostałam pozbawiona. Jest to powieść historyczna, jednak wcześniej nie słyszałam o otoczonej legendą postaci Joanny. Wiem, że obecny tytuł to dosłowne tłumaczenie oryginału, ale i tak bardziej podoba mi się wersja „Której imię wymazano”.

Znalazłam w tej powieści jedną podstawową wadę. Kiedy czytam książki, zawsze znajduję tam postacie, które darzę sympatią oraz takie, do których żywię coś przeciwnego. Lubię wczuwać się w bohaterów i razem z nimi przeżywać wszystkie ich przygody. W tym przypadku niestety mi tego zabrakło. Czytałam tę książkę, fascynowała mnie postać Joanny i jej historia, ale styl autorki nie pozwalał mi współodczuwać. Ciężko to ująć w słowa, ale najprościej mówiąc „Papieżyca Joanna” pomimo pełnej różnorodnych wątków akcji nie wzbudziła we mnie większych emocji.

Postać Joanny jest niezwykle interesująca, a jej historia wyjątkowa. „Papieżyca Joanna” to pozycja zdecydowanie warta uwagi. Jak większość powieści historycznych jest tylko częściowo oparta na faktach, ale zważywszy na to, jak mało wiadomo o Joannie, autorka włożyła w odtworzenie jej losów dużo pracy. Powieść polecam bez zastanowienia każdemu, kto zainteresowany jest wybitnymi jednostkami - nie jest to arcydzieło, ale akcja jest oryginalna i wciągająca. Pozostaje także pytanie – czy papieżyca Joanna naprawdę żyła czy jest tylko legendą? Jeżeli istniała, to zdecydowanie mogłaby zostać jedną z najbardziej intrygujących kobiet w historii.

Autor: Donna Woolfolk Cross
Tytuł: Papieżyca Joanna
Tytuł oryginału: Pope Joan
Wydawnictwo: Książnica
Liczba stron: 432

Studentka medycyny Jaśmina wraz z grupą przyjaciół wyjeżdża w wakacyjną podróż do Grecji. W tym samym czasie jej młodsza siostra Róża wybiera się na pielgrzymkę do Częstochowy. Żadna z dziewczyn nie spodziewa się tego, co je czeka. Jedno jest jednak pewne – tego lata nigdy nie zapomną…

Powieść zawiera bardzo interesującą historię, do tego przedstawioną w oryginalny sposób. O ile czytelnik zwiedza Grecję wraz z Jaśminą i jej przyjaciółmi, o tyle przez dużą część powieści nie ma pojęcia, co dzieje się z jej siostrą. Jest jednak coś, dzięki czemu czeka się w napięciu na każdą wzmiankę o Róży i jest się ciekawym jej losów. Otóż na początku książki dziewczyna podczas pielgrzymki poznaje Ariela, który opowiada jej o swojej ciężkiej chorobie i przekonuje, aby mu pomogła. Róża nie wraca do domu i nie daje żadnego znaku życia, a czytelnik śledzi, jak krok po kroku rodzina stara radzić sobie z zaginięciem jednego z jej członków.

Powieść napisana jest bardzo przystępnym językiem, a jej fabuła umiejscowiona jest w czasach współczesnych (akcja trwa od trzydziestego pierwszego lipca do dwudziestego drugiego października dwutysięcznego ósmego roku). Autorka niejednokrotnie używa młodzieżowego slangu czy mowy potocznej, ale w przeciwieństwie do wielu książek wprowadzone są one bardzo naturalnie i nie przeszkadzają w odbiorze całości. Na stronach powieści pojawiają się także fragmenty bloga wraz z komentarzami odwiedzających go internautów, które są jakby żywcem wyciągnięte z głębin Internetu – treść „Kradzionych róż” jest przedstawiona bardzo realistycznie i dzięki temu zabiegowi brutalna rzeczywistość jeszcze bardziej uderza czytelnika. Smutne, ale prawdziwe.

Historia Róży może spotkać niejedną nastolatkę czy młodą kobietę i jestem skłonna uwierzyć, że nieraz już się coś podobnego wydarzyło. Warto tę powieść przeczytać, chociażby ku przestrodze. Nie tylko losy Róży mogą wiele nauczyć, bo także jej siostra napotyka na swojej drodze niejeden problem. Chociaż książka skierowana jest do nastolatek, to uważam, że także rodzice powinni ją przeczytać, podyskutować o niej ze swoimi córkami i przestrzec je przed niektórymi niebezpieczeństwami.

Moim zdaniem „Kradzione róże” to powieść zdecydowanie godna polecenia. Nie jest to wybitne dzieło literackie z dogłębną analizą psychologiczną, ale zdecydowanie historia w niej zawarta, mimo prostoty przekazu, jest godna uwagi. Książka ukazuje, jak łatwo jest wpaść w pułapkę innych ludzi - na początku można myśleć, że jedna z sióstr zbytnio wszystko wyolbrzymia, a druga jest naiwna, ale jaką mamy gwarancję, że znajdując się w ich sytuacji, nie postąpilibyśmy podobnie? Ludzie są różni, a nadmierna pewność siebie potrafi zgubić.

Cykl/Seria: Tylko dla dziewczyn
Autor: Anna Łacina
Tytuł: Kradzione róże
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 352

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzedniej części.

Iskra jest wyjątkowo piękna i przyciąga ludzi jak magnes, ale jednocześnie wzbudza w nich także negatywne uczucia. Tę siedemnastoletnią dziewczynę wyróżniają nie tylko wyraziste zielone oczy, ale przede wszystkim włosy w odcieniach czerwonego, pomarańczowego, złotego i różowego. Pewnego dnia zostaje postrzelona, ale dziwi ją jedynie to, że kłusownik zrobił to przez przypadek. Dlaczego? Ponieważ jest potworzycą, przez co często jest narażona na ludzką agresję.

Żyjące w Dolinach potwory, które najczęściej są zwierzętami, pragną krwi, wyróżniają się barwą (na przykład mają liliowe pióra lub zieloną sierść) i… potrafią kontrolować umysły. Wkrótce kłusownik zostaje zamordowany w tajemniczych okolicznościach, a w królestwie Dolin wielkimi krokami zbliża się wojna. Iskra wyrusza ze swoim przyjacielem Łucznikiem, aby zdobyć ważne informacje. Ostatecznie zostaje wezwana, aby wykorzystać swoje umiejętności do pomocy królowi Nashowi. Dziewczyna nie jest zadowolona z takiego obrotu spraw, ponieważ nie jest lubiana na dworze ze względu na okrucieństwo ojca, który za życia był doradcą poprzedniego króla.

Iskrę czeka wiele niespodziewanych przygód i niebezpieczeństw, a na swojej drodze spotka wielu ludzi. Kto jest przyjacielem, a kto wrogiem? Czy uda jej się rozpoznać prawdziwą miłość? Czy przetrwa ona oraz ludzie, na których jej zależy? Nic nie jest łatwe i oczywiste, zwłaszcza w pełnej konfliktów krainie, gdzie zaufanie jest towarem deficytowym, a na każdym kroku czyhają rozwiązania coraz bardziej szokujących tajemnic z przeszłości.

Sięgając po „Iskrę” spodziewałam się poznać dalsze losy Katsy. Byłam ogromnie zdziwiona, kiedy po prologu zawierającym historię pochodzenia Lecka, zaczęłam czytać o przygodach zupełnie innej bohaterki, chociaż nie mniej fascynującej. Okazało się, że było to pozytywne zaskoczenie, jednak mam nadzieję, że jeszcze kiedyś poznam kontynuację historii Katsy i Po.

Podobnie jak „Wybrańcy”, ta część serii utrzymuje się w stylistyce lekkiej fantastyki z baśniowymi elementami. Nie ukrywam, że takie połączenie bardzo mi się podoba. Nie jest to jedyna cecha łącząca te powieści. Ich akcje rozgrywają się w tym samym świecie, jednak w dwóch różnych królestwach. Podobnie fabuła w dużej części skupia się na uczuciach głównych bohaterek. Podobał mi się sposób, w jaki autorka pokazywała stopniowe odkrywanie uczuć pomiędzy dwójką bohaterów w „Iskrze”. Oczywiście książki łączy postać Lecka, jednak w tej części nie ma jeszcze takiego znaczenia, ponieważ jest dopiero dzieckiem. W obu częściach pojawiają się także wyjątkowe postacie, czy też stworzenia – w pierwszym tomie są to Obdarzeńcy, a w drugim potwory. Moje odczucia po przeczytaniu obu tomów są podobne – książki pozwoliły mi się zrelaksować i oderwać na chwilę od rzeczywistości.

Jeżeli chodzi o wydanie, to wokół stron „Iskry” występują identyczne efektowne ramki jak w „Wybrańcach”. Także okładki książek utrzymane są w tej samej stylistyce. Wystąpił podobny problem z niezbyt trafnym foliowaniem, chociaż w „Iskrze” trochę lepiej się prezentuje. Znajdująca się na okładce twarz bohaterki przyciąga jeszcze bardziej, niż ta znajdująca się na poprzednim tomie.

Podobają mi się kreacje bohaterów. Z rozpoznaniem cech wielu z nich na początku można mieć problem, ponieważ powieść pisana jest z punktu widzenia Iskry, a niektórzy potrafią blokować swoje umysły. Bardzo podobało mi się sukcesywne poznawanie ich charakterów. Także Iskra, którą wydaje się, że znamy od początku, ma swoje tajemnice i potrafi zaskoczyć. Mam kilka ulubionych postaci, przede wszystkim księcia Brigana, księżniczkę Hannę oraz bliźnięta – Clarę i Garana. Jeżeli chodzi o zwierzęta, moją uwagę zwróciły Ciapek i Mały.

Podsumowując, „Iskra” jest powieścią o ciekawej fabule, niczym nie ustępująca poprzedniej części (może jest nawet trochę lepsza niż ona). Książkę czyta się szybko i przyjemnie, a losy bohaterki są interesujące i nie zawsze tak przewidywalne, jak mogłoby się początkowo wydawać. Już nie mogę się doczekać, kiedy zostanie wydany w Polsce trzeci tom serii. Jestem ciekawa, czym tym razem zaskoczy mnie autorka.

Cykl/Seria: Siedem Królestw t. 2
Autor: Cashore Kristin
Tytuł: Iskra
Tytuł oryginału: Fire
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 496

Dzień jak każdy inny: dzieci bawią się w przedszkolu, młodzież uczy się w szkole, a dorośli pracują. Jednak chociaż zaczął się normalnie, niedługo pozbawi mieszkańców Perdido Beach złudzeń. „Puff” i nagle znikają wszyscy dorośli, a dokładniej rzecz ujmując wszyscy, którzy ukończyli piętnasty rok życia. Powstaje zamieszanie i zaczynają pojawiać się pytania bez odpowiedzi, a z czasem sytuacja staje się napięta do granic możliwości. Co się właściwie stało i jak poradzą sobie bohaterowie w tym nowym, pełnym niebezpieczeństw świecie?

Na początku miałam problem z tą powieścią – zachowanie bohaterów wobec wszystkich okoliczności wydawało się zbyt nieprawdopodobne. Jednak czytałam dalej, a przy okazji zaczęłam się zastanawiać: co by się działo, gdyby takie zdarzenie miało miejsce, kiedy ja byłam w ich wieku. I co zobaczyłam? Chaos. Od tego momentu głębiej weszłam w świat książki, bo wszystko wydało mi się bardziej realne. Kiedy potem okazało się, że niektóre postacie posiadają specjalne moce, zostało to wprowadzone naturalnie – dotarło do mnie, że gdyby ta niewiarygodna sytuacja naprawdę się wydarzyła, właśnie tak mogłoby to wyglądać. Pomijając niektóre przygody głównych bohaterów, właśnie w ten sposób prawdopodobnie skończyłby świat po zniknięciu dorosłych i wszelkich zasad – przerażająca wizja.

Bohaterowie to mocna część książki. Wszyscy są bardzo dopracowani i wyraziści. Zarówno główni, jak i ci drugo, a nawet trzecioplanowi wyróżniają się charakterystycznymi cechami. Chociaż w powieści występuje wiele postaci, to nie ma się przez to większych problemów z ich rozróżnieniem. Co najważniejsze - nie znajdzie się tam ludzi idealnych, każdy ma jakieś wady, chociaż nie zawsze są one widoczne na pierwszy rzut oka.

Autor stopniuje napięcie – cały czas dowiadujemy się czegoś nowego, pojawiają się coraz to inne poszlaki. Mówi się, że im dalej w las, tym więcej drzew – tutaj jest podobnie. Im dłużej się czyta, tym więcej się odkrywa, a do zwykłego świata pozbawionego dorosłych dochodzi coraz więcej elementów fantastycznych. Dodatkowo przy każdym rozpoczynającym się rozdziale widnieje czas, który odlicza ile zostało do piętnastych urodzin jednego z głównych bohaterów, co dodatkowo podkreśla znaczenie przekroczenia granicy piętnastego roku życia.

W tej książce można znaleźć miłość, przyjaźń, zdradę, walkę, niepewność, brutalność, ból, strach i o wiele więcej. Powieść ta częściowo łączy w sobie „Igrzyska śmierci” i „X-Men”. Nie jest to pozycja, która wzbudziła we mnie zachwyt, ale z pewnością jest wciągająca, oryginalna i potrafi poruszyć, a przede wszystkim bardzo dobrze się ją czyta. Ciekawe jest to, że cała akcja nie skupia się wokół jednego bohatera, tylko kilku i nawet kiedy są rozproszeni, to wiemy co się z nimi dzieje.

„Faza pierwsza. Niepokój” to niezwykle rozbudowana i wielowątkowa powieść science fiction. Nie jest to książka pozbawiona wad, jednak według mnie nie mają one znaczącego wpływu na odbiór całości. Autor wymaga od czytelnika dużej wyobraźni i mam przeczucie, że ma jeszcze niejednego asa w rękawie. Jest to książka o młodzieży i dla młodzieży, jednak jeżeli ktoś lubi tego typu historie, to z pewnością będzie usatysfakcjonowany lekturą. Ja jestem.

Jest to pierwszy z sześciu tomów serii i gdy wydaje się, że to już koniec, okazuje się, że to dopiero początek. Jestem pewna, że sięgnę po kolejne części. Autor pobudził moją wyobraźnię i… ciekawość. W powieści bardzo dużo się dzieje, a poza problemami związanymi z wyjątkowymi okolicznościami, nadal pojawiają się zwykłe dla nastolatków rozterki. Z ogromną chęcią poznam dalsze losy bohaterów i mam nadzieję, że odnajdę odpowiedzi na wiele pytań. Jestem pewna, że zostanę jeszcze niejednokrotnie zaskoczona, tym bardziej, że nie tylko ludzie mają tutaj tajemnice.

Cykl/Seria: Gone: Zniknęli t. 1
Autor: Michael Grant
Tytuł: Faza pierwsza: Niepokój
Tytuł oryginału: Gone
Wydawnictwo: Jaguar
Liczba stron: 528

„Portret Doriana Graya” rozpoczyna się od spotkania malarza Bazylego Hallwarda ze swoim przyjacielem, lordem Henrykiem Wottonem. Lord Henryk jest zaintrygowany opowieścią Bazylego i pragnie poznać jego pełnego cnót, a do tego niezwykle przystojnego znajomego. Jednak Bazyli wcale nie jest skłonny spełnić tej prośby, ponieważ obawia się, że będzie miał zły wpływ na młodego chłopaka. Do spotkania jednak ostatecznie dochodzi, ponieważ Dorian Gray pojawia się, aby dalej pozować do portretu Bazylemu. Lord Henryk oraz Dorian ulegają wzajemnej fascynacji, chociaż każdy z innego powodu – ich charaktery bowiem różnią się w znaczący sposób. Lord Henryk ogłasza naturalnej wielkości portret dziełem życia Bazylego, a Dorian pod wpływem chwili wyraża życzenie, by to obraz starzał się zamiast niego...

Powyższa zapowiedź to zaledwie zalążek tego, co zostało opisane w powieści. Szczerze powiedziawszy ciężko pisać o jej treści, ponieważ jest bardzo specyficzna i trzeba sięgnąć po książkę, aby przekonać się, co tak naprawdę się w niej zawiera. To nie sama akacja jest w utworze najważniejsza, ale wszystkie dygresje i przemyślenia bohaterów, a przede wszystkim przemiana Doriana. Dzieło Oscara Wilde’a zawiera wiele myśli – samemu jednak trzeba odróżnić wartościowe od tych, które z pewnością nimi nie są. Dodatkowo przez całą książkę czytelnik stawia sobie pytanie: „W którą stronę ostateczne podążysz, Dorianie?”. Można tylko spodziewać się tego, co nieuniknione.

Powieść nie jest łatwa i mimo dość niewielkiej objętości, nie czyta się jej szybko. Właściwie można, ale uważam, że nie jest to najlepsze posunięcie. Jest to książka, nad którą trzeba się zatrzymać, gdzie warto przemyśleć każde zdanie. Złapałam się na tym, że gdy coś mi umknęło, musiałam wracać i czytać akapit od początku, aby uchwycić właściwy sens. Jednak mimo tej specyficzności zdecydowanie warto przeczytać „Portret Doriana Graya”. Nawet zakończenie zarobiło na mnie wrażenie, tym większe, gdy odniosłam je do całości powieści.

„Portret Doriana Graya” to już klasyka, a jak wiadomo, o klasyce można długo dyskutować. Z pewnością jest to książka, którą wypada znać, chociaż wiele osób poczuje się po paru stronach zniechęcone. Przemiana głównego bohatera jest stopniowa, ogromne znaczenie ma wpływ, jaki wywołują na niego inni – zwłaszcza lord Henryk. Interesujące jest zagłębianie się w mroczne zakamarki dusz tych postaci (znaczące okazało się tutaj użycie portretu Doriana – bardzo oryginalny pomysł autora). Styl Oscara Wilde’a wyróżnia się i dodatkowo podkreśla treść. Zdecydowanie polecam i nawet jeżeli ktoś ulegnie chwilowemu zniechęceniu, proponuję za jakiś czas powrócić do tej książki, bo naprawdę warto się z nią zapoznać. Na koniec mała rada w nawiązaniu do historii Doriana: uważaj, czego sobie życzysz…

Autor: Oscar Wilde
Tytuł: Portret Doriana Graya
Tytuł oryginału: The picture of Dorian Gray
Wydawnictwo: WAB
Liczba stron: 304

W pierwszym rozdziale powieści zostaje nam przedstawiona wioska Mur oraz poznajemy pewną przygodę, która spotkała osiemnastoletniego Dunstana Thorna podczas magicznego jarmarku. W kolejnym rozdziale, którego akcja rozgrywa się kilkanaście lat później, jego siedemnastoletni syn Tristran obiecuje dać swojej ukochanej gwiazdę, która właśnie spadła z nieba. Okazuje się, że jest to jeszcze trudniejsze, niż mogłoby się wydawać, ponieważ gwiazda spadła gdzieś na terenie Krainy Czarów. Chłopak jednak nie poddaje się i wyrusza na przygodę życia, podczas której spotka wiele intrygujących osobowości, zwiedzi tajemniczą i niebezpieczną krainę, a także znajdzie odpowiedzi na wiele pytań. Czy uda mu się spełnić Pragnienie swego Serca, a u kresu podróży odnaleźć szczęście?

Po raz pierwszy z „Gwiezdnym pyłem” spotkałam się w wersji filmowej i niestety dopiero po jej obejrzeniu dowiedziałam się o istnieniu książki. Pewnego dnia zobaczyłam w telewizji zwiastun i zaintrygował mnie – film zapowiadał się oryginalnie, jednak nie byłam przekonana, czy mi się spodoba. Kiedy zaczęłam oglądać „Gwiezdny pył”… pochłonął mnie. Nie mogłam oderwać wzroku od telewizora, reklamy denerwowały mnie jeszcze bardziej niż zwykle i nie mogłam się zdecydować, czy chcę już znać zakończenie, czy żeby ta przygoda trwała jak najdłużej. Zaczarował mnie. Po jak najbardziej udanym seansie wiedziałam, że muszę przeczytać powieść.

Książka Neila Gaimana łączy w sobie baśniowe elementy z fantastyką. Jest to z pewnością wyjątkowa pozycja, która wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Świat przedstawiony jest pełen magii i dziwów, zagadkowych bohaterów i niespodziewanych wydarzeń. Powieść wprowadziła mnie w zupełnie inny świat i sprawiła, że na chwilę zapomniałam o tym, który mnie otacza. Bardzo podobał mi się styl autora, który w niewielkiej ilości tekstu potrafił zmieścić wprost nieprawdopodobnej wielkości fantastyczną krainę i pełną przygód historię. „Gwiezdny pył” to uczta dla wyobraźni.

Jest to jedna z tych pozycji, których nie należy oceniać po okładce. Nie chodzi o to, że jest brzydka, ponieważ statki płynące po niebie i oryginalna czcionka dobrze się prezentują. Jednak patrząc na tę obwolutę nie można w żaden sposób domyślić się zawartości, a na pewno nie tego, że jest to baśni dla dorosłych. Szkoda, bo wiele osób może nie sięgnąć po książkę, która mogłaby ich zainteresować, a część może się rozczarować – niestety, okładka jest zbyt myląca. Jest to wydanie rozszerzone, które zawiera dodatkowe teksty: „Mur: prolog”, przedmowę autora do tegoż rozdziału oraz notę o autorze „Poznajcie Neila Gaimana”. Przyznam, że gdybym miała szansę, to z chęcią sięgnęłabym po powieść, którą zapowiada „Mur: prolog”. Pozostaje mieć nadzieję, że autor jeszcze ją napisze.

Powieść Neila Gaimana ma zaledwie dwieście stron, a jej filmowa wersja trwa ponad dwie godziny – pozostali twórcy adaptacji powinni brać przykład z twórców „Gwiezdnego pyłu”. I to nie tylko pod względem długości. Film wyciąga z powieści to, co najlepsze i dodaje jeszcze dużo od siebie, przez co staje się tym jednym z niewielu wyjątków, kiedy to adaptacja jest lepsza od książki. Muszę podkreślić, że o ile film jest dostosowany do różnych grup wiekowych, o tyle książka skierowana jest do dorosłych czytelników. Moim zdaniem powieść jest znakomita, chociaż zdarzyło się w niej kilka fragmentów, które nie do końca pasowały do całości. Jednak kiedy zaczęłam już czytać, nie mogłam oderwać się od „Gwiezdnego pyłu”, a po skończeniu czułam niedosyt. Jej główną wadą jest właśnie to, że jest za krótka i zdecydowanie za szybko się kończy (chociaż nadal nie mogę wyjść z podziwu, ile autor potrafił zmieścić w niewielkiej liczbie stron). Nie wiem, co jeszcze mogę dodać – polecam, bo warto!

Autor: Neil Gaiman
Tytuł: Gwiezdny pył
Tytuł oryginału: Stardust
Wydawnictwo: MAG
Liczba stron: 220

„Herbata z jaśminem” to prawie rok z życia nastoletniej Martyny Kruk, zwanej Kurą. Dziewczyna wychowuje się w rodzinie alkoholików, którzy zwracają na nią uwagę, kiedy akurat mają na to ochotę. Jedynym wsparciem są dla niej przyjaciółka Kornelia/Nelson oraz babcia, zajęta opieką nad prababcią. Na drodze Kury stanie trzech chłopaków. Pierwszy to poznany na obozie pedantyczny i zapatrzony w siebie Grzegorz, który przytłacza ją swoją miłością. Kolejny to tajemniczy maturzysta Leon, który na każdym kroku stara się ją zaskoczyć oraz zapewnia wiele rozrywek podczas spacerów po Wrocławiu. Ostatni to o sześć lat starszy Maciej, pomagający jej w przedmiotach ścisłych i służący wsparciem w trudnych chwilach. W życiu Martyny dużo się dzieje, ale czy da sobie radę ze swoją ciężką sytuacją rodzinną oraz własnymi uczuciami?

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej powieści. Z jednej strony posiada ona nietuzinkową fabułę, porusza bliskie współczesnym nastolatkom problemy i pokazuje, jakie przeszkody przewrotny los potrafi postawić na drodze człowieka. Co najważniejsze, książka daje nadzieję na lepsze jutro. Powieść ma kilka zalet, jednak jest ich za mało, abym była usatysfakcjonowana jej lekturą. Mimo wielu starań i prób nie polubiłam głównej bohaterki. Właściwie to przez większą część powieści była mi dość obojętna, co najwyżej denerwowała mnie. Owszem, współczułam jej ciężkiej sytuacji, ale nic poza tym. Pozostali bohaterowie też nie wzbudzają sympatii, a kilka pozytywnych postaci jest za idealna pośród reszty, co wzbudza jedynie nieufność. Często zachowanie bohaterów jest nieadekwatne do ich wieku i sytuacji, na przykład nastolatka skrzywdzona przez dojrzałego mężczyznę nie zachowuje się jakby przeżyła traumę, ale doprowadziła do niezręcznej sytuacji z kolegą. Wydaje mi się to dość szokujące. Trochę przeszkadzała mi także przewidywalność fabuły, brakowało mi jakiegoś większego efektu zaskoczenia.

„Herbatę z jaśminem” czyta się szybko, jednak zdarzają się momenty, przez które ciężko przebrnąć. Akcja momentami mogłaby przyspieszyć, ponieważ fabule brakuje płynności. Na duży plus jest ukazanie stopniowej przemiany, przede wszystkim Martyny – w końcu nikt nie zmienia się z dnia na dzień i bez powodu. Kura musiała bardzo dużo przejść, aby pogodzić się z otaczającym ją światem i samą sobą. Podobało mi się także to, że chociaż autorka zwraca uwagę na wiele ciężkich tematów, to nie robi tego w moralizatorski sposób, tylko przemyca pomiędzy słowami. Książkę polecam nastolatkom, bo chociaż niektóre problemy w niej poruszone są zbyt płytko przedstawione, to w dużym stopniu ukazuje otaczającą je rzeczywistość. Powieść nie wciągnęła mnie ani nie zachwyciła, ale zainteresowała na tyle, abym chciała poznać losy bohaterów do końca, chociaż niektóre pytania pozostały bez odpowiedzi.

Cykl/Seria: Tylko dla dziewczyn
Autor: Agnieszka Gil
Tytuł: Herbata z jaśminem
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 384

„Pani na Czachticach” to wyjątkowa powieść, której bazą jest historia Elżbiety Batorówny, siostrzenicy Stefana Batorego. Ta węgierska księżna jest jedną z największych oraz najsłynniejszych morderczyń wszechczasów. Książka opowiada nie tylko o różnego rodzaju zbrodniach, których dokonała węgierska szlachcianka, ale zawiera też wątki poboczne – niełatwe losy czachticzan, przygody (nierzadko miłosne) tamtejszych zbójników, zapiski z kroniki czachtickiego probostwa oraz wiele innych. Wraz z każdą stroną rośnie napięcie i pojawia się coraz więcej intryg. Nie wiadomo, kto ma szczere zamiary, a kto tylko udaje sprzymierzeńca. Czy zbrodnie Elżbiety Batorówny wyjdą na jaw i spotka ją jak najbardziej zasłużona kara? Droga, którą musi przejść czytelnik, aby uzyskać odpowiedź na to pytanie nie jest krótka, a już na pewno nie przyjemna.

Jak można przeczytać w nocie biograficznej autora, „Pani na Czachticach” była początkowo publikowana w czasopiśmie, aby zwiększyć jego poczytność. Miało to miejsce ponad osiemdziesiąt lat temu, a całe przedsięwzięcie zakończyło się sukcesem. Muszę przyznać, że wcale mnie to nie dziwi, ponieważ powieść posiada interesującą oraz intrygującą fabułę. Jednak współcześnie to trochę ze mało, a na niektóre jej mankamenty nie sposób nie zwrócić uwagi. W odbiorze czasami przeszkadzały rozdziały, które choć występowały jedne po drugich, niekoniecznie miały między sobą bezpośredni związek. Akcja potrafiła przeskakiwać z jednego wątku na drugi, aby następnie zatoczyć koło. Widać też, że niektóre tematy zostały poruszone, aby zapewnić rozrywkę czytającym – chociaż osią powieści są niebywałe zbrodnie, to nie brakuje tam perypetii miłosnych coraz to nowych par. Czasami wręcz główny motyw spychany był na dalszy plan, co niekoniecznie pozytywnie wpływało na rozwijającą się akcję.

Książkę czyta się dobrze, pomimo niedzisiejszego języka. Jest to mroczna i ponura historia, jednak niepozbawiona promyka nadziei. Nie wszystko jest czarne albo białe i nie zawsze ten, kto odbierany jest przez otoczenie jako zbrodniarz, jest nim naprawdę. Może nie wszystkie wątki rozwiązane są w dobry czy ciekawy sposób, jednak znajdą się też takie, które potrafią zaskoczyć. Autor wprowadza wiele zawiłości, które podsycają zainteresowanie, a akcji też nie brakuje. Trzeba podkreślić, że chociaż „Pani na Czachcicach” opiera się na losach wyjątkowo okrutnej i do szpiku kości złej kobiety, to powstała głównie dla rozrywki i to wyraźnie widać.

Jeżeli ktoś spodziewa się pełnej krwi i przemocy historii mrocznej Elżbiety Batory – zawiedzie się. Owszem, to wszystko się tam znajduje, jednak w wyważonych dawkach. Książka porusza dużą liczbę wątków i opisuje losy wielu postaci. Nie można powiedzieć, że powieść jest zła, bo nie jest, jednak wiele osób sięgających po książkę patrząc na okładkę i czytając opis będzie zawiedziona jej zawartością. Mnie się podobała, wciągnęły mnie dzieje czachticzan oraz ich okrutnej władczyni. Największe wrażenie robi to, że ta historia oparta jest na historycznych faktach i wiele z tych mrożących krew w żyłach zdarzeń naprawdę miało miejsce. Polecam „Panią na Czachcicach” tym, którzy chcą przeczytać ciekawą, chociaż niedoskonałą, powieść historyczną opowiadającą o intrygach, zbrodniach, miłości, sekretach i walce o sprawiedliwość. Zważywszy na postać głównej bohaterki książka nie jest tak drastyczna, jakby się mogło wydawać.

Cykl/Seria: Książnica kieszonkowa
Autor: Jožo Nižnánsky
Tytuł: Pani na Czachticach
Tytuł oryginału: Čachtická pani
Wydawnictwo: Książnica
Liczba stron: 624

Główną bohaterką „Wybrańców” jest Katsa, która żyje w Estillu, jednym z Siedmiu Królestw. Dziewczyna jest jednym z Obdarzeńców, którzy wyróżniają się Darem oraz specyficznymi oczami – każde z nich ma odmienny kolor. Katsa, mając zaledwie osiem lat, odkryła swój Dar przez przypadek. Okazał się on wyjątkowo niebezpieczny, a król Randa od początku zaczął wykorzystywać jej umiejętności do własnych celów. Teraz Katsa ma osiemnaście lat, jest pewna swoich zdolności i zaczyna do niej docierać fakt, że królewskie kary nie zawsze są adekwatne do czynów domniemanych przestępców. Poza tym chciałaby wykorzystywać swój Dar do dobrych celów, tak jak to nieoficjalnie robi w Radzie, a nie siać postrach. W końcu staje przed ciężkim wyborem, w którego podjęciu pomogą jej przyjaciele, a przede wszystkim tajemniczy książę Lienidu, którego poznała podczas jednej ze swoich tajnych misji…

Nie napiszę więcej, aby nie zdradzić za dużej części fabuły, ale jej wybór to dopiero wierzchołek góry lodowej przeciwności, które musi pokonać. „Wybrańcy” to bardzo ciekawa powieść fantasty, która spodoba się przede wszystkim nastoletnim dziewczynom. Jestem jednak pewna, że z chęcią sięgnie po nią także płeć przeciwna oraz starsi czytelnicy. Składa się na nią wiele uniwersalnych elementów, takich jak miłość czy przyjaźń, można znaleźć w niej subtelny humor. Jest to książka, dzięki której w łagodny sposób można wejść w świat fantasy. Określiłabym ją jako powieść przygodową z elementami fantastyki, które nie przytłaczają początkującego czytelnika tego gatunku, za to posiada wystarczającą ich ilość, aby zachęcić do sięgnięcia po kolejne tego rodzaju pozycje.

Książka napisana jest przystępnym językiem i błyskawicznie się ją czyta. Przyznam, że początkowo trochę można pogubić się w nowym świecie, ale warto się nie poddawać, ponieważ po kilku stronach jest coraz lepiej i odmienna rzeczywistość nie przeszkadza w lekturze. Książka jest ciekawa, a do tego lekka i przyjemna. Dobrze się z nią bawiłam i pomogła mi się zrelaksować, co uważam za duży plus.

Bardzo podoba mi się wydanie książki. Każda strona posiada delikatne obramowanie, które skojarzyło mi się z baśniami. Tekst jest przejrzysty, bardzo wygonie się go czyta, a do inicjałów została wybrana ozdobna czcionka (ta sama, która została użyta w tytule). Okładka przyciąga wzrok, a znajdująca się na niej postać dziewczyny jest intrygująca (zresztą podobnie jak bohaterka, którą przedstawia). Jedyną wadą są foliowane elementy, które pod pewnymi kątami robią dziwne wrażenie, na przykład jakby dziewczyna miała podbite oczy.

Przyznam szczerze, że sięgając po „Wybrańców” spodziewałam się czegoś innego. Okładka i opis zapowiadały coś cięższego, mocniej osadzonego w świecie fantasy. Osobiście zostałam pozytywnie zaskoczona, jednak zdaję sobie sprawę, że niektórzy mogą się rozczarować. Książka wciągnęła mnie i zainteresowała, z przyjemnością więc sięgnę po kolejny tom oraz jeżeli zaistnieje taka możliwość, po inne powieści Kristin Cashore.

Cykl/Seria: Siedem Królestw t. 1
Autor: Kristin Cashore
Tytuł: Wybrańcy
Tytuł oryginału: Graceling
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 496

Samobójstwo. Słowo to zdecydowanie negatywnie się kojarzy. A gdyby zostało głównym tematem książki? Ono oraz powody, które do niego doprowadziły? Jay Asher właśnie to zrobił, a głównym bohaterem uczynił jeden z tytułowych trzynastu powodów.

Pewnego dnia Clay znajduje na wycieraczce paczkę i na początku spodziewa się miłej niespodzianki. W pudełku po butach znajduje się siedem kaset magnetofonowych. Okazuje się, że zostały nagrane przez Hannah, która dwa tygodnie wcześniej popełniła samobójstwo. Clay słucha kaset i poznaje trzynaście powodów, które doprowadziły dziewczynę do podjęcia dramatycznej w skutkach decyzji. Każda z trzynastu zapełnionych stron to jedna historia, która odpowiada jednej osobie. Hannah na pierwszej taśmie zaznaczyła, że jeżeli otrzymało się tę paczkę to znaczy, że jest się jednym z powodów, który doprowadził ją do samobójstwa. Clay, który w pierwszej chwili myśli, że to pomyłka i nie może sobie przypomnieć żadnej krzywdy wyrządzonej Hannah, z czasem nie może się doczekać na swoją kolej. Z jednej strony chciałby mieć to już za sobą, a z drugiej boi się tego, co usłyszy…

Trzynaście powodów. Trzynaście historii. Trzynaście osób. Jedna tragedia.

Nie, właściwie nie. Tragedii jest więcej, ale wszystkie doprowadzają do podjęcia decyzji przez Hannah, która jest głównym tematem książki. Można dyskutować, czy jej powody były słuszne czy nie, ale czy jest coś takiego jak wystarczający powód by odebrać sobie życie? Trzeba się zagłębić w psychikę konkretnego człowieka, a to niełatwe, może nawet niemożliwe. Autor doskonale to ukazał i to w prosty, przystępny sposób. Każdy z nas jest inny i to, co dla jednej osoby nie ma znaczenia, dla innej może być najważniejszą rzeczą na świecie. Właśnie to ma nam uzmysłowić ta powieść.

Książka jest napisana w taki sposób, że czytając ją, bardzo łatwo jest wczuć się w głównego bohatera. Razem z nim przeżywa się wszystkie nagrania – można mieć wrażenie, że słyszy się głos Hannah opowiadającej o tym, co ją spotkało, a nawet poczuć się, jakby to do nas kierowała swoje słowa. Cała historia jest bardzo realistycznie przedstawiona. Człowiek nie zdaje sobie sprawy, jak nieświadomie może kogoś skrzywdzić. Jak mało wiemy o ludziach, których spotykamy na swojej drodze. Jak czasami przypadek, coś, co wydaje się nie mieć większego znaczenia, potrafi zmienić czyjeś całe życie. Jay Asher to pokazał i nakłonił do refleksji. Jeden człowiek i jeden jego nierozważny czyn może spowodować lawinę zdarzeń, którą ciężko zatrzymać.

Sposób przedstawienia całej historii jest bardzo ciekawy. Nie spodoba się każdemu, ale z pewnością jest oryginalny. Książkę czyta się dobrze i szybko, zainteresuje ona nie tylko młodego czytelnika, do którego jest przede wszystkim skierowana, ale także starszego. Wydawałoby się, że dorośli są bardziej świadomi, chociaż historia Hannah ukazuje, że niekoniecznie jest to prawda. Powieść porusza trudny temat, ale prezentuje go w lekkiej formie. Autor zmusza do przemyśleń i jest nadzieja, że może dzięki niej uda się komuś pomóc – bo podkreśla, jak ważne, chociaż niełatwe, jest uważne słuchanie drugiego człowieka. „Trzynaście powodów” to książka, która potrafi zaskoczyć, chociaż wydaje się, że zakończenie znamy od samego początku i przez to jest przewidywalna. Powieść przedstawia bardzo ciekawe podejście do tematu. Podczas czytania można dowiedzieć się, co czuła dziewczyna, która zdecydowała się odebrać sobie życie. Jednocześnie przedstawiane są przeżycia jej kolegi, który zapoznaje się dzięki nagraniom z jej (i jak się okazuje nie tylko jej) losami, niestety kiedy jest już za późno na jakąkolwiek reakcję.

Cykl/Seria: Salamandra
Autor: Jay Asher
Tytuł: Trzynaście powodów
Tytuł oryginału: Thirteen Reasons Why
Wydawnictwo: Rebis
Liczba stron: 272

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzednich części.

„Ukojenie” to trzeci i ostatni tom opowiadający o wilkach z Mercy Falls. Przed Samem i jego przyjaciółmi pojawia się widmo tragedii – ojciec Isabel postanowił zrobić wszystko, aby pozbyć się sfory i organizuje polowanie. Jednak nie będzie ono takie jak poprzednie, bo tym razem wezmą w nim udział profesjonalni strzelcy mający do dyspozycji helikopter, a to dla sfory oznacza całkowitą zagładę. Dla nikogo ta sytuacja nie jest łatwa, bo oprócz zbliżającej się klęski istnieje wiele innych problemów, które trzeba rozwiązać, za to czasu jest coraz mniej…

Sam i Grace są jak ogień i woda, ale doskonale się uzupełniają. Cole i Isabel są jak magnes – w zależności od ułożenia biegunów na przemian przyciągają się i odpychają. Czy historia czwórki nastolatków będzie miała szczęśliwe zakończenie?

Uważam, że „Ukojenie” to najlepszy tom z całej serii. Łączy w sobie wszystko to, co było najlepsze w poprzednich, ulepsza to i jeszcze dodaje więcej. Jest to wspaniałe zakończenie trylogii. Historia sfory oraz jej sprzymierzeńców (w tym jednego nieoczekiwanego) jest poruszająca i wzruszająca. Ta część szczególnie oddziaływała na moje emocje - od współczucia, po nienawiść. Każdy z bohaterów posiada cechy, dzięki którym jest charakterystyczny, wielu z nich zapada w pamięć, za to żaden nie pozostaje obojętny – o każdym można wyrobić sobie opinię, a jednak nie ma tu oczywistego podziału na dobro i zło. Polubiłam wszystkich narratorów, chociaż do niektórych musiałam się dłużej przekonywać.

Przyznam, że byłam zaskoczona prologiem Shelby. Spodziewałam się, że przeżyła, ale właśnie jej pojawienie się w tym konkretnym momencie mnie zdziwiło. Oczywiście nie jest to przypadek, bo autorka od pierwszego tomu przygotowuje czytelnika na to, że ta postać odegra znaczącą rolę.

Okładka jest podobna do poprzednich – zimowe tło, imitacja płatków śniegu, wilk oraz cienie w tle. Tym razem na pierwszym planie znajduje się chłopak czytający książkę - nie ma wątpliwości, że jest nim Sam. Ponownie tytuł bardzo dobrze odzwierciedla zawartość – w tym wypadku części książki, ponieważ cała jest bardzo różnorodna i w zależności od czytanego fragmentu oddziałuje na czytelnika w inny sposób.

W całej serii znaczącą rolę odgrywa walka – nie tylko ta z przeciwnościami losu, ale także z samym sobą. Bohaterowie walczą o przetrwanie, o własną tożsamość, o bliskich – a to wszystko tylko wierzchołek góry lodowej.

Powieść nie jest pozbawiona wad – bohaterowie nie zawsze zachowują się racjonalnie czy też odpowiednio do swojego wieku, niektóre wydarzenia są zbyt nieprawdopodobne, a rozdziały często za krótkie. Książkę jednak bardzo dobrze się czyta, jest napisana w przystępny sposób, a fabuła jest intrygująca i pełna akcji.

Bardzo chętnie sięgnę po inne powieści tej autorki. Jej sposób narracji i budowania napięcia, a także przekazywanie emocji przemówiły do mnie. Bardzo chętnie poznałabym dalsze losy bohaterów, jednak niestety wszystko wskazuje na to, że seria została ostatecznie zamknięta. Z pewnością jednak zapamiętam Trylogię z Mercy Falls, bo jest to książka o bardzo specyficznym klimacie, dzięki któremu mnie do siebie przyciągnęła.

Cykl/Seria: Trylogia z Mercy Falls t. 3
Autor: Maggie Stiefvater
Tytuł: Ukojenie
Tytuł oryginału: Forever
Wydawnictwo: Wilga
Liczba stron: 518

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzedniej części.

Samowi udało się i nie przemienia się już w wilka, ale nadal odczuwa obawę przed chłodem. Chociaż wydaje się, że w końcu wszystko się ułożyło, to wcale tak nie jest. Tym razem to z Grace zaczyna dziać się coś dziwnego i z dnia na dzień zaczyna się czuć coraz gorzej. Bohaterowie dość długo dochodzą do tego, co się dzieje – jest to spowodowane tym, że są naiwni, czy tak bardzo boją się prawdy, że ukrywają ją sami przed sobą? Jakby tego było mało, nagle rodzice Grace zaczynają wtrącać się do jej życia i próbują rozdzielić ją z Samem.

Pojawiają się także nowe problemy. Cole, jeden z niedawno stworzonych przez Becka wilków, to kwintesencja kłopotów. Sam czuje się odpowiedzialny za sforę, przede wszystkim za nowych, jednak sytuacja go przerasta, a w dodatku nie przepada za Cole’em. Za to nie można tego powiedzieć o Isabel…

Tytuł po raz kolejny okazał się jak najbardziej trafny i doskonale oddaje atmosferę panującą w powieści. Temperatura rośnie. Autorka nadal nie zostawia chwili wytchnienia, fabuła staje się coraz bardziej zagmatwana. Już prolog przyciąga uwagę – jak to? Dopiero co Sam został „uleczony” i nagle to Grace zaczyna przemianę w wilka? Co się dzieje? Nic nie jest jednak tak proste i oczywiste, kryje się za tym o wiele więcej.

Pojawia się dwoje nowych narratorów – oprócz Sama i Grace, można poznać przemyślenia Cole’a oraz Isabel. Osobiście uważam, że są oni bardziej intrygujący i posiadają oryginalniejsze osobowości niż para głównych bohaterów. Szczególnie podoba mi się kreacja Isabel, co tylko potwierdziło moją opinię o niej po przeczytaniu „Drżenia”.

Trochę brakowało mi pozostałych postaci, które pojawiły się w pierwszej części. Gdzie jest Olivia? Chyba zapadła się pod ziemię, bo kojarzę ją jedynie ze wzmianki, z której nie wynika, co się z nią dzieje. Rachel ponownie została zrzucona na drugi plan. Także sfora pojawiała się rzadko, a bardzo lubiłam opisy wilków w „Drżeniu”.

Podobnie jak w poprzedniej części, podoba mi się okładka „Niepokoju”. Utrzymana jest w tej samej stylistyce, nadal widać na niej klimatyczne zimowe tło oraz wypustki imitujące śnieg. Tym razem na pierwszym planie znajduje się dziewczyna (prawdopodobnie przedstawiająca Grace) trzymająca czerwonego papierowego żurawia origami (który ma dla powieści symboliczne znaczenie). Ponownie pojawia się też wilk, a dalej widać cienie dziewczyny i chłopaka (można domyślać się, że są to Cole i Isabel).

„Niepokój”, który należy do fantastyki, porusza także problemy współczesnych nastolatków, takie jak poszukiwanie własnej tożsamości, problemy z rodzicami, poszukiwanie własnego miejsca, przyjaźń, miłość czy nadużywanie narkotyków i alkoholu. Książkę czytałam z przyjemnością. Różni się trochę od poprzedniej części, ale to nieuniknione, ponieważ jej główny cel został w końcu osiągnięty. Teraz pojawiają się nowe komplikacje, z którymi muszą poradzić sobie bohaterowie, ale nadal wszystko kręci się wokół wilkołactwa. Jestem bardzo ciekawa, co wydarzy się w kolejnej i ostatniej już części, ponieważ „Niepokój” kończy się niezwykłym zwrotem akcji.

Cykl/Seria: Trylogia z Mercy Falls t. 2
Autor: Maggie Stiefvater
Tytuł: Niepokój
Tytuł oryginału: Linger
Wydawnictwo: Wilga
Liczba stron: 432

Grace jest poważną i odpowiedzialną dziewczyną, która lubi przedmioty ścisłe. Mieszka z rodzicami, jednak nie poświęcają jej oni zbyt wiele czasu – można nawet odnieść wrażenie, że to ona się nimi opiekuje. Kiedy była dzieckiem została zaatakowana przez wilki. Teraz jest nastolatką i ma na ich punkcie obsesję, tym bardziej, że żyją w lesie znajdującym się w pobliżu jej domu. Zwłaszcza jeden zwraca jej szczególną uwagę - rozpoznaje go po charakterystycznych żółtych oczach.

Tym wilkiem jest Sam. Las zamieszkują zmiennokształtni - gdy jest ciepło są normalnymi ludźmi, jednak kiedy temperatura obniża się i nadchodzi zima, zamieniają się w wilki. Sam także jest zafascynowany Grace – to dzięki niemu kilka lat temu przeżyła spotkanie z jego pobratymcami. Chłopak jest niezwykle wrażliwy, gra na gitarze i kocha poezję. Pewnego zimowego dnia, pod postacią wilka ryzykuje i zbliża się do Grace – potem już nic nie jest takie samo…

Na początku miałam co do tej powieści mieszane uczucia. Narracja jest prowadzona dwutorowo – przez Sama i Grace. Rozdziały są krótkie i często nie zajmują nawet strony, a przy każdym podana jest panująca temperatura. Czytając „Drżenie” miałam wrażenie, że wszystko jest za bardzo wyolbrzymione. Książka, pomimo tego, że mieści się w gatunku fantasy, momentami wydawała się zbyt nieprawdopodobna i niespójna. Jednak im dalej zagłębiałam się w powieść, tym bardziej mnie do siebie przekonywała. Kiedy wątki zostały wytłumaczone, wszystko nabrało zupełnie innego znaczenia i doszłam do wniosku, że jest ona niepowtarzalna, jedyna w swoim rodzaju.

To co połączyło głównych bohaterów, to coś więcej niż miłość. Ich wzajemna fascynacja i przywiązanie, które powstało kiedy byli dziećmi, a każde z nich reprezentowało inny gatunek, jest wprost magiczne. Przez powieść przewija się także kilkoro innych znaczących bohaterów, ale moją uwagę szczególnie przyciągnęła postać Isabel – niejednoznaczna, nie można jej osądzać po pozorach, ale pełna tajemnic i dzięki temu jeszcze bardziej interesująca.

„Drżenie” to idealny tytuł dla tej książki. Doskonale oddaje on atmosferę w niej panującą. Wszechobecna zima oprócz tworzenia specyficznego klimatu, ma ogromny wpływ na nastroje bohaterów. Powieść jest poetyczna, bardzo obrazowa – opisy mają często o wiele większe znaczenie niż słowa występujących w niej postaci.

Bardzo podoba mi się okładka. Cień dziewczyny oraz wilk na zimowym tle, połączone z kontrastującą, krwistą czerwienią parasolki i tytułu, przyciągają uwagę. Do tego znajdują się na niej błyszczące wypustki imitujące płatki śniegu, co jeszcze bardziej pomaga odczuć bijący z niej chłód.

Książkę czyta się dobrze i bardzo szybko. „Drżenie” opowiada przede wszystkim o miłości Sama i Grace oraz o problemach, które napotykają na swojej drodze. Okazuje się bowiem, że nadeszła prawdopodobnie ostatnia przemiana Sama w człowieka, a potem już na zawsze pozostanie wilkiem. Jednak oprócz tego głównego wątku pojawia się wiele innych, w mniejszy lub większy sposób związanych z zamieszkującą lasy Mercy Falls sforą.

Miałam problem z oceną tej powieści, ponieważ jak wcześniej wspomniałam, posiada drobne wady. Jednak podsumowując całość, ma ona w sobie to coś, co przyciąga – opisy są bardzo sugestywne i poruszające. Akcja trzyma w napięciu, już od pierwszej strony cały czas coś się dzieje, a cała powieść jest nastrojowa. Autorka skupiła się na emocjach. Zima, romantyzm, przygoda, wilki przemieniająca się w ludzi – jeżeli ktoś lubi opowieści tego typu, to „Drżenie” z pewnością mu się spodoba. Ja sięgam już po kolejny tom, ponieważ pomimo przewidywalności, zakończenie mnie urzekło.

Cykl/Seria: Trylogia z Mercy Falls t. 1
Autor: Maggie Stiefvater
Tytuł: Drżenie
Tytuł oryginału: Shiver
Wydawnictwo: Wilga
Liczba stron: 459

Rok 1905, Storton Manor. Caroline wkłada do poszewki w żółte kwiatki małego chłopca, a następnie pozbywa się z pokoju wszystkich śladów jego obecności. Robi co może, aby nikt w posiadłości nie dowiedział się o jego istnieniu. Zabiera go do lasu i postanawia zostawić w pobliżu siedziby cyganów z nadzieją, że znajdą go i przygarną. Walczy ze sobą i jest pełna sprzecznych uczuć, bo tak naprawdę nie chce się rozstawać z chłopcem, ale jest pewna, że musi się go pozbyć ze swojego życia. Młoda dziewczyna w ciąży wie, że nigdy nie zapomni tego, co zrobiła.

Czasy współczesne, Storton Manor. Erica i Beth właśnie otrzymały w spadku po babce posiadłość, jest tylko jeden warunek – muszą w niej zamieszkać. Nie cieszą się jednak z tego powodu. Mają złe wspomnienia z czasów dzieciństwa, kiedy na otaczającym dom terenie zaginął ich kuzyn Henry. Obie nie mogą sobie poradzić z tym, co się stało, a Erica jest pewna, że właśnie od tamtej pory jej siostra cierpi na depresję, która już raz doprowadziła ją do próby samobójczej. Kobieta postanawia odkryć, co się stało z chłopcem i tym samym pomóc Beth w uporaniu się z traumą. Gdy zaczyna rozwiązywać zagadkę z przeszłości, przy okazji natrafia na kolejną – tajemniczą historię prababki…

Po „Dziedzictwie” spodziewałam się wciągającej opowieści, ale wbrew informacji na okładce, nie zapadła mi w pamięć ani mnie nie poruszyła. Powieść jest pełna kontrowersji i posiada ciekawą fabułę, a jednak nie ujęła mnie. Przede wszystkim styl autorki zupełnie do mnie nie przemówił. Zwykle nie mam problemów z opisami, jednak w tym wypadku strasznie się ciągnęły. Uważam, że wiele z nich było zbędnych, nie mających większego znaczenia dla treści – może gdyby książka była krótsza, lepiej by się ją przyswajało. Chociaż pomysł na powieść jest świetny, to według mnie gorzej jest z wykonaniem. Powieść posiada dwie narracje, a tym samym dwie różne historie - na zmianę pojawiają się losy Caroline i Eriki. Książka jest jednak nierówna - o ile wątek Caroline jest intrygujący i zagadkowy, o tyle losy Henry’ego są bardzo przewidywalne.

Powieść czyta się szybko, jednak uwagę przyciąga jedynie momentami. Zdarzały się w niej sceny, w których dreszcz przechodził po plecach, jednak było ich zdecydowanie za mało i całe wrażenie psuły okalające je dłużyzny. Jest to książka skierowana do kobiet, opowiadająca między innymi o traumatycznych wydarzeniach, szokujących decyzjach oraz szukaniu odpowiedzi. Dzięki tej powieści można przekonać się, jak ciężko jest rozwiązać zagadki przeszłości i nawet jeżeli wydaje nam się, że znaleźliśmy ich rozwiązanie, to jednak niektóre sekrety są zbyt wielkie, aby można je było odgadnąć. W książce zabrakło mi elementu, który pomógłby wstrząsnąć czytelnikiem – relacja wydarzeń jest trochę za łagodna, jak na tego typu historię.

Autor: Katherine Webb
Tytuł: Dziedzictwo
Tytuł oryginału: The Legacy
Wydawnictwo: Insignis
Liczba stron: 512

Cathy ma siedemnaście lat. Niedawno zmarł jej ojciec, więc wychowuje ją tylko matka, która pracuje nocami w szpitalu, a wracając sięga po gin z tonikiem „na lepszy sen”. Jej przyjaciółka przed ukończeniem trzydziestu lat chce zostać milionerką. Cathy właśnie rzucił chłopak, Victor. Dziewczyna chce dowiedzieć się, dlaczego tak nagle zerwał z nią wszelkie kontakty, a do tego odkrywa na ręce dziwny ślad po nakłuciu. Postanawia dostać się do mieszkania Victora, aby sprawdzić, co się właściwie stało. Jednak to, co odkrywa, jest dopiero początkiem pełnej tajemnic historii…

Książka jest naprawdę pięknie wydana. Cała jest stylizowana na pamiętnik nastolatki – od formatowania tekstu, po odręczne notatki i skreślenia. Ponieważ Cathy ma duszę artystki, na każdej stronie można znaleźć rysunki. Bardzo dobrym zabiegiem jest dołączenie do książki „dowodów” – są tam zdjęcia, zaproszenie na ślub po francusku, menu chińskiej restauracji, stare listy, drzewo genealogiczne i wiele innych. Jest to ciekawe rozwiązanie, do tego wszystko jest ładnie wykonane.



Treść książki jednak nie jest już tak wyjątkowa. Jest dość przeciętnej jakości, pisana w formie pamiętnika, a akcja trwa kilka dni. Według mnie przemyślenia Cathy są trochę zbyt mało dojrzałe jak na siedemnastolatkę, ale w sumie to pamiętnik, więc tam raczej nikt nie dba o styl. Chociaż historia odgrywa się we współczesnym zwykłym świecie, nie została pozbawiona pewnego fantastycznego wątku, który pojawia się dopiero w drugiej części książki. Patrząc na zakończenie powieści przypuszczam, że może pojawić się kontynuacja.

„Pamiętnik Cathy” ma niecałe sto pięćdziesiąt stron i czyta się go szybko, szkoda tylko, że dodatki i forma są o wiele ciekawsze niż treść. Jest to lekka i oryginalna powieść dla nastolatek z przepiękną oprawą graficzną.

Autor: Sean Stewart
Tytuł: Pamiętnik Cathy
Tytuł oryginału: Caty's book
Wydawnictwo: Egmont
Liczba stron: 143

Londyn, 1862 rok. Susan Trinder to siedemnastoletnia sierota. Wychowują ją pani Sucksby i pan Ibbs - ona nielegalnie opiekuje się porzuconymi dziećmi, a on ma warsztat, jednak przede wszystkim zajmuje się paserstwem. Mieszka z nimi jeszcze kilka osób, a każda z nich jest specyficzna. Każda z nich jest złodziejem.

Pewnego dnia w ich domu pojawia się Richard Rivers, którego wszyscy nazywają Dżentelmenem. Jest przystojnym, około dwudziestoośmioletnim mężczyzną, który pochodzi z bogatej rodziny. Jednak zajmuje się on fałszerstwem i oszustwem, a obecnie pomaga pewnemu starszemu mężczyźnie w porządkowaniu i oprawie zbioru obrazów. Ma dla Susan propozycję – chce ograbić siostrzenicę tego mężczyzny, która ma odziedziczyć spory spadek. Jest tylko jeden warunek – żeby otrzymać pieniądze, dziedziczka musi wyjść za mąż. I to Richard ma zamiar nim zostać. Na drodze do realizacji jego planu stoi towarzysząca panience przyzwoitka. Właśnie tutaj Susan ma do odegrania swoją rolę – ponieważ obecna pokojówka damy zachorowała na szkarlatynę, to ona ma ją zastąpić. Za pomoc Richardowi ma otrzymać odpowiednią część ze zdobytych łupów.

Ową panienką jest Maud Lilly. Jest w tym samym wieku, co Susan i podobnie jak ona, jest sierotą. Znajduje się pod opieką wuja, który ponad życie kocha zgromadzoną przez siebie kolekcję książek (swoją drogą bardzo osobliwą). Żyją na uboczu, a Maud pomaga mu w tworzeniu katalogu jego zbiorów. Jedynymi ludźmi, z jakimi ma kontakt, jest służba oraz goście jej wuja, którym czyta na głos.

W końcu Susan trafia do Briar, gdzie czuje się nieswojo. Została wyrwana z zupełnie innego świata, na co była całkowicie nieprzygotowana. Pomimo początkowych trudności przyzwyczaja się do nowego otoczenia i z czasem przywiązuje się do swojej rówieśnicy. Cały czas jednak ma przed oczami wizję zdobycia pieniędzy dla swoich opiekunów, o czym zresztą Dżentelmen nie daje jej zapomnieć. Jednak wkrótce nie wiadomo już, kto kogo i dlaczego oszukuje, a na rozwiązanie tej zagadki trzeba poczekać prawie do samego końca powieści…

„Złodziejka” jest książką złożoną i posiadającą wiele wątków. Akcja w pewnym momencie zaczyna się komplikować, a potem już do samego końca staje się coraz bardziej zagmatwana. Na początku historia jest utrzymana w umiarkowanym klimacie, ale im dalej się czyta, tym więcej pojawia się zagadek, intryg i zdrad. Czasami, gdy jakaś sprawa wydaje się już rozwiązywać, okazuje się, że pojawia się jeszcze więcej pytań. Z czasem wszystkie elementy zaczynają do siebie pasować.

Książka ma dwie narratorki i jest podzielona na trzy części. W dwóch z nich poznajemy historię z perspektywy Susan, a w jednej – Maud. Jest to bardzo ciekawe rozwiązanie, które ukazuje, jak duże znaczenie na postrzeganie sytuacji ma charakter człowieka, jego intencje, a przede wszystkim – posiadane informacje. Chociaż wiele wydarzeń jest opisanych dwa razy, są przedstawione w tak odmienny sposób, że się tego nie odczuwa. Czytając przekonuje się, jak pozory i nastawienie potrafią wpłynąć na to, co widzimy. To bardzo ciekawe zobaczyć coś z dwóch punktów widzenia i po porównaniu wersji wydarzeń zobaczyć jak się różnią, chociaż nadal mówią o tym samym. Cała historia nabiera zupełnie innego znaczenia.

Przyznam, że wielu części zagadki nie udało mi się odgadnąć, albo zrobiłam to z dużym opóźnieniem i myślą, dlaczego wcześniej na to nie wpadłam. Jednak kiedy nie zna się wszystkich szczegółów, tajemnice nie są łatwe do odgadnięcia. Autorka miała naprawdę świetny pomysł na powieść. Zwroty akcji są tak niespodziewane i jest ich tak wiele, że książka z każdą stroną wciąga coraz bardziej. Ciekawa jestem ilu osobom i w jakim stopniu udaje się domyślić, co się wydarzy.

W całej historii panuje ponura, tajemnicza i mroczna atmosfera. Nie brakuje tu także tragicznych wydarzeń. Wszystkie straszne wypadki mają jedno źródło – pragnienia zdobycia majątku. Tytuł okazuje się dwuznaczny. Fabuła jest interesująca, ale też dość specyficzna. Nie mogę zdradzić jednak zbyt wielu szczegółów, aby nie zepsuć elementu zaskoczenia, który towarzyszył mi niezmiennie przez prawie całą powieść.

„Złodziejka” to książka klimatyczna i przyciągająca uwagę. Jest to opowieść o różnych formach zdrady, żądzy pieniądza, tożsamości oraz trudnej i zakazanej miłości, ale nie tylko. Porusza wiele tematów i problemów, o których w czasach wiktoriańskich z pewnością często się nie mówiło – a jednak istniały. Historię tę można by określić mianem komedii omyłek, jednak nie ma z komedią nic wspólnego.

Cykl/Seria: Biblioteczka Interesującej Prozy
Autor: Sarah Waters
Tytuł: Złodziejka
Tytuł oryginału: Fingersmith
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Liczba stron: 464

Jest rok 1959. Nastoletnia Casey Quinn wie, że urodziła się po to, aby tańczyć. Jej największym pragnieniem jest zostać baletnicą. Nie może pobierać profesjonalnych lekcji tańca, ponieważ wychowujące ją mama oraz babcia sprzątają w szpitalu i nie mogą pozwolić sobie na taki wydatek. Casey jednak nie poddaje się i cały czas tańczy, przepełniona wizjami wielkiej kariery.

Pewnego dnia dziewczyna decyduje, że zdobędzie pieniądze na bilet do Nowego Jorku, gdzie ma się odbyć przesłuchanie do szkoły baletowej. Żeby zdobyć potrzebną sumę, po lekcjach pomaga sprzątać w szpitalu. Jest pewna swojego talentu i gdy przybywa do Nowego Jorku nie ma wątpliwości, że otrzyma stypendium. Spotyka ją ogromne rozczarowanie, ale los szykuje dla niej jeszcze niejedną niespodziankę…

„Tańczącą” czyta się szybko i z przyjemnością. Jest to opowieść, która niesie za sobą wyraźne przesłanie – walcz o spełnienie marzeń i nigdy się nie poddawaj! Casey nagle zostaje rzucona na głęboką wodę – z niewielkiego spokojnego miasteczka trafia do ogromnego miasta i świata pełnego rywalizacji. Ta młoda dziewczyna będzie musiała nagle stanąć przed trudnymi decyzjami i napotka na swojej drodze wiele problemów. Ma jednak jeden cel – chce zostać jak najlepszą tancerką.

Książka jest napisana prostym językiem, który (zważywszy na czas akcji) miejscami wydaje się zbyt nowoczesny. Jest w niej kilka wątków, których zakończenie z chęcią bym poznała, ale niestety nie zostały rozwinięte. Nie przeszkadza to jednak w odbiorze całości. Jest to powieść o ogromnej pasji do tańca i pokonywaniu przeciwności losu, skierowana przede wszystkim do nastolatek. „Tańcząca” pomimo przewidywalności posiada interesującą fabułę i jest pełna uroku.

Cykl/Seria: Literacki Egmont; Różowe Okulary
Autor: Sarah Rubin
Tytuł: Tańcząca
Tytuł oryginału: Dreamer Ballerina
Wydawnictwo: Egmont
Liczba stron: 272

Mijając biblioteczną półkę od razu zwróciłam uwagę na „Złodziejkę książek”. Jest pięknie wydana i pośród innych pozycji wyróżniała się wielkością i grubością. Nie mogłam przejść obok niej obojętnie.

Kiedy zaczęłam ją czytać okazało się, że jest to kolejna w ostatnim czasie książka, która przyciągnęła moją uwagę od pierwszej strony. A nawet od pierwszego śródtytułu. Nie wiem, jak to możliwe, ale tak właśnie było.

Barwy. Muzyka. Niemcy. II wojna światowa. Dziewczynka. Rodzina. Żyd. Śmierć. Nadzieja. Przyjaźń. Miłość. Rozpacz. Książki. Słowa.

Wszystko to się ze sobą łączy. To wszystko, i o wiele więcej można znaleźć w „Złodziejce książek”. Nie jest to historia, o której się zapomina. Nie jest to też historia, której się można spodziewać po przeczytaniu powyższych słów. Wszystkie te rzeczy składają się na jej całość, ale nie jest to opowieść o czasach wojny, jakie się spotyka. W ogóle ciężko ją sklasyfikować, a przynajmniej ja nie potrafię.

Coś jednak mogę o niej powiedzieć. Jest oryginalna. Jest prawdziwa. Jest wyjątkowa, między innymi ze względu na podejście do tematu. Ta fikcja literacka jest zdecydowanie zbyt realna.

Książka pełna jest trafnych spostrzeżeń, przede wszystkim na temat wojny, życia i śmierci. A jeżeli już mówię o śmierci, to… ona (a właściwie on) jest tu narratorem. I według mnie świetnie się sprawdza w tej roli. Autor wykorzystał ten niekonwencjonalny pomysł w bardzo ciekawy sposób. Śmierć ma uczucia i wcale nie cieszy się z umierania ludzi.

W „Złodziejce książek” jest wojna, ale nie ma pola bitwy. Jest źródło konfliktu, ale nie ma centrum wydarzeń. A właściwie jest, chociaż nie można tego przeczytać.

Co ciekawe, autor zdradza część zakończenia już przed połową książki. Potem co jakiś czas pojawiają się aluzje do tego, co ma się wydarzyć. Jednak to wcale nie psuje opowieści, a wręcz jeszcze bardziej pobudza chęć poznania dalszych losów bohaterów. To niesamowite.

Nie napiszę nic więcej o tej historii. Uważam, że aby ją w odpowiedni sposób odebrać, dobrze jest znać jak najmniej szczegółów. Autor sam stopniuje napięcie i wyprzedza niektóre fakty, a gdybym napisała coś więcej, to mogłoby to zepsuć przyjemność czytania. Nie chcę tego, zważywszy na to, że sięgając po tę pozycję sama miałam niewielkie pojęcie o jej treści. Może gdybym miała, to bym po nią nie sięgnęła. Nie gustuję w powieściach o takiej tematyce i jej opisy mogłyby mnie zniechęcić, a ta książka jest naprawdę niezwykła i jedyna w swoim rodzaju.

Czytając „Złodziejkę książek” przeniosłam się do zupełnie innej rzeczywistości – strasznej i ponurej. Ale zagłębianie się w nią było pouczającym doświadczeniem. Ta opowieść podziałała na mnie bardziej niż niejedna książka czy film poruszający podobne zagadnienia, nie mówiąc o lekcjach historii (o których w moim przypadku nawet lepiej nie wspominać). Jest bardzo obrazowa, przez co w dużym stopniu oddziałuje na wyobraźnię. Czytelnik przywiązuje się do bohaterów – przeżywa wszystko razem z nimi i angażuje się, przede wszystkim emocjonalnie.

Historia opisana w książce trafiła do mnie i poruszyła w ogromnej skali. Chociaż opowiada o losach jednej dziewczynki i jej najbliższych, to w mojej głowie pojawiały się o wiele dalej sięgające obrazy – widoki na wszystkie okropności wojny. Zastanawiające jest to, że przecież wiele z tego, o czym teraz piszę i myślę, nie było napisane wprost, a nawet w ogóle nie było opisane.

Słowa w tej książce są bardzo ważne, ale najwięcej odnajduje się pomiędzy nimi. To, co pozostaje w ciszy, jakimś sposobem zawsze pozostawia po sobie największy ślad. Pod koniec opowieści autor wyjaśnia kilka spraw, ale nie do końca i nie wszystkie. Czytelnik sam musi dojrzeć niewidoczną na pierwszy rzut oka głębię.

To nie jest kolejna książka opowiadająca o II wojnie światowej. To nie jest książka, gdzie wszystko jest opisane wprost. To książka, którą należy postrzegać. Aby wyrobić sobie o „Złodziejce książek” opinię, trzeba koniecznie po nią sięgnąć. Ma „to coś”, co ciężko ująć w słowa. Do mnie przemówiła.

Autor: Markus Zusak
Tytuł: Złodziejka książek
Tytuł oryginału: The Book Thief
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 496