Archive for października 2017

Home Archive for października 2017

Kristin Ryder to mieszkająca w Londynie fotografka. Kobieta wydaje się wieść dość przeciętne życie, obraca się jednak w kręgach powiązanych z wszelkiego rodzaju sztuką – poczynając od artystów streetartowych po fotografów gwiazd światowego formatu. Z tego, co sama myśli o swojej ścieżce kariery, można wywnioskować, że zapowiadała się jako prawdziwy talent. Przewrotny los sprawił jednak, że gdzieś po drodze się zagubiła, a teraz przyjmuje przeważnie dość przeciętne i standardowe zlecenia. To wszystko nie zmienia jednak faktu, że jej życie płynie dość spokojnie. Codzienność Kristin nie obywa się oczywiście bez pewnych komplikacji, ale kobieta nie ma też większych problemów. Sytuacja ta jednak trwa do czasu, kiedy pewnego dnia otwiera maila o tajemniczym tytule "Odsłona 1", który rozpoczyna falę zdarzeń, zmieniających stopniowo życie kobiety w piekło...

Aga Lesiewicz doskonale wie, co to znaczy utrzymywać czytelnika w stanie ciągłego oczekiwania. Wszystkie wydarzenia przeżywamy razem z główną bohaterką, zwłaszcza że narracja prowadzona jest w pierwszej osobie. Tak jak Kristin od razu zaczynamy podejrzewać, że odczytanie tajemniczej wiadomości mailowej łączy się z czymś niepokojącym. Autorce udało się poprowadzić fabułę tak, że czytelnik nie jest w stanie jednoznacznie stwierdzić, kto jest winny, bo w pewnym momencie każdy staje się podejrzany. Bohaterce wydaje się, że wpada już w paranoję, jednak osobiście wcale nie dziwię się prześladującym ją myślom, zważywszy na to, przez co musi przechodzić. Tak naprawdę już pod koniec pierwszego rozdziału Aga Lesiewicz zamieściła fragment, po którym wiedziałam, że skończę tę powieści choćby po to, aby poznać rozwiązanie. Co więcej, okazało się, że ten fragment jest jeszcze bardziej niejednoznaczny, jakby się wydawało.

Nie mogę powiedzieć, że książka jest idealna, ponieważ kilka razy się zawiodłam. Pewne fragmenty mogłyby być też trochę bardziej dopracowanie. Nie zmienia to jednak faktu, że powieść jest dobrze napisana i bardzo wciągająca - nawet jeżeli trafi się na wątek, który niezbyt pasuje do naszych oczekiwań czy gustu, to i tak chce się wiedzieć, co wydarzy się dalej. Adze Lesiewicz nie da się odmówić pomysłowości, bo potrafi dręczyć (szczególnie psychicznie) swoją bohaterkę na wiele różnych sposobów. Czy zbieg okoliczności zawsze nim jest, czy wręcz przeciwnie - czasami jest starannie zaplanowany? Kiedy czytamy “Zaślepienie”, z ciarkami na plecach zaczynamy skłaniać się ku drugiej części tego pytania.

W trakcie czytania można sobie zadawać pytanie, dlaczego w momencie, kiedy zorientowała się, że ktoś próbuje zniszczyć jej życie, Kristin nie zdecydowała się pójść na policję, ani dlaczego nikt jej tego nie doradził, chociaż opowiedziała część swoich losów co najmniej kilku osobom. Z drugiej strony jednak - jeżeli policja by pomogła, to nie byłoby całej historii, a gdyby nie zadziałała tak, jak powinna, to i tak nie wniosłoby to nic nowego do tematu. Jest to dość dyskusyjny wątek, ponieważ czytelnik rzeczywiście wczuwając się w losy bohaterki, nie potrafi zrozumieć, dlaczego nie postanowiła zgłosić się po pomoc do służb, które mają za zadanie dbać o bezpieczeństwo. Przy tym najgorsza jest świadomość, że podobna historia mogłaby przydarzyć się każdemu i w jak dużej części jesteśmy bezsilni w takiej sytuacji. Może splot wydarzeń nie byłaby tak obrazowy, ale zważywszy na to, co czasami się słyszy, ich przebieg mógłby być równie przerażający. Niestety ludzie są zdolni do mrożących krew w żyłach postępków, a tak naprawdę nie jesteśmy w stanie stwierdzić, co ktoś może skrywać pod okazywaną nam na co dzień maską.

Chociaż udało mi się przewidzieć część zakończenia, to muszę przyznać, że autorka doskonale wykorzystała element zaskoczenia. Pod koniec tak zaplątała fabułę, że do pewnego momentu nie ma się pojęcia, w jakim kierunku ona zmierza. Mimo pewnych podejrzeń powstałych w trakcie czytania powieści, czytelnik i tak będzie zaskoczony sposobem, w jaki autorka zakończyła główny wątek. Aga Lesiewicz gra z nami w taką samą grę, jaką prowadzi prześladowca z Kristin.

Thriller psychologiczny to mój ulubiony rodzaj powieści z dreszczykiem i “Zaślepienie” wpisuje się w tę kategorię, chociaż plasuje się mniej więcej w połowie skali, która obrazuje poziom przeczytanych przeze mnie książek z tego gatunku. Chciałoby się powiedzieć, że po przeczytaniu człowiek aż boi się otworzyć wiadomość mailową, jednak aż tak źle jeszcze nie jest. Z drugiej strony lepiej, żeby do czytelników książki przez jakiś czas nie przychodziły wiadomości ze słowem “Odsłona” w tytule, bo wtedy z pewnością przejdą ich po plecach ciarki. Widać, że autorka przemyślała fabułę i starała się ją jak najlepiej dopracować, chociaż nie obyło się bez pewnych potknięć. Muszę przyznać, że w doskonały sposób połączyła główne wątki z tymi pobocznymi, chociaż nie zawsze wszystko szło w takim kierunku, jakim bym oczekiwała. Aga Lesiewicz wydaje się wychodzić z założenia, że człowiek jest tylko człowiekiem i może popełniać nawet najgłupsze błędy - jednak zawsze musi liczyć się z konsekwencjami swoich czynów. „Zaślepieni” polecam wszystkim, którzy mają ochotę na thriller, podczas czytania którego można poczuć mały dreszczyk emocji. Zbliża się Halloween, więc ta pozycja będzie na tę okazję jak znalazł - może i nie ma w niej wampirów, wiedźm czy wilkołaków, ale prześladowca zachowuje się tak, jakby był duchem…

Autor: Aga Lesiewicz
Tytuł: Zaślepienie
Tytuł oryginału: Exposure
Wydawnictwo: Insignis
Liczba stron: 402

Natalie, nazywana przez bliskich Lee, właśnie przeżyła ogromną tragedię. Jedynym, co jej pozostało, są szczęśliwe wspomnienia oraz ukochana córeczka, która przychodzi na świat wkrótce po stracie ukochanego męża Lee, Aarona. Młoda kobieta stara się być silna i radzić sobie z nową rzeczywistością, jednak straciła jedną z najcenniejszych rzeczy w życiu i jest całkowicie rozbita. Jest jednak jedna osoba, która potrafi przebić się przez wzniesiony przez nią mur i powiedzieć jej wprost, co myśli o jej ukrywaniu się przed światem. Tym człowiekiem jest Liam, najbliższy przyjaciel jej zmarłego męża, który obiecał Aaronowi, że w razie potrzeby zaopiekuje się jego żoną i dzieckiem. Kiedy zacznie stopniowo spełniać pokładane w nim nadzieje, wszystko zacznie toczyć się w niespodziewanym dla bohaterów kierunku...

W „Consolation” autorka ukazuje, jak niełatwe i niejednokrotnie brutalne jest życie bliskich oraz rodzin oficerów marynarki wojennej, a wszystko to przekłada się przecież także życie innych osób, zwłaszcza tych zajmujących na co dzień stanowiska szczególnie narażające życie. Powieść porusza również temat tragedii i żałoby, w tym różne sposoby radzenia sobie z nimi. Chociaż można być cały czas czujnym oraz zdawać sobie sprawę z niebezpieczeństwa, to nie da się przygotować na nagłą stratę ukochanej osoby. Powieść napisana jest prostym i przystępnym językiem. Bardzo podobało mi się, że autorka cały czas umiejętnie żonglowała scenami pełnymi smutku, tymi bardziej zrównoważonymi i codziennymi, a takimi tryskającymi humorem. Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani i charakterystyczni, nie sposób ich nie polubić. Co więcej, są również bardzo wiarygodni i dzięki temu bez trudu można sobie wyobrazić sytuacje, które mają miejsce w powieści.

Szczerze powiedziawszy nie pamiętam, kiedy ostatnio sięgnęłam po romans (pomijając pozycje YA). W książce pojawiają się pewne stałe elementy, które występują w tym gatunku: piękny on i piękna ona, on to typ niegrzecznego, przy tym jednocześnie uroczego mężczyzny; ona z jednej strony twarda jak skała, a przy tym niesamowicie wrażliwa. Co jednak najważniejsze, podczas czytania nie rzuca się aż tak bardzo w oczy, ponieważ zostało poprzeplatane innymi wątkami i okolicznościami, dzięki czemu „Consolation” zdecydowanie nie można nazwać zwykłym i przewidywalnym romansidłem. Powieść wciągnęła mnie od pierwszych stron i bardzo dobrze mi się ją czytało, jednak nie obyło się bez pewnych zgrzytów.

Zdaję sobie sprawę, na czym opierają się tego rodzaju książki oraz czego powinnam się mniej więcej spodziewać, ale to nie znaczy, że przy drobnych zmianach ta powieść nie mogłaby być jeszcze lepsza. Co mam dokładnie na myśli? Rozumiem, że autorka chciała pokazać kolejne fazy wychodzenia z żałoby bohaterki i rozpoczęcia przez nią nowego życia oraz to, jak trudno jest otworzyć się jej na nowe możliwości. Moim zdaniem jednak trochę za szybko weszła na tereny seksualności, chociaż trzeba Corinne Michaels przyznać, że starała się to zrobić stopniowo i w większości przypadków wydarzenia wynikały ze związków przyczynowo-skutkowych. Nie będę tutaj zdradzać szczegółów, ale występuje jeszcze jeden wątek dotyczący głównej bohaterki, w którym autorka trochę za bardzo przyspieszyła akcję. Wystarczy, że w obu przypadkach trochę by zwolniła, książka na niczym by przez to nie straciła, a wręcz jeszcze bardziej zyskała na wiarygodności.

Wydawnictwo Szósty Zmysł odważnie wchodzi na rynek i istnieje ogromna szansa, że każda kolejna ich powieść będzie coraz lepsza. Widać, że starają się poruszyć tę delikatniejszą stronę duszy swoich czytelniczek. "Consolation" mimo wielu cech mogących wskazywać na to, że jest jedną z wielu podobnych do siebie powieści należących do tego gatunku, posiada w sobie coś więcej - po pierwsze interesującą i wciągającą fabułę, a po drugie poboczne wątki, które są "o czymś" i zmuszają do przemyśleń.

Pierwszy tom serii "Consolation" jest pełen skrajnych emocji. Już po kilku rozpoczynających książkę stronach widać, że autorka jest bardzo uczuciową osobą i potrafi przenieść tę część siebie na papier. Losy Lee i Liama (które możemy poznać z perspektywy ich obojga) udowadniają, jak skomplikowane bywa życie uczuciowe, na które często mamy mniejszy wpływ, niż nam się wydaje. Emocje bywają kapryśne, a co najgorsze, czasami płynąca z nich energia jest ukierunkowana nie w taki oczywisty, a tym bardziej pożądany sposób, jakby się wydawało czy chciało. Podsumowując, jeżeli macie ochotę na połączenie, które z jednej strony Was wzruszy, a z drugiej rozbawi, pozostawi nutkę nostalgii, ale również jest uzupełnione "momentami", to nie wahajcie się, tylko sięgnijcie po "Consolation"! To historia dla kobiet, na którą z pewnością nie pozostaną obojętne. Zakończenie sprawia, że nie chce się nic więcej, tylko sięgnąć po kolejny tom, na który niestety jeszcze trochę przyjdzie nam poczekać.

Cykl/Seria: Consolation Duet t. 1
Autor: Corinne Michaels
Tytuł: Consolation
Tytuł oryginału: Consolation
Wydawnictwo: Szósty Zmysł
Liczba stron: 302

Tina (czy też właściwe Christina), zwana obecnie Drobinką, jako dziecko wraz z matką emigrowała z niewielkiej wioski w Kongu do Kenii. Chociaż posiada pewne wspomnienia z tamtego czasu, to tak naprawdę nie wie, dlaczego musiały uciekać i niestety nie pozna odpowiedzi bezpośrednio od źródła, ponieważ jej matka już nie żyje. Po przybyciu do Kenii jej mama została pokojówką bardzo majętnego, białego człowieka, z którym wdała się w romans i poczęła córkę – młodszą siostrę Tiny. Sytuacja była o tyle skomplikowana, że mężczyzna miał już żonę i dwoje dzieci. Pewnego dnia Tina podsłuchała rozmowę Greyhilla z jej matką, a wkrótce potem została ona zamordowana. Nie znaleziono sprawcy, ale Tina jest pewna, że to on popełnił ten okrutny czyn i poprzysięga mu zemstę.

Mija kilka lat, w międzyczasie nastolatka oddaje siostrę pod opiekę sióstr zakonnych, a sama wstępuje w szeregi młodocianego gangu Goondan i zostaje złodziejką. Nadchodzi dzień, w którym dziewczyna ma okazję odkryć prawdę. Jednocześnie ma szansę dopełnić starannie zaplanowanej zemsty, jednak nieoczekiwanie w trakcie włamania wpada niespodziewanie na syna Greyhilla, a jednocześnie na swojego przyjaciela z dzieciństwa, Michaela. Od tego momentu już nic nie pójdzie zgodnie z planem, nie mówiąc już o tym, że chłopak nie wierzy w przewinę ojca i będzie starał się za wszelką cenę to udowodnić...

Chociaż sięgając po tę powieść nie za bardzo wiedziałam, czego się spodziewać, to już sam opis mnie zaintrygował. Nie miałam do tej pory okazji czytać powieści o podobnej tematyce, której akcja rozgrywa się w Afryce, a do tego jest w tak dużym stopniu realistyczna. Patrząc na wiek głównych bohaterów oraz sposób prowadzenia fabuły, powieść skierowana jest przede wszystkim do młodych czytelników. Nie chcę tutaj zdradzać zbyt wiele, bo w moim odczuciu odkrywanie wszystkiego krok po kroku, podążając za główną bohaterką, jest najlepszym rozwiązaniem. Zapewniam jednak, że w powieści dużo się dzieje i na pewno nie można się nudzić podczas jej czytania. Akcja jest dynamiczna, a zarazem pełna tajemnic, ponieważ na każdym kroku pojawiają się nowe fakty, które pozwalają spojrzeć na wydarzenia z innej perspektywy.

Książka napisana jest prostym i przystępnym językiem. Spodobały mi się użyte w niej obcojęzyczne wtrącenia, w postaci nie tłumaczonych z suahili, wręcz slangowych słów i wyrażeń. Zabieg ten pomaga dodatkowo wczuć się w klimat panujący w powieści. Co ważne, już na samym początku książki znajduje się słowniczek z dość obszernym wyjaśnieniem, więc nie ma obaw, że nieznajomość jednego z takich słów przeszkodzi w prawidłowym odbiorze.

W moim odczuciu „Miasto świętych i złodziei” to intrygujący i napisany na dobrym poziomie kryminał dla młodzieży. Na pewno jest to książka oryginalna, zarówno ze względu na sam pomysł, jak i sposób prowadzenia fabuły. Znajdziemy w powieści pewne motywy znane z literatury Young Adult, jednak tym razem mają raczej drugoplanowe znaczenie. Autorka skupiła się przede wszystkim na opowiedzeniu kolejnych losów Tiny, jej niełatwym życiu, pragnieniu zemsty, a w końcu stopniowym odkrywaniu prawdy. Ważne dla całości historii (co zresztą podkreśla autorka we wstępie), jest ukazanie problemów, z jakimi zmaga się wielu mieszkańców Afryki, a zwłaszcza kobiet-imigrantek. W trakcie czytania nie da się odłożyć tej pozycji na półkę i o niej zapomnieć, ponieważ Natalie C. Anderson potrafi utrzymać napięcie, przez co czytelnik nie może się doczekać, co będzie dalej. Książkę polecam nie tylko młodzieży, bo tak jak już wspomniałam, jest to powieść, która się wyróżnia i jest zdecydowanie warta uwagi, co zresztą potwierdzają zdobyte przez nią liczne nagrody.

Autor: Natalie C. Anderson
Tytuł: Miasto świętych i złodziei
Tytuł oryginału: City of Saints & Thieves
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 512

Nadszedł dzień, w którym w wyniku wyniszczającej choroby zginęły nie tylko wszystkie dzieci, ale także dorośli. Powstał nowy świat – zamieszkany i rządzony przez nastolatków. Jak można się domyślić, każdy z nich stara się radzić sobie jak najlepiej, ale nie wszyscy tracąc grunt pod nogami potrafią się przystosować do nowej rzeczywistości. Zresztą nie jest to wcale łatwe, ponieważ w wielu młodych ludziach, którzy zostali pozbawieni czujnego oka dorosłych, pojawiają się błyskawicznie kiełkujące ziarna zła, prowokujące zachowania przekraczające granice człowieczeństwa. Do tego dochodzi świadomość, że w okolicach osiemnastych urodzin u nich również pojawią się objawy śmiertelnej choroby, więc wkrótce i tak umrą. Nie wszyscy jednak schodzą na złą drogę. Znajdują się młodzi ludzie, a wręcz całe ich społeczności, które próbują odzyskać jak najwięcej z tego, co straciły, albo takie, które próbują odbudować świat na nowych zasadach. Jefferson należy do jednej z bardziej cywilizowanych wspólnot, na której czele stoi jego starszy brat. Zbliżają się jednak urodziny Washa i wkrótce Jeff będzie musiał zastanowić się, co robić dalej, nie zostawiając członków klanu samym sobie...

„Młody świat” to pierwsza część dystopijnej serii autorstwa Chrisa Weitza, który jest znanym reżyserem. Już w zapowiedzi powieści pojawiła się informacja, że ma zostać ona zekranizowana, co dodatkowo zachęciło mnie do sięgnięcia po tę pozycję. Poza tym lubię postapokaliptyczne książki dla młodzieży i chociaż temat ten nie jest już niczym nowym na rynku, to jak zapewne zdajecie sobie sprawę, najważniejsze jest dobre ujęcie tematu. Tego ostatniego nie można „Młodemu światowi” odebrać, ponieważ autor zadbał o odpowiedni klimat, w którym utrzymana została cała historia. Książka jest szczera, bezpośrednia i brutalna. Chociaż nie brakuje jej kilku słabszych stron, to z pewnością jest warta uwagi, jeżeli tylko interesuje Was podobna tematyka.

Bardzo spodobał mi się sposób prowadzenia fabuły, zwłaszcza że w książce występuje dwoje głównych narratorów, a dotyczące ich rozdziały pojawiają się naprzemiennie. Chrisowi Weitzowi bardzo dobrze udało się odpowiednio zróżnicować sposób prowadzenia narracji, bo chociaż rozdziały dotyczące każdego z bohaterów wyróżniają się graficznie dzięki zastosowaniu różnych fontów, to i bez tego zabiegu czytelnik bez problemu domyśliłby się kto jest kim po jego wypowiedziach i przemyśleniach. Nie dość, że bohaterowie pochodzą z różnych środowisk, są różnej płci, to jeszcze są zupełnie odmienni charakterologicznie.

Zdecydowanie nie chciałabym trafić do świata przedstawionego w powieści. Postapokaliptyczny Nowy Jork sprawia, że aż ciarki przechodzą po plecach, a najgorsze jest to, jak ta mroczna wizja autora brzmi bardzo wiarygodnie. Chociaż powieść jest skierowana przede wszystkim do młodzieży, to autor nie skąpi pełnych brutalności scen, nie waha się użyć przekleństwa i nie ma najmniejszego zamiaru zamiatać pod dywan niewygodnych tematów. Pisze wprost, niczego nie ukrywając i nie dbając o zachowanie delikatności. Świat po Apokalipsie (czy też Aposi, jak pieszczotliwie nazywa ją główna bohaterka) został przedstawiony bardzo obrazowo.

Oczywiście, że można by przyczepić się do pewnych niedociągnięć czy powtarzalności znanych już z innych powieści wątków i motywów, ale w moim odczuciu nie są one na tyle znaczące, żeby zepsuć odbiór całości (chociaż inni zaznajomieni z literaturą o podobnej tematyce lub bardziej wymagający czytelnicy mogą odczuć to trochę bardziej). W pewnym dość znaczącym dla fabuły momencie przeszkadzało mi trochę nagromadzenie zbiegów okoliczności, a tym, co najbardziej rzuciło mi się w oczy, jeżeli chodzi o wady jest to, że powieść wydaje się zbyt „filmowa”. Mam tu na myśli spłycenie pewnych opisów, zbytnie uproszczenie części dialogów i pójście na skróty przez autora w niektórych wątkach. O ile w filmie te zabiegi mogłyby pozostać niezauważone lub można by przymknąć na nie oko, o tyle w książce brakuje tego rozwinięcia i pogłębienia. Jednym z wyjątków jest przedstawienie dwójki głównych bohaterów, a przy okazji wspomnianych już narratorów powieści, których nie tylko mamy okazję bliżej poznać i zrozumieć, ale także spojrzeć na nich z innej perspektywy dzięki naprzemiennie występujących rozdziałach z ich narracją.

"Młody świat" to historia, którą ciężko mi polecić konkretnej grupie czytelników. Moim zdaniem, jeżeli po przeczytaniu powyżej opinii stwierdzicie, że książka Was zainteresowała, to po prostu po nią sięgnijcie - zwłaszcza ze względu na realizm przedstawionej w niej postapokaliptycznej rzeczywistości. W książce autor umieścił niejedno naprawdę trafne spostrzeżenia na temat współczesnego człowieka. Co więcej odarł go z tego, co wydaje mu się w danym momencie najważniejsze i kazał sobie radzić samemu z tym, co pozostało. Powieść jest w dużej części przerażająco realistyczna i momentami aż za łatwo jest sobie wyobrazić, że rozgrywające się w niej wydarzenia mogłyby mieć miejsce w rzeczywistości. Pozostaje jedynie mieć nadzieję, że wszystko to pozostanie jedynie na stronach książek i tylko w takiej postaci przyspieszy nam tętno. "Młody świat" to nie jest pozycja dla ludzi o słabych nerwach. Jak można się było spodziewać, powieść została zakończona w takim momencie, że nie pozostaje nic innego, jak po prostu czekać na kolejną część.

Cykl/Seria: Młody świat t. 1
Autor: Chris Weitz
Tytuł: Młody świat
Tytuł oryginału: The Young World
Wydawnictwo: Insignis
Liczba stron: 357