Po śmiertelnym wypadku rodziców nastoletnia Alicja trafia pod opiekę swojej ciotki. Gdyby sytuacja była za mało skomplikowana, to o istnieniu wspomnianej siostry matki dziewczyna dowiedziała się dopiero po śmierci najbliższych. Pochodząca z Warszawy nastolatka udaje się do znajdującego się na końcu świata bieszczadzkiego miasteczka o wdzięcznej i wiele mówiącej nazwie Czarcisław. Początki Alicji w nowym środowisku nie są łatwe i już od pierwszych chwil na jej drodze pojawia się coraz więcej dziwaków. Zresztą sama ciotka Tatiana zdaje się nie być do końca zrównoważona. Dziewczyna wkrótce dowiaduje się, że pochodzi od jednego z czterech założycieli miasteczka, wokół których to krąży wzbudzająca ciarki na plecach legenda. Alicja przekona się na własnej skórze, że w każdej, nawet najbardziej niesamowitej historii, znajduje się ziarnko prawdy... ale żeby od razu konszachty z diabłem?!

Sięgając po najnowszą powieść Kariny Bonowicz posiadałam ku temu dwa główne powody. Po pierwsze, miałam już kiedyś okazję, aby przeczytać jej powieść „I tu jest bies pogrzebany” i całkiem nieźle się z nią bawiłam. Już wtedy przekonała mnie do swojej twórczości, jednak to przy początku serii „Gdzie diabeł mówi dobranoc” poczułam się, jakby była ona napisana na moje niewypowiedziane głośno życzenie. Po drugie – przyciągnął mnie niesamowity klimat przebijający się już przez opis i okładkę, ale najbardziej moją uwagę zwróciła informacja o wykorzystaniu przez autorkę słowiańskich wierzeń. Zdecydowanie jest to tematyka, którą lubię, zwłaszcza jeżeli podana jest we uwspółcześnionej oprawie. Karina Bonowicz naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyła, ponieważ dała mi nie tylko to, czego się spodziewałam, ale i o wiele więcej!

Chociaż pozornie to powieść młodzieżowa, to osobiście bym jej tak wąsko nie sklasyfikowała. Występujące w powieści dwuznaczności i aluzje do świata oraz popkultury doskonale trafią do troszkę starszego pokolenia. Owszem, głównymi bohaterami są nastolatkowie, ale w tej historii występuje tyle wątków, a autorka porusza tak szeroką gamę tematów, że zdecydowanie spodoba się ona także starszym czytelnikom. Zresztą lepiej uważać na polecanie tego tytułu młodszej młodzieży, ponieważ znaleźć w niej można kilka wulgaryzmów i brutalnych scen. Myślę, że głównym wyznacznikiem jest tutaj poczucie humoru – jeżeli Was już złapie, to nie wypuści do samego końca!

Ta książka o niemałej objętości wciągnęła mnie tak bardzo, że wręcz ją pochłonęłam. Nawet nie wiem kiedy dotarłam do końca, który daje do myślenia o tym, co może wydarzyć się w kolejnej części. Myślę, że bardzo pomogła w tym kreacja bohaterów – nie zawsze trzeba ich lubić, ale zdecydowanie są „jacyś”. Właściwie w książce występuje cała plejada wszelkiej maści dziwolągów, a dodać do tego trzeba jeszcze tajemne moce, które część z nich posiada. Zresztą im bliżej końca, tym wszyscy zdają się być coraz bardziej niejednoznaczni. Z Alicją i resztą zdecydowanie nie da się nudzić, a ze względu na głośne wybuchy śmiechu i prychnięcia pod nosem nie polecam czytać książki w miejscach publicznych. Mam tylko małą nadzieję, że w kolejnej części pojawi się więcej scen z Dymitrim, który pojawił się z przytupem, a potem nagle zniknął.

„Księżyc jest pierwszym umarłym” to książka, która już w pierwszych zdaniach trafiła prosto do mojego serca. Całkowicie urzekły mnie styl i klimat, w jakich książka została utrzymana, a poczucie humoru autorki pokrywa się w dużym stopniu z moim. Przyznaję, że właśnie na taką książkę osadzoną w polskich realiach czekałam! Całe szczęście, że jest to dopiero pierwsza część serii, bo chociaż muszę czekać na kontynuację, to jednak w końcu będę miała szansę wrócić do niesamowitego Czarcisławia. Ta historia aż prosi się o serial, ale taki naprawdę z rozmachem! Zdaję sobie sprawę, że „Księżyc jest pierwszym umarłym” nie jest może typem dla bardzo szerokiego grona czytelników, to zdecydowanie mogę ją polecić młodzieży (i młodym duchem), wielbicielom fantasy i słowiańskich bóstw, legend, bieszczadzkich klimatów, przejaskrawień oraz... ciętego humoru, którego tutaj zdecydowanie nie brakuje.



Cykl/Seria: Gdzie diabeł mówi dobranoc T. 1
Autor: Karina Bonowicz
Tytuł: Księżyc jest pierwszym umarłym
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 571

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzednich części.

Havaldowi udaje się odnaleźć przyjaciół, jednak byłoby to za proste, gdyby wszystko odbyło się bez przeszkód i komplikacji. W międzyczasie wojownik kontaktuje się z rodziną Marinae i chce czy nie, ale zostaje wplątany w sam środek niemałego zamieszania związanego z walką o tron. Czas ucieka, a z każdą chwilą niebezpieczeństwo rośnie. Czy i tym razem drużynie, która składa się z tak bardzo specyficznej grupy ludzi, uda się wyjść z opresji obronną ręką?

W powieści pojawiają się znani już z poprzednich części „Tajemnicy Askiru” bohaterowie, jak i nowe postacie. Autor przyzwyczaił nas już do różnorodnych charakterów i barwnych jednostek, więc również tym razem nie zawiódł. Do tego Richard Schwartz umiejętnie operuje relacjami międzyludzkimi, dzięki czemu dodatkowo podbudowuje napięcie. Główną postacią w „Oku Pustyni” zdecydowanie jest Havald, jednak dowiadujemy się także, co dzieje się u pozostałych bohaterów. Zapewniam, że nie zabraknie kilku sekretów i sporych zaskoczeń! Przyznam się, że troszeczkę zabrakło mi Zokory i Armina, ponieważ uwielbiam tę dwójkę doskonale wykreowanych bohaterów. Oczywiście przewijają się przez strony powieści, jednak zdecydowanie jest ich tam za mało. Cóż, nie można mieć wszystkiego, może w kolejnym tomie znajdzie się dla nich więcej miejsca.

„Oko Pustyni” jest trzecim tomem serii „Tajemnica Askiru” i chociaż akcja trochę spowalnia w porównaniu z poprzednimi częściami, to zdecydowanie nie daje się sobą znudzić. Autor po prostu zmienia punkt ciężkości i trochę więcej poświęca opisom świata przedstawionego i panujących w nim zasad. Moim zdaniem to bardzo potrzebny zabieg, a przy okazji wydaje mi się, że może to być chwila wytchnienia dla czytelnika, zanim Richard Schwartz rzuci go w wir wydarzeń kolejnego tomu. Mimo że ta część jest troszkę spokojniejsza, to nadal wpisuje się w pełną przygód i magii powieść drogi.

Autor zdecydowanie trzyma poziom, a do tego pokazuje swoją wszechstronność i udowadnia, że nie tylko wartka akcja potrafi wciągnąć oraz zafascynować czytelnika. Richard Schwartz nadal bawi się łączeniem wielu gatunków, dodając tym razem więcej intryg politycznych. W „Oku Pustyni” mieszczą się wszystkie pozytywne cechy poprzednich części, a do tego każda z nich posiada swój specyficzny klimat. Chociaż akcja „Oka Pustyni” w porównaniu z nimi zwolniła, to niczego jej to nie ujmuje, a na ostatnich stronach powieści dzieje się tak dużo, że przepływa się przez nie na jednym wdechu. Wszystko wskazuje na to, że w kontynuacji „Tajemnicy Askiru” będzie się działo!

Cykl/Seria: Tajemnica Askiru T. 3
Autor: Richard Schartz
Tytuł: Oko Pustyni
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 400