Przez długi czas Małgorzatę Gutowską-Adamczyk kojarzyłam z książkami dla młodzieży. Jej twórczość podobała mi się i kiedy dowiedziałam się, że ukazała się powieść dla dorosłych jej autorstwa, postanowiłam po nią sięgnąć. Spodobał mi się już nietypowy pomysł na okładkę, która przedstawia fasadę tytułowej cukierni, nad której drzwiami umieszczona została tabliczka z nazwiskiem Zajezierskich. Na tylnej części okładki znajduje się apetyczna bombonierka na tle imitującym materiał w biało-zieloną kartkę, który kojarzy mi się z domem czy też piknikiem. Nie jest to książka pozbawiona wad, ale muszę przyznać, że nie żałuję ani jednej minuty z nią spędzonej.

Pierwszy tom serii rozpoczyna się w 1995 roku – starsza kobieta dostaje udaru mózgu, a jeden z jej synów stara sobie poradzić z prowadzeniem rodzinnej cukierni bez jej (jak się okazuje) nieodzownej pomocy. W międzyczasie w gazecie odnajduje on artykuł, z którego dowiaduje się, że podczas odbywających się kilkanaście metrów od cukierni wykopalisk odnaleziono mumię. Na jej palcu znajduje się pierścień podobny do tego, który zaginął wiele lat temu w jego rodzinie…

Akcja książki prowadzona jest wielotorowo. Naprzemiennie pojawiają się rozdziały, których akcja rozgrywa się w roku 1995 oraz w połowie i pod koniec dziewiętnastego wieku. Jest to saga rodzinna, ale nie tylko – w ciągu powieści pojawiają się także losy innych mieszkańców Gutowa. Jeżeli mowa o bohaterach, to jest ich naprawdę dużo, a co za tym idzie – książka zawiera w sobie mnóstwo różnorodnych historii ludzkich losów. Bardzo przydatne są drzewa genealogiczne oraz indeks osób z krótkimi opisami, które znajdują się na końcu publikacji.

Spodziewałam się spokojnej i przewidywalnej lektury, a znalazłam książkę pełną intryg, zagadek, niespodzianek i tragedii. Po przeczytaniu kilkunastu stron byłam pewna, że mi się spodoba i nie pomyliłam się. Jest to powieść bardzo specyficzna, nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobną. Nie chodzi mi tutaj o sagę, bo po ten gatunek już kiedyś sięgałam. Jednak powieść Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk wyróżnia się spośród nich i to nie tylko budową, ale też treścią. Mnogość różnorodnych i charakterystycznych bohaterów, ogromna ilość historii, tajemnice i sekrety rodzinne, niespodziewane zwroty akcji – to wszystko tutaj znalazłam. Zdarza się także, że niektóre wydarzenia mają miejsce na granicy rzeczywistości i magii czy mistycyzmu.

Książka napisana jest przystępnym językiem, dzięki czemu szybko się ją czyta. Jeżeli pojawiają się trudniejsze słowa, to są one wyjaśnione. Podoba mi się wyróżnienie graficzne rozdziałów - daty na początku części opowiadających o czasach współczesnych zostały napisane prostym fontem, a te dotyczące przeszłości dodatkowo otacza ozdobna ramka. Jeszcze jedna rzecz zwróciła moją uwagę: zagraniczni bohaterowie używają swoich rodzimych języków, co dodaje autentyczności lekturze. Co najważniejsze – w przypisach znajdują się tłumaczenia ich wypowiedzi, a to rzadko się spotyka. Niejednokrotnie przeszkadzały mi w książkach obcojęzyczne wtrącenia, których znaczenia musiałam się domyślać – nie zawsze mam możliwość sprawdzenia ich w innym źródle, a nie każdy jest przecież poliglotą.

„Cukiernia Pod Amorem. Zajezierscy” z pewnością spodoba się wielbicielom sag, ale nie tylko. Powieść polecam wszystkim, którzy lubią książki, dzięki którym można cofnąć się w czasie. Autorka doskonale odtworzyła dziewiętnastowieczne realia. Książka ta opisuje wiele tragicznych wydarzeń, ale nie brakuje też tych pozytywnych – tak jak to w życiu bywa raz jest dobrze, a raz źle. Historie opisane przez Małgorzatę Gutowską-Adamczyk są tek realistycznie przedstawione, że w pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, jakie sekrety przeszłości może kryć moja rodzina. Patrząc na losy bohaterów książki nie jestem pewna, czy chciałabym je odkryć, ale powieść czytałam z ogromną przyjemnością. Niektóre wątki nie zostały jeszcze zakończone i już nie mogę się doczekać, kiedy poznam dalszy ciąg tej niesamowitej historii.

Cykl/Seria: Saga o Gutowie t. 1
Autor: Małgorzata Gutowska-Adamczyk
Tytuł: Cukiernia pod Amorem. Zajezierscy
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 472

Do powieści Melissy Marr przyciągnęło mnie dosłownie wszystko – od intrygującego tytułu i pięknej szaty graficznej począwszy. Kiedy jeszcze dowiedziałam się z notki wydawniczej, że jest to książka o wróżkach, dosłownie przepadłam. Nie zastanawiałam się nawet chwili i postanowiłam przeczytać tę pozycję, ale czy spełniła moje oczekiwania?

Nastoletnia Aislinn widzi wróżki odkąd sięga pamięcią. Jest to zdolność dziedziczona przez kobiety w jej rodzinie. Z pokolenia na pokolenie przekazują sobie też zasady, mające zapewnić im bezpieczeństwo, a Aislinn nie jest tutaj wyjątkiem. Dziewczyna pewnego dnia dostrzega, że jest śledzona przez wróżkę i wróża. Na początku stara się stosować do przestróg wpajanych jej od dziecka przez babcię, ale kiedy Donia i Keenan się ujawniają, a wróż pojawia się w jej szkole jako jeden z uczniów, Aislinn postanawia złamać kilka reguł. To, czego się dowie, na zawsze zmieni jej życie…

Wielu osobom wróżki kojarzą się z postaciami z bajek, w szczególności z niewielkimi istotkami z błyszczącymi skrzydełkami, które dbają o przyrodę. Jednak jest to po prostu najbardziej spopularyzowane wyobrażenie o wróżkach, a na świecie istnieje ogromna liczba źródeł, które przedstawiają je na wiele różnych sposobów. Nadal wyobrażasz sobie „Królową Lata” jako historię, gdzie występują eteryczne i pełne dobra istoty? Nic bardziej mylnego!

Wróżki, które pojawiają się w powieści, mają specyficzny wygląd (czasami nabierający cech zwierzęcych) i zachowanie (przypominające niejednokrotnie te spotykane u wampirów – pomijając picie krwi, oczywiście), są niebezpieczne, knują intrygi, uwielbiają mamić śmiertelników i płatać im nieprzyjemne psikusy. Przez większość czasu są niewidzialne, ale potrafią przybrać ludzką postać. Co ważne – one także posiadają własne prawa, a nawet władców, którzy ze sobą rywalizują. Jest jedna rzecz, której nie lubią – żelazo.

Zaintrygował mnie prolog powieści – mroczny, zagadkowy i wzbudzający dreszcz emocji. Potem nadszedł pierwszy rozdział, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy czytam tę samą książkę. Na fali pierwszego wrażania kontynuowałam czytanie i nie żałuję, bo jeszcze niejednokrotnie znajdowałam w niej to, co zapowiadał wstęp. Książka jest jednak bardzo nierówna i to jej największa wada. Życie codzienne Aislinn było zupełnie nieciekawe, a jej relacje z rówieśnikami przedstawione były bardzo przyziemnie i skupiały się głównie na fizyczności oraz nic nie wnoszących rozmowach.

Drugą rzeczą, która przeszkadzała mi w książce, to podkreślanie za wszelką cenę seksualności wróżek. Rozumiem, że autorka chciała zwrócić uwagę na ich zmysłowość oraz to, w jaki sposób ją wykorzystywały, jednak moim zdaniem nie musiała kłaść na to aż takiego nacisku. Poza tym często odnosiłam wrażenie, że robiła to na siłę i ciężko mi powiedzieć, jaki miała w tym cel.

Spodobała mi się za to kreacja świata wróżek – ich zwyczaje, podział, zasady panujące w społeczności i cała ta pełnej magii otoczka związana z ich funkcjonowaniem. Wszystkie elementy do siebie pasowały, tworząc zupełnie inną rzeczywistość. Istniała wyraźna granica pomiędzy tym, co otaczało Aislinn, a tym, co napotykała przebywając wśród wróżek – było to zupełnie coś innego od tego, co znała, a zarazem przyciągającego ją jak magnes.

Okładka zdecydowanie zwraca na siebie uwagę, a roślinny motyw wokół tytułu pojawia się także wewnątrz książki – z przyjemnością czyta się pozycję, która jest także estetycznie wykonana. Bardzo ciekawym rozwiązaniem jest umieszczenie na końcu dodatków. Znaleźć tam można „Sześć intrygujących faktów z życia Melissy Marr”, „Pogaduszki z Melissą Marr”, „Listę przebojów z ‘Królowej Lata’”, „Listę lektur Melissy Marr” oraz fragment kolejnego tomu. Przesłuchałam playlistę i chociaż niespecjalnie pasowała mi do książki, to miłym zaskoczeniem było, że większość piosenek przypadła mi do gustu (mimo że tylko kilka znałam wcześniej). Podobały mi się również cytaty związane z wróżkami, znajdujące się na początku każdego rozdziału – z chęcią zapoznałabym się z książkami, z których pochodzą.

Takich wróżek jeszcze nie znałam, chociaż niektóre elementy związane z ich światem spotykałam już w innych książkach czy opowieściach. „Królowa Lata” to powieść, która choć bywa przewidywalna, pozwala na chwilę oderwać się od otaczającej nas rzeczywistości. Przyznam szczerze, że spodziewałam się po niej więcej, ale czyta się ją szybko i mimo wad zapewnia niejedną chwilę rozrywki. Widać, że to tak naprawdę dopiero wstęp do historii, lecz losy Aislinn zainteresowały mnie na tyle, że sięgnę po kolejną część.

Cykl/Seria: Królowa Lata t. 1
Autor: Melissa Marr
Tytuł: Królowa Lata
Tytuł oryginału: Wicked Lovely
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 376

Dwudziestego ósmego stycznia 814 roku przychodzi na świat córka poganki i kanonika, Joanna. Matka cieszy się ze zdrowej dziewczynki, jednak ojciec jest zawiedziony, że nie urodził mu się syn. Joanna wraz z wiekiem zaczyna wyróżniać się nieprzeciętną inteligencją i udaje się jej namówić starszego z dwóch braci, aby nauczył ją czytać i pisać. Ich ojciec jest oburzony i gdy w niedługim czasie Mateusz umiera, obwinia on dziewczynkę o jego śmierć.

Pewnego dnia przybywa do rodziny gość, który jest zaintrygowany niezwykłą bystrością Joanny. Przez jakiś czas uczy on dziewczynkę, a rok później trafia ona do szkoły katedralnej, gdzie wraz z bratem Janem podejmują naukę. Joanna jest ogromnym wyjątkiem, zważywszy na jej płeć i o ile spełnia się jej największe marzenie, a jej życie do tej pory nie było łatwe, to sytuacja staje się w pewien sposób jeszcze trudniejsza, a obrana droga pełna przeciwności…

Ciężko mi napisać więcej o tej książce, ponieważ nie chcę zdradzić za dużo jej treści. Wiadome jest, że w czasach, kiedy żyła Joanna, kobiety były traktowane jak istoty niższe i to widać na każdej stronie tej książki. Autorka specjalnie to podkreśla, aby ukazać, jak ciężko było Joannie, która nie dość, że była kobietą, to jeszcze wyjątkowo wybitną jak na tamte czasy. Chociaż może się wydawać, że to chrześcijaństwo narzucało kobiecie taką rolę, to kiedy przyjrzeć się uważniej, wcale tak nie było – kobiety często były traktowane gorzej i jak wiemy z historii, trwało to bardzo długo.

W tamtych czasach dziewczynka, która pragnęła wiedzy była wybrykiem natury. Joanna na każdy kroku odczuwała, że jest inna i że nigdzie nie pasuje. Jednak od zawsze posiadała marzenia, ale co najważniejsze, robiła wszystko, aby je realizować. Tylko jak wiele musiała dla nich poświęcić? I czy tak naprawdę było warto? Odpowiedzi na te pytania zawarte są w „Papieżycy Joannie”.

Pierwsze polskie wydanie powieści ukazało się pod tytułem „Której imię wymazano” i według mnie niepotrzebnie został zmieniony. Brzmi on bardzo tajemniczo, a jednocześnie doskonale odnosi się do treści powieści. Dlaczego uważam go za bardziej trafny? Ponieważ wyraża to samo, co tytuł „Papieżyca Joanna”, jednak dowiadujemy się tego dopiero pod koniec powieści, a nie przed przeczytaniem pierwszej strony. Osobiście zawsze doceniam element zaskoczenia w książkach, a tu jednego z nich zostałam pozbawiona. Jest to powieść historyczna, jednak wcześniej nie słyszałam o otoczonej legendą postaci Joanny. Wiem, że obecny tytuł to dosłowne tłumaczenie oryginału, ale i tak bardziej podoba mi się wersja „Której imię wymazano”.

Znalazłam w tej powieści jedną podstawową wadę. Kiedy czytam książki, zawsze znajduję tam postacie, które darzę sympatią oraz takie, do których żywię coś przeciwnego. Lubię wczuwać się w bohaterów i razem z nimi przeżywać wszystkie ich przygody. W tym przypadku niestety mi tego zabrakło. Czytałam tę książkę, fascynowała mnie postać Joanny i jej historia, ale styl autorki nie pozwalał mi współodczuwać. Ciężko to ująć w słowa, ale najprościej mówiąc „Papieżyca Joanna” pomimo pełnej różnorodnych wątków akcji nie wzbudziła we mnie większych emocji.

Postać Joanny jest niezwykle interesująca, a jej historia wyjątkowa. „Papieżyca Joanna” to pozycja zdecydowanie warta uwagi. Jak większość powieści historycznych jest tylko częściowo oparta na faktach, ale zważywszy na to, jak mało wiadomo o Joannie, autorka włożyła w odtworzenie jej losów dużo pracy. Powieść polecam bez zastanowienia każdemu, kto zainteresowany jest wybitnymi jednostkami - nie jest to arcydzieło, ale akcja jest oryginalna i wciągająca. Pozostaje także pytanie – czy papieżyca Joanna naprawdę żyła czy jest tylko legendą? Jeżeli istniała, to zdecydowanie mogłaby zostać jedną z najbardziej intrygujących kobiet w historii.

Autor: Donna Woolfolk Cross
Tytuł: Papieżyca Joanna
Tytuł oryginału: Pope Joan
Wydawnictwo: Książnica
Liczba stron: 432

Studentka medycyny Jaśmina wraz z grupą przyjaciół wyjeżdża w wakacyjną podróż do Grecji. W tym samym czasie jej młodsza siostra Róża wybiera się na pielgrzymkę do Częstochowy. Żadna z dziewczyn nie spodziewa się tego, co je czeka. Jedno jest jednak pewne – tego lata nigdy nie zapomną…

Powieść zawiera bardzo interesującą historię, do tego przedstawioną w oryginalny sposób. O ile czytelnik zwiedza Grecję wraz z Jaśminą i jej przyjaciółmi, o tyle przez dużą część powieści nie ma pojęcia, co dzieje się z jej siostrą. Jest jednak coś, dzięki czemu czeka się w napięciu na każdą wzmiankę o Róży i jest się ciekawym jej losów. Otóż na początku książki dziewczyna podczas pielgrzymki poznaje Ariela, który opowiada jej o swojej ciężkiej chorobie i przekonuje, aby mu pomogła. Róża nie wraca do domu i nie daje żadnego znaku życia, a czytelnik śledzi, jak krok po kroku rodzina stara radzić sobie z zaginięciem jednego z jej członków.

Powieść napisana jest bardzo przystępnym językiem, a jej fabuła umiejscowiona jest w czasach współczesnych (akcja trwa od trzydziestego pierwszego lipca do dwudziestego drugiego października dwutysięcznego ósmego roku). Autorka niejednokrotnie używa młodzieżowego slangu czy mowy potocznej, ale w przeciwieństwie do wielu książek wprowadzone są one bardzo naturalnie i nie przeszkadzają w odbiorze całości. Na stronach powieści pojawiają się także fragmenty bloga wraz z komentarzami odwiedzających go internautów, które są jakby żywcem wyciągnięte z głębin Internetu – treść „Kradzionych róż” jest przedstawiona bardzo realistycznie i dzięki temu zabiegowi brutalna rzeczywistość jeszcze bardziej uderza czytelnika. Smutne, ale prawdziwe.

Historia Róży może spotkać niejedną nastolatkę czy młodą kobietę i jestem skłonna uwierzyć, że nieraz już się coś podobnego wydarzyło. Warto tę powieść przeczytać, chociażby ku przestrodze. Nie tylko losy Róży mogą wiele nauczyć, bo także jej siostra napotyka na swojej drodze niejeden problem. Chociaż książka skierowana jest do nastolatek, to uważam, że także rodzice powinni ją przeczytać, podyskutować o niej ze swoimi córkami i przestrzec je przed niektórymi niebezpieczeństwami.

Moim zdaniem „Kradzione róże” to powieść zdecydowanie godna polecenia. Nie jest to wybitne dzieło literackie z dogłębną analizą psychologiczną, ale zdecydowanie historia w niej zawarta, mimo prostoty przekazu, jest godna uwagi. Książka ukazuje, jak łatwo jest wpaść w pułapkę innych ludzi - na początku można myśleć, że jedna z sióstr zbytnio wszystko wyolbrzymia, a druga jest naiwna, ale jaką mamy gwarancję, że znajdując się w ich sytuacji, nie postąpilibyśmy podobnie? Ludzie są różni, a nadmierna pewność siebie potrafi zgubić.

Cykl/Seria: Tylko dla dziewczyn
Autor: Anna Łacina
Tytuł: Kradzione róże
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 352