Kolejny spóźniony (nawet bardzo) stosik ;)



1. „Sekrety uczuć” Barbara O’Neal – jedna z nagród zdobytych w konkursie urodzinowym zorganizowanym na blogu tajus czyta…. Zadanie polegało na rozwinięciu skrótu TAJUS. Moją odpowiedź można znaleźć tutaj ;)

2. „Lista marzeń” Lori Nelson Spielman – patrz punkt 1.

3. „Beta” Rachel Cohn – patrz punkt 1.

4. „Dom kryty gontem” Nina Stanisławska – patrz punkt 1.

5. „Zły wpływ” Ramsey Campbell – patrz punkt 1.

6. „Światłorodni” Alison Sinclair – część nagrody w Konkursie Halloweenowym zorganizowanym przez portal Gavran. Zadania były naprawdę świetne i dobrze się bawiłam przy ich rozwiązywaniu ;)

7. „Zgon” Gina Damico – patrz punkt 6.

8. „Posępna litość” Robin LaFevers – patrz punkt 6.

9. „Dziewczyna w stalowym gorsecie” Kady Cross – patrz punkt 6.

Dziękuję organizatorom konkursów za możliwość zdobycia tak wspaniałych nagród :)



Widzicie coś dla siebie? A może którąś z pozycji szczególnie polecacie?

Lena żyje w świecie, gdzie miłość jest chorobą, którą nazywają amor deliria nervosa. Czyż nie brzmi złowrogo? Oczywiście, że tak i nie bez powodu, dlatego też wynaleziono na nią lekarstwo. Kiedy zbliżają się osiemnaste urodziny, każdy nastolatek przystępuje do najważniejszego egzaminu swego życia – ewaluacji. Wypełnia specjalny kwestionariusz osobowy, a następnie staje przed komisją, która zadaje wiele pytań, aby jak najlepiej poznać kandydata i przyznać mu odpowiednią ocenę. Na podstawie tych wyników młody człowiek dostaje listę około pięciu osób, z których jedna zostanie jego przyszłym partnerem. Jednak to jeszcze nie koniec, najważniejsze dopiero nadchodzi. Kiedy kończy osiemnaście lat, zostaje zastosowane remedium – osoba, której zostanie zaaplikowane, już nigdy nie będzie zdolna do miłości… Podczas ewaluacji Leny ma miejsce pewne wydarzenie, które pociąga za sobą kolejne, zmieniając całkowicie jej życie i spojrzenie na otaczający ją świat.

Na początku muszę się do czegoś przyznać – uwielbiam tego rodzaju historie. Jest tu zakazane uczucie, dużo akcji i świat pełen ograniczeń, które na samą myśl wywołują dreszcze. „Delirium” ma w sobie jeszcze jeden czynnik, który dodatkowo ją wyróżnia – jest po prostu świetnie napisana. Język jest bogaty, opisy malownicze i oddziaływujące na wyobraźnię. Jest to książka posiadająca niesamowity klimat i z każdą przeczytaną stroną wciąga coraz bardziej. Aż do zakończenia, kiedy ostatnie strony wręcz połykałam wzrokiem.

Wizja świata przedstawionego w powieści jest przerażająca. Świat, który pozbawiono miłości. Zresztą chyba nie tylko. Ludzie, którym zaaplikowano remedium zachowują się obojętnie, jakby prawie całkowicie pozbawiono ich uczuć – a przecież emocje są oznaką człowieczeństwa! Zresztą to nie tylko lek ma wpływ na zachowanie postaci występujących w powieści. Ludzie od małego przechodzą swoiste pranie mózgu i dopóki nie otrzymają leku, nie mogą przebywać w towarzystwie płci przeciwnej. Wszystko jest poddawane kontroli – od rozmów telefonicznych, poprzez intranet (odpowiednik cenzurowanego Internetu), książki i muzykę (w tym jej głośność), a kończąc na zachowaniu. Tak, zachowaniu właśnie. Każdy objaw miłości (samo słowo wzbudza niechęć i podejrzenia) jest podstawą do strachu, a kara za delirię jest niesamowicie surowa. W końcu ta choroba jest zaraźliwa i doprowadzająca nawet do śmierci (dramat „Romeo i Julia” jest tutaj opowieścią z morałem, która ukazuje, jaka deliria jest niebezpieczna). Dlatego też nie można zbyt często przytulać dzieci, okazywać czułość swojej drugiej połówce (która jak wcześniej wspomniałam jest odgórnie narzucana) czy też zbyt często i głośno się śmiać. Podobne zachowanie może ściągnąć na całą rodzinę niewiarygodne kłopoty. Aż dziwne, jak ta książka jest romantyczna, mimo że opowiada o takim świecie.

Kilka słów o bohaterach. Nie ma tutaj przezroczystych postaci, bez charakteru. Nie ma tu także ich nadmiaru, więc czytelnik nie ma problemu z ich zapamiętaniem czy odróżnianiem. Każda osobowość jest inna, wyróżniająca się, przyciągająca uwagę. Nie są przedstawieni powierzchownie, za to widać ich emocje i przemyślenia – są to ludzie z krwi i kości. Ich zachowania są po prostu prawdziwe. Lenę polubiłam od pierwszych stron, zresztą Aleksa też – ona jest nieprzeciętna w swojej przeciętności, a on wiecznie uśmiechnięty mimo przeciwności i potrafiący walczyć o to, na czym mu zależy. Zapałałam także sympatią do Grace, która jest zdecydowanie wyjątkową dziewczynką.

Zakończenia powieści mają dla mnie bardzo duże znaczenie, jednak w większości książek niestety mnie nie satysfakcjonują. W przypadku „Delirium” jest jednak inaczej. W trakcie czytania nie mogłam doczekać się, do czego w końcu doprowadzą wątki i chociaż powieść kończy się zawieszeniem akcji w najważniejszym momencie, to ostatnie akapity są napisane w taki sposób, że historia mogłaby się zakończyć i byłabym zadowolona. Cieszę się jednak, że istniej kontynuacja, której już nie mogę się doczekać!

Książka nie jest pozbawiona drobnych błędów logicznych, jednak w odniesieniu do całości nie przyciągają uwagi i nie mają większego znaczenia. „Delirium” czyta się błyskawicznie, chociaż przez użycie małej czcionki jest dłuższe, niż się początkowo wydaje. Jest to historia o świecie, gdzie nawet lubienie nieodpowiedniego koloru jest podejrzane, ale także ukazująca, jak ważna jest nadzieja i walka o to, w co wierzymy - nawet na przekór całemu światu. Powieść niejednokrotnie zaskakuje, mimo pozorów przewidywalności i powtarzania znanych motywów. Oczywiście są też wątki, których zakończenia czytelnik się domyśla, ale to w niczym nie przeszkadza. „Delirium” to książka, która pozwala zupełnie oderwać się od rzeczywistości i wciąga do samego końca. Za każdym razem, gdy chciałam ją odłożyć, włączał mi się syndrom „jeszcze tylko jedna strona”. Na szczęście nie miałam żadnych planów na następny dzień, ponieważ skończyłam czytać dopiero nad ranem...

Cykl/Seria: Delirium t. 1
Autor: Lauren Oliver
Tytuł: Delirium
Tytuł oryginału: Delirium
Wydawnictwo: Otwarte
Liczba stron: 360

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzedniej części.

Akcja drugiego tomu serii „Gone: Zniknęli” rozpoczyna się trzy miesiące po zakończeniu pierwszego i powstaniu ETAP-u. Książka nie bez powodu ma w tytule słowo „głód”. Chociaż ta specyficzna społeczność ma wiele problemów, których ilość ciągle narasta, to jednak największym jest szybko zmniejszająca się ilość pożywienia. Sam o wszystko obwinia siebie, ponieważ nie zadbał o odpowiednie racjonowanie żywności, a do tego nie może pozbyć się pasożytów, które pojawiły się na polach z kapustą. Ciągle też myśli o tym, co zamierza jego brat i co w tej sytuacji zrobić. Nie pomaga mu to, że wszystkie dzieci wymagają od niego rozwiązania nawet najmniejszego problemu. Jak sam zauważa, ma dopiero piętnaście lat, a ktoś cały czas czegoś od niego wymaga. W końcu przestaje sobie radzić i załamuje się.

Co się stanie z ETAP-em? Jak zareagują przyjaciele na zmiany zachodzące w Samie? Jakie konsekwencje przyniosą działania głodujących dzieci i młodzieży? Co zrobi Caine? Do czego doprowadzi Ciemność? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w powieści „Faza druga: Głód”.

Akcja zwalnia, chociaż nadal dużo się dzieje. Pojawia się wielu nowych bohaterów, a razem z nimi otwierają się kolejne wątki. W Perdido Beach rządzą dzieci, które zostały zmuszone zachowywać się jak dorośli i można domyślić się, że nie jest to przyjemna wizja. Autor nie szczędzi brutalności, niczego nie upiększa. Nieukształtowani jeszcze młodzi ludzie zostają wrzuceni na głęboką wodę i większość nie potrafi się odnaleźć w nowej sytuacji. Za to część robi wszystko, aby przystosować otaczające możliwości do swoich potrzeb…

Autor ma bogatą wyobraźnię i nie boi się jej użyć. Stworzył nowy świat, nowe zasady i nowe niebezpieczeństwa. Na ogół są one interesujące, niejednokrotnie przerażające, ale w jakiś sposób spójne. Jeden wątek jednak zupełnie do mnie nie przemówił – chodzi mi tu o możliwości, które posiada mały Pete. Ten autystyczny chłopiec ma tak wielkie zdolności naginania rzeczywistości, że aż razi to w oczy. Autor całkowicie popuścił wodze swojej fantazji i moim zdaniem trochę przesadził. Wiem, co chciał pokazać, jednak mógł to zrobić trochę subtelniej, co pomogłoby zresztą w rozwinięciu tego wątku (co, jak się domyślam, z pewnością będzie miało miejsce w kolejnych częściach).

Drugi tom podobał mi się trochę mniej od pierwszego, ale wszystko wskazuje na to, że w kolejnym będzie się dużo działo. Wiele zagadek nie zostało rozwiązanych, za to pojawiło się sporo nowych. Zakończenie jest tak niepokojące, że aż przechodzą człowieka dreszcze. Książka jest z pewnością oryginalna i intrygująca. Mimo kilku wad, seria nadal bardzo mi się podoba. Widać, że autor ma jeszcze wiele pomysłów i jestem ciekawa, jak je rozwinie oraz jak zakończy całą historię. Ta część wkroczyła na kolejny etap (czy też w tytułową fazę), która w dużej części jest dopiero zapowiedzią tego, co ma się wydarzyć. Czekam z niecierpliwością.

Cykl/Seria: Gone: Zniknęli t. 2
Autor: Michael Grant
Tytuł: Faza druga: Głód
Tytuł oryginału: Hunger
Wydawnictwo: Jaguar
Liczba stron: 544

Przyznam, że po tej książce spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Na początku usłyszałam o filmie, który był szeroko reklamowany zwłaszcza, że w jedną z bohaterek wciela się Emma Watson, znana z roli Hermiony w serii o Harry’m Potterze. Zainteresowała mnie tematyka – jak kilkoro bogatych nastolatków, właściwie bez żadnych planów i większych przygotowań, nie mówiąc o umiejętnościach, może przez prawie rok okradać domy gwiazd, znajdujące się w chronionych dzielnicach? Kiedy usłyszałam o książce, spodziewałam się powieści dla nastolatek raczej luźno opartej na faktach. Zawartość „Bling Ring” zaskoczyła mnie w pozytywny sposób.

Pewnie wiele osób podobnie jak ja nie spodziewało się, że książka jest powieścią młodzieżową. Jednak to tylko pozory. Jej autorką jest dziennikarka, której artykuł o tytułowej grupie „Bling Ring” został opublikowany w „Vanity Fair”. To właśnie na jego kanwie powstał scenariusz do wspomnianego powyżej filmu Sofii Coppoli oraz niniejsza książka.

„Bling Ring” jest historią prawdziwą, opartą na faktach. Autorka musiała wykonać sporo pracy, aby jak najlepiej oddać historię tych młodych ludzi. Przeprowadzała wywiady z nimi, ich prawnikami, rodzinami oraz wieloma innym osobami, które w większy lub mniejszy sposób miały związek ze sprawą. Można tu znaleźć reakcje ludzi oraz okradzionych sław. Po przeczytaniu całej książki czytelnik i tak nie wie w co wierzyć – wersje są sprzeczne, wiele spraw oficjalnie nie zostało wyjaśnionych i rozwiązanych. Można dojść także do wniosku, że mało brakowało, a nikt nie dowiedziałby się o Bling Ringu... Wszystko jest ukazane w przystępny sposób i dobrze się czyta, więc nie pozostaje nic innego, jak zainteresowanych zaprosić do lektury.

Jednak to jeszcze nie wszystko. Chociaż to Bling Ring i ich kradzieże są głównym tematem książki, to nie jedynym. Autorka zastanawia się, co tak naprawdę sprawiło, że zamożni nastolatkowie z (wydawałoby się) dobrych domów zaczynają zachowywać się jak przestępcy. Opisuje ona przemiany w kulturze amerykańskiej, nawiązuje do historii i pokazuje jak zmieniała się młodzież na przestrzeni lat, zwraca uwagę na rolę kobiet, dużo pisze o miejscu celebrytów we współczesnym świecie, a także o portalach plotkarskich i wpływie reality shows na młodych ludzi (można przeczytać, jak naprawdę powstaje taki program). Autorka pokazuje, jak ważna obecnie jest sława i jakie to wszystko niesie za sobą konsekwencje.

Uważam, że jest to pozycja warta uwagi. Bardzo szybko się ją czyta, a można się z niej wiele dowiedzieć. Ukazuje, że mimo współczesnego postępu, prawo często pozostaje bezsilne, a granica dobra i zła zaciera się coraz bardziej. Wszystkie informacje w książce oparte są na społeczności i kulturze Amerykanów, ale nie da się ukryć, że można przenieść ją także na polski grunt. Przecież i u nas znane są gwiazdy światowego formatu, na MTV pojawiają się odcinki programów opisywanych w książce, oglądamy te same filmy, zamożni ludzie korzystają ze znanych marek odzieżowych, a duża część naszej kultury dąży w kierunku amerykanizacji. „Bling Ring” zmusza do przemyśleń nad tym, co nas otacza i do czego mogą doprowadzić media, a wizja zdecydowanie nie jest pocieszająca.

Autor: Nancy Jo Sales
Tytuł: Bling Ring
Tytuł oryginału: The Bling Ring: The Teenaged Burglary Gang That Took Hollywood
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Liczba stron: 312

Do Liebster Blog Award zostałam nominowana przez Patkę z bloga W krainie absurdu. Jest to blogowa zabawa, która polega na wymyśleniu 11 pytań i zadania ich 11 nominowanym przez siebie blogerom.

Pytania, które zadała mi Patka:

1. Wszyscy kochamy blogowanie. To oczywiste, dlatego to robimy. Jednak czy nie mieliście/ lub nie macie czasem chwil zwątpienia w ten blogowy świat?
Bloga prowadzę dopiero niecałe pół roku i jak na razie nie miałam takich chwil. Mam nadzieję, że tak pozostanie ;)

2. Zdarzają się książki dobre, ale też te niezwykłe. Czy trafiłaś/łeś już na taką wyjątkową książkę? Czy coś w Tobie zmieniła? Dlaczego jest dla Ciebie tak wyjątkowa?
Trafiłam już na kilka, a nawet kilkanaście takich książek, jednak resztę wolałabym zachować dla siebie ;) Dodam, że każda przeczytana książka pozostawia w nas jakiś ślad, nawet jeżeli nie zdajemy sobie z tego sprawy.

3. Od jak dawna prowadzisz bloga? Co było impulsem do jego założenia?
Blog założyłam około pięciu miesięcy temu. Powodów było kilka. Swoje opinie zaczęłam wcześniej publikować na LubimyCzytać.pl, a z czasem nabrałam ochoty na posiadanie swojego miejsca w sieci, gdzie mogę liczyć kontakt z osobami, które czytają moje teksty – lubię czytać komentarze i na wszystkie odpowiadam :)

4. Czy od czasu założenia bloga zdarzyła Ci się jakaś nieprzyjemna sytuacja np. skradziona recenzja lub obraźliwe komentarze?
Nie spotkałam się ani z plagiatem moich tekstów, ani z obraźliwymi komentarzami

5. Pisałaś/łeś kiedyś książkę lub jakieś dłuższe opowiadanie. Jaka była jego fabuła?
Książek nigdy nie pisałam, ale kilka opowiadań owszem ;) Nawet w ostatnim czasie udało mi się wygrać dzięki nim kilka książek w blogowych konkursach – jedno dotyczyło domu tajemnic, a drugie Świąt Bożego Narodzenia. Więcej szczegółów pojawi się przy okazji stosików, które niedługo pojawią się na blogu :)

6. Co sądzisz o blogowych wyzwaniach? Bierzesz w jakichś udział?
Przyznam, że jeszcze nie do końca zorientowałam się, o co w nich chodzi, więc na razie nie biorę w żadnym udziału. Wszystko przede mną ;)

7. Dostajesz bilet na wakacje swojego życia. Gdzie chcesz je spędzić i dlaczego właśnie tam?
Trochę dostosuję do siebie pytanie, bo nie będzie to konkretne miejsce ;) Na wakacje swojego życia wybrałabym się w wycieczkę objazdową po parkach rozrywki – zaczynając od Disneylandu, a na The Wizarding World of Harry Potter kończąc :D

8. Lubisz oglądać ekranizacje książek, czy raczej ich unikasz? Czy zdarzyło Ci się, że ekranizacja okazała się lepsza od książkowego pierwowzoru? A może odwrotnie? (Na to pytanie szczególnie zwróćcie uwagę, to mój temat maturalny).
Lubię oglądać ekranizacje książek. Nawet bardzo :D Zawsze staram się przeczytać książkę, zanim obejrzę film. Niejednokrotnie zdarzyło się jednak, że dopiero po seansie dowiedziałam się o istnieniu książkowego pierwowzoru. Sytuacje książka lepsza od filmu/film lepszy od książki zdarzyły mi się niejeden raz (zresztą w nielicznych przypadkach podobały mi się tak samo), jednak zdecydowaną przewagę mają książki. Co do matury – ja miałam temat o różnicach pomiędzy adaptacją a ekranizacją :D

9. Wymień mi pięć wartości, którymi kierujesz się w życiu i pięć rzeczy bez których nie możesz żyć.
Na pierwsze pytanie nie odpowiem, bo zawsze mam z nim problem :P Po prostu jest wiele wartości, które cenię i nie potrafię wymienić tylko kilku. Co do drugiego pytania, jest podobnie jak z pierwszym – nie potrafię wymienić tylko pięciu rzeczy. Jednak pierwsze, co mi przyszło do głowy, to książki ;)

10. Pochwal się swoim księgozbiorem. Wystarczy, że napiszesz jak wiele książek posiadasz, lecz chętnie obejrzę też zdjęcia, jeśli ktoś zdecyduje się takie umieścić :)
Zdjęć niestety nie mam. Chętnie bym zrobiła, ale chwilowo wszystko pozastawiane jest ozdobami świątecznymi :D Większość moich książek mam wrzucone tutaj, a do tego dochodzą jeszcze słowniki, encyklopedie, pomoce szkolne, albumy i kilkanaście starych książek ;)

11. Jak odnosisz się do zabaw blogowych takich jak ta? Uważasz je za ciekawe czy raczej irytujące?
Uważam, że takie zabawy są świetne – można się z nich dowiedzieć czegoś interesującego o blogerach :D Moim zdaniem są ciekawe, o ile ktoś nie przesadza z ich ilością – zresztą nadmiar często bywa irytujący, nie tylko w odniesieniu do tego konkretnego działania ;)

Lista nominowanych przeze mnie blogerów:

• http://bucherwelt.blogspot.com/
• http://czytadlatetiisheri.blogspot.com/
• http://kingaczyta.blogspot.com/
• http://miasto-recenzji.blogspot.com/
• http://pokojpelenksiazek.blogspot.com
• http://tajusczyta.blogspot.com/
• http://waniliowe-czytadla.blogspot.com/
• http://www.recenzencki.pl/
• http://yosoymorena.blogspot.com/
• http://zapatrzonawksiazki.blogspot.com/
• http://zrecenzujemy.blogspot.com/

Moje pytania do nominowanych:

1. Podaj tytuły trzech książek, które według Ciebie powinny znaleźć się w kanonie lektur.
2. Gdybyś mógł/mogła zamieszkać w świecie z powieści, to który tytuł byś wybrał/a?
3. Oglądasz seriale? Jeżeli tak, to napisz, które polecasz i tytuły tych, które są niewarte uwagi.
4. Pomyśl o kolorze fioletowym. Czym jest pierwsza rzecz, o której pomyślałeś/aś?
5. Odwiedzasz strony internetowe mające związek z literaturą? Jeżeli tak, podaj te, które podobają Ci się najbardziej.
6. Czy grasz w gry komputerowe? Jeżeli tak, to napisz, które Twoim zdaniem są warte uwagi :)
7. Czy masz ulubionego autora? Podaj kilka nazwisk, jeżeli lubisz więcej niż jednego pisarza ;)
8. Przy której czytanej ostatnio książce zapomniałeś/aś całkowicie o otaczającym Cię świecie?
9. Wymień 3 filmy, które poleciłbyś/łabyś bez zastanowienia.
10. Czy masz swoją ulubioną zakładkę? Jeżeli tak, to dodaj zdjęcie (lub link do niego), albo opisz jak wygląda (z chęcią zobaczę więcej niż jedną zakładkę, najlepiej całą kolekcję) ;)
11. Na co zwracasz największą uwagę podczas czytania recenzji/opinii książek?

Zapraszam wszystkich do zabawy! Jeżeli ktoś nie został nominowany, a chciałby odpowiedzieć na pytania, to z chęcią przeczytam odpowiedzi w komentarzach! :D

„Norwegian Wood” to historia Toru Watanabe. Młody chłopak zakochuje się w dziewczynie przyjaciela, który w wieku siedemnastu lat popełnił samobójstwo. Sytuacja jest jeszcze bardziej skomplikowana, ponieważ Naoko jest słaba psychicznie, nie radzi sobie ze swoimi wewnętrznymi demonami i wkrótce z tego powodu trafia do sanatorium. Toru czeka cierpliwie na dziewczynę, odwiedza ją i pisze do niej listy, aż spotyka Midori, która jest jej zupełnym przeciwieństwem. Przed chłopakiem stają trudne wybory oraz wydarzenia, które zmienią go na zawsze.

Tytuł powieści pochodzi od piosenki Beatlesów, która jest bardzo ważnym elementem historii Toru. Muszę przyznać, że utwory kojarzące się z latami 60., które występują w książce, są jedną z jej najmocniejszych stron. Jest to coś, co pozwala wejść w klimat tamtych czasów, bo chociaż autor niejednokrotnie opisuje ówczesną Japonię, to raczej nakreśla szkic. Szkoda, bo gdyby opisy były pogłębione i bardziej szczegółowe, może lepiej można by wczuć się w tamtejszą kulturę i całą opowieść.

Ogromną wadą jest dla mnie to, że prawie wszystkie wątki zostały zamykane aktem seksualnym albo jego namiastką. Po którejś takiej scenie z kolei zaczęłam dochodzić do wniosku, że autor umieścił w powieści swoje fantazje, które w danym momencie przyszły mu na myśl. Naprawdę nie potrafię zrozumieć, co miał na celu, ale dla mnie to było co najmniej dziwne. Nawet najbardziej intrygujące części historii były zakańczane w taki sposób, że miałam ochotę rzucić książkę w kąt. Już nie wspominając, że autor często traktuje kobiety jako narzędzia, mające ulżyć mężczyźnie w napięciu i spełniać jego zachcianki.

Trzeba przyznać, że w książce tej nie ma przeciętnych osobowości. Nie mogę jednak powiedzieć, że jest to zaleta. Wszyscy bohaterowie są wyalienowanymi indywidualistami, a część z nich posiada zaburzenia psychiczne. Nie potrafiłam w żaden sposób zrozumieć ich postępowania, często zupełnie nielogicznego (nie mam tu na myśli bohaterów, którzy mają problemy związane z zaburzeniami).

Muszę przyznać, że było w „Norwegian Wood” coś, co mnie przyciągało. Na tyle, że ją skończyłam, chociaż tego żałuję. Nic nie rozczarowało mnie tak, jak właśnie zakończenie. Chociaż autor przygotowywał na nie powoli od więcej niż połowy powieści, to liczyłam na coś więcej. Nic mnie nie zaskoczyło, nic mnie nie zdziwiło, nic mnie nie zszokowało – po prostu nic mnie nie poruszyło, a jedynie poczułam rozczarowanie. I złość, że przez całą książkę liczyłam na coś więcej, a skończyło się niesmakiem.

Historia jest nieskomplikowana i napisana przystępnym językiem. Autor sprawia, że czytelnik czuje się, jakby brał udział w wydarzeniach. Nawet najbardziej banalna rzecz jest opisana w interesujący sposób. Szkoda tylko, że tych opisów jest tak mało, a sama historia jest dziwna, przedstawiona w odpychający sposób. Wydaje się, że książka miała opowiadać o dojrzewaniu, przeistaczaniu się z chłopca w mężczyznę. Jednak zostało to zepchnięte na drugi plan przez wszechobecną żądzę i motyw samobójstwa.

Okładka jest bardzo ładna i przyciągająca wzrok – utrzymana w odcieniach różu z delikatnymi kwiatami wiśni i dużym, zwracającym uwagę nazwiskiem autora. Zresztą całe wydanie jest naprawdę porządne, dzięki dużym akapitom i odpowiedniej interlinii powieść szybko się czyta.

Niestety „Norwegian Wood” okazało się moim największym rozczarowaniem roku. I o książce, i o autorze słyszałam wiele pochlebnych opinii, dużo się po niej spodziewałam. Raczej już nie sięgnę po powieści Murakamiego. Może nie zrozumiałam przesłania, a może jeszcze nieodpowiednia pora. Książka jednak nie podobała mi się, bo chociaż autor niejednokrotnie mnie intrygował i momentami wzbudzał moje zainteresowanie, to kilka akapitów dalej czułam się jeszcze bardziej zawiedziona. Cały czas liczyłam, że coś się wreszcie wydarzy, że zostanie rozwinięte lub wyjaśnione, a czułam się jak człowiek błądzący we mgle. Jeżeli miałabym wybrać jedno słowo, którym opisałabym tę książkę, to wybrałabym: „irytująca”.

Autor: Haruki Murakami
Tytuł: Norwegian Wood
Tytuł oryginału: ノルウェーの森
Wydawnictwo: Muza
Liczba stron: 472