Cathy ma siedemnaście lat. Niedawno zmarł jej ojciec, więc wychowuje ją tylko matka, która pracuje nocami w szpitalu, a wracając sięga po gin z tonikiem „na lepszy sen”. Jej przyjaciółka przed ukończeniem trzydziestu lat chce zostać milionerką. Cathy właśnie rzucił chłopak, Victor. Dziewczyna chce dowiedzieć się, dlaczego tak nagle zerwał z nią wszelkie kontakty, a do tego odkrywa na ręce dziwny ślad po nakłuciu. Postanawia dostać się do mieszkania Victora, aby sprawdzić, co się właściwie stało. Jednak to, co odkrywa, jest dopiero początkiem pełnej tajemnic historii…

Książka jest naprawdę pięknie wydana. Cała jest stylizowana na pamiętnik nastolatki – od formatowania tekstu, po odręczne notatki i skreślenia. Ponieważ Cathy ma duszę artystki, na każdej stronie można znaleźć rysunki. Bardzo dobrym zabiegiem jest dołączenie do książki „dowodów” – są tam zdjęcia, zaproszenie na ślub po francusku, menu chińskiej restauracji, stare listy, drzewo genealogiczne i wiele innych. Jest to ciekawe rozwiązanie, do tego wszystko jest ładnie wykonane.



Treść książki jednak nie jest już tak wyjątkowa. Jest dość przeciętnej jakości, pisana w formie pamiętnika, a akcja trwa kilka dni. Według mnie przemyślenia Cathy są trochę zbyt mało dojrzałe jak na siedemnastolatkę, ale w sumie to pamiętnik, więc tam raczej nikt nie dba o styl. Chociaż historia odgrywa się we współczesnym zwykłym świecie, nie została pozbawiona pewnego fantastycznego wątku, który pojawia się dopiero w drugiej części książki. Patrząc na zakończenie powieści przypuszczam, że może pojawić się kontynuacja.

„Pamiętnik Cathy” ma niecałe sto pięćdziesiąt stron i czyta się go szybko, szkoda tylko, że dodatki i forma są o wiele ciekawsze niż treść. Jest to lekka i oryginalna powieść dla nastolatek z przepiękną oprawą graficzną.

Autor: Sean Stewart
Tytuł: Pamiętnik Cathy
Tytuł oryginału: Caty's book
Wydawnictwo: Egmont
Liczba stron: 143

Londyn, 1862 rok. Susan Trinder to siedemnastoletnia sierota. Wychowują ją pani Sucksby i pan Ibbs - ona nielegalnie opiekuje się porzuconymi dziećmi, a on ma warsztat, jednak przede wszystkim zajmuje się paserstwem. Mieszka z nimi jeszcze kilka osób, a każda z nich jest specyficzna. Każda z nich jest złodziejem.

Pewnego dnia w ich domu pojawia się Richard Rivers, którego wszyscy nazywają Dżentelmenem. Jest przystojnym, około dwudziestoośmioletnim mężczyzną, który pochodzi z bogatej rodziny. Jednak zajmuje się on fałszerstwem i oszustwem, a obecnie pomaga pewnemu starszemu mężczyźnie w porządkowaniu i oprawie zbioru obrazów. Ma dla Susan propozycję – chce ograbić siostrzenicę tego mężczyzny, która ma odziedziczyć spory spadek. Jest tylko jeden warunek – żeby otrzymać pieniądze, dziedziczka musi wyjść za mąż. I to Richard ma zamiar nim zostać. Na drodze do realizacji jego planu stoi towarzysząca panience przyzwoitka. Właśnie tutaj Susan ma do odegrania swoją rolę – ponieważ obecna pokojówka damy zachorowała na szkarlatynę, to ona ma ją zastąpić. Za pomoc Richardowi ma otrzymać odpowiednią część ze zdobytych łupów.

Ową panienką jest Maud Lilly. Jest w tym samym wieku, co Susan i podobnie jak ona, jest sierotą. Znajduje się pod opieką wuja, który ponad życie kocha zgromadzoną przez siebie kolekcję książek (swoją drogą bardzo osobliwą). Żyją na uboczu, a Maud pomaga mu w tworzeniu katalogu jego zbiorów. Jedynymi ludźmi, z jakimi ma kontakt, jest służba oraz goście jej wuja, którym czyta na głos.

W końcu Susan trafia do Briar, gdzie czuje się nieswojo. Została wyrwana z zupełnie innego świata, na co była całkowicie nieprzygotowana. Pomimo początkowych trudności przyzwyczaja się do nowego otoczenia i z czasem przywiązuje się do swojej rówieśnicy. Cały czas jednak ma przed oczami wizję zdobycia pieniędzy dla swoich opiekunów, o czym zresztą Dżentelmen nie daje jej zapomnieć. Jednak wkrótce nie wiadomo już, kto kogo i dlaczego oszukuje, a na rozwiązanie tej zagadki trzeba poczekać prawie do samego końca powieści…

„Złodziejka” jest książką złożoną i posiadającą wiele wątków. Akcja w pewnym momencie zaczyna się komplikować, a potem już do samego końca staje się coraz bardziej zagmatwana. Na początku historia jest utrzymana w umiarkowanym klimacie, ale im dalej się czyta, tym więcej pojawia się zagadek, intryg i zdrad. Czasami, gdy jakaś sprawa wydaje się już rozwiązywać, okazuje się, że pojawia się jeszcze więcej pytań. Z czasem wszystkie elementy zaczynają do siebie pasować.

Książka ma dwie narratorki i jest podzielona na trzy części. W dwóch z nich poznajemy historię z perspektywy Susan, a w jednej – Maud. Jest to bardzo ciekawe rozwiązanie, które ukazuje, jak duże znaczenie na postrzeganie sytuacji ma charakter człowieka, jego intencje, a przede wszystkim – posiadane informacje. Chociaż wiele wydarzeń jest opisanych dwa razy, są przedstawione w tak odmienny sposób, że się tego nie odczuwa. Czytając przekonuje się, jak pozory i nastawienie potrafią wpłynąć na to, co widzimy. To bardzo ciekawe zobaczyć coś z dwóch punktów widzenia i po porównaniu wersji wydarzeń zobaczyć jak się różnią, chociaż nadal mówią o tym samym. Cała historia nabiera zupełnie innego znaczenia.

Przyznam, że wielu części zagadki nie udało mi się odgadnąć, albo zrobiłam to z dużym opóźnieniem i myślą, dlaczego wcześniej na to nie wpadłam. Jednak kiedy nie zna się wszystkich szczegółów, tajemnice nie są łatwe do odgadnięcia. Autorka miała naprawdę świetny pomysł na powieść. Zwroty akcji są tak niespodziewane i jest ich tak wiele, że książka z każdą stroną wciąga coraz bardziej. Ciekawa jestem ilu osobom i w jakim stopniu udaje się domyślić, co się wydarzy.

W całej historii panuje ponura, tajemnicza i mroczna atmosfera. Nie brakuje tu także tragicznych wydarzeń. Wszystkie straszne wypadki mają jedno źródło – pragnienia zdobycia majątku. Tytuł okazuje się dwuznaczny. Fabuła jest interesująca, ale też dość specyficzna. Nie mogę zdradzić jednak zbyt wielu szczegółów, aby nie zepsuć elementu zaskoczenia, który towarzyszył mi niezmiennie przez prawie całą powieść.

„Złodziejka” to książka klimatyczna i przyciągająca uwagę. Jest to opowieść o różnych formach zdrady, żądzy pieniądza, tożsamości oraz trudnej i zakazanej miłości, ale nie tylko. Porusza wiele tematów i problemów, o których w czasach wiktoriańskich z pewnością często się nie mówiło – a jednak istniały. Historię tę można by określić mianem komedii omyłek, jednak nie ma z komedią nic wspólnego.

Cykl/Seria: Biblioteczka Interesującej Prozy
Autor: Sarah Waters
Tytuł: Złodziejka
Tytuł oryginału: Fingersmith
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Liczba stron: 464

Jest rok 1959. Nastoletnia Casey Quinn wie, że urodziła się po to, aby tańczyć. Jej największym pragnieniem jest zostać baletnicą. Nie może pobierać profesjonalnych lekcji tańca, ponieważ wychowujące ją mama oraz babcia sprzątają w szpitalu i nie mogą pozwolić sobie na taki wydatek. Casey jednak nie poddaje się i cały czas tańczy, przepełniona wizjami wielkiej kariery.

Pewnego dnia dziewczyna decyduje, że zdobędzie pieniądze na bilet do Nowego Jorku, gdzie ma się odbyć przesłuchanie do szkoły baletowej. Żeby zdobyć potrzebną sumę, po lekcjach pomaga sprzątać w szpitalu. Jest pewna swojego talentu i gdy przybywa do Nowego Jorku nie ma wątpliwości, że otrzyma stypendium. Spotyka ją ogromne rozczarowanie, ale los szykuje dla niej jeszcze niejedną niespodziankę…

„Tańczącą” czyta się szybko i z przyjemnością. Jest to opowieść, która niesie za sobą wyraźne przesłanie – walcz o spełnienie marzeń i nigdy się nie poddawaj! Casey nagle zostaje rzucona na głęboką wodę – z niewielkiego spokojnego miasteczka trafia do ogromnego miasta i świata pełnego rywalizacji. Ta młoda dziewczyna będzie musiała nagle stanąć przed trudnymi decyzjami i napotka na swojej drodze wiele problemów. Ma jednak jeden cel – chce zostać jak najlepszą tancerką.

Książka jest napisana prostym językiem, który (zważywszy na czas akcji) miejscami wydaje się zbyt nowoczesny. Jest w niej kilka wątków, których zakończenie z chęcią bym poznała, ale niestety nie zostały rozwinięte. Nie przeszkadza to jednak w odbiorze całości. Jest to powieść o ogromnej pasji do tańca i pokonywaniu przeciwności losu, skierowana przede wszystkim do nastolatek. „Tańcząca” pomimo przewidywalności posiada interesującą fabułę i jest pełna uroku.

Cykl/Seria: Literacki Egmont; Różowe Okulary
Autor: Sarah Rubin
Tytuł: Tańcząca
Tytuł oryginału: Dreamer Ballerina
Wydawnictwo: Egmont
Liczba stron: 272

Mijając biblioteczną półkę od razu zwróciłam uwagę na „Złodziejkę książek”. Jest pięknie wydana i pośród innych pozycji wyróżniała się wielkością i grubością. Nie mogłam przejść obok niej obojętnie.

Kiedy zaczęłam ją czytać okazało się, że jest to kolejna w ostatnim czasie książka, która przyciągnęła moją uwagę od pierwszej strony. A nawet od pierwszego śródtytułu. Nie wiem, jak to możliwe, ale tak właśnie było.

Barwy. Muzyka. Niemcy. II wojna światowa. Dziewczynka. Rodzina. Żyd. Śmierć. Nadzieja. Przyjaźń. Miłość. Rozpacz. Książki. Słowa.

Wszystko to się ze sobą łączy. To wszystko, i o wiele więcej można znaleźć w „Złodziejce książek”. Nie jest to historia, o której się zapomina. Nie jest to też historia, której się można spodziewać po przeczytaniu powyższych słów. Wszystkie te rzeczy składają się na jej całość, ale nie jest to opowieść o czasach wojny, jakie się spotyka. W ogóle ciężko ją sklasyfikować, a przynajmniej ja nie potrafię.

Coś jednak mogę o niej powiedzieć. Jest oryginalna. Jest prawdziwa. Jest wyjątkowa, między innymi ze względu na podejście do tematu. Ta fikcja literacka jest zdecydowanie zbyt realna.

Książka pełna jest trafnych spostrzeżeń, przede wszystkim na temat wojny, życia i śmierci. A jeżeli już mówię o śmierci, to… ona (a właściwie on) jest tu narratorem. I według mnie świetnie się sprawdza w tej roli. Autor wykorzystał ten niekonwencjonalny pomysł w bardzo ciekawy sposób. Śmierć ma uczucia i wcale nie cieszy się z umierania ludzi.

W „Złodziejce książek” jest wojna, ale nie ma pola bitwy. Jest źródło konfliktu, ale nie ma centrum wydarzeń. A właściwie jest, chociaż nie można tego przeczytać.

Co ciekawe, autor zdradza część zakończenia już przed połową książki. Potem co jakiś czas pojawiają się aluzje do tego, co ma się wydarzyć. Jednak to wcale nie psuje opowieści, a wręcz jeszcze bardziej pobudza chęć poznania dalszych losów bohaterów. To niesamowite.

Nie napiszę nic więcej o tej historii. Uważam, że aby ją w odpowiedni sposób odebrać, dobrze jest znać jak najmniej szczegółów. Autor sam stopniuje napięcie i wyprzedza niektóre fakty, a gdybym napisała coś więcej, to mogłoby to zepsuć przyjemność czytania. Nie chcę tego, zważywszy na to, że sięgając po tę pozycję sama miałam niewielkie pojęcie o jej treści. Może gdybym miała, to bym po nią nie sięgnęła. Nie gustuję w powieściach o takiej tematyce i jej opisy mogłyby mnie zniechęcić, a ta książka jest naprawdę niezwykła i jedyna w swoim rodzaju.

Czytając „Złodziejkę książek” przeniosłam się do zupełnie innej rzeczywistości – strasznej i ponurej. Ale zagłębianie się w nią było pouczającym doświadczeniem. Ta opowieść podziałała na mnie bardziej niż niejedna książka czy film poruszający podobne zagadnienia, nie mówiąc o lekcjach historii (o których w moim przypadku nawet lepiej nie wspominać). Jest bardzo obrazowa, przez co w dużym stopniu oddziałuje na wyobraźnię. Czytelnik przywiązuje się do bohaterów – przeżywa wszystko razem z nimi i angażuje się, przede wszystkim emocjonalnie.

Historia opisana w książce trafiła do mnie i poruszyła w ogromnej skali. Chociaż opowiada o losach jednej dziewczynki i jej najbliższych, to w mojej głowie pojawiały się o wiele dalej sięgające obrazy – widoki na wszystkie okropności wojny. Zastanawiające jest to, że przecież wiele z tego, o czym teraz piszę i myślę, nie było napisane wprost, a nawet w ogóle nie było opisane.

Słowa w tej książce są bardzo ważne, ale najwięcej odnajduje się pomiędzy nimi. To, co pozostaje w ciszy, jakimś sposobem zawsze pozostawia po sobie największy ślad. Pod koniec opowieści autor wyjaśnia kilka spraw, ale nie do końca i nie wszystkie. Czytelnik sam musi dojrzeć niewidoczną na pierwszy rzut oka głębię.

To nie jest kolejna książka opowiadająca o II wojnie światowej. To nie jest książka, gdzie wszystko jest opisane wprost. To książka, którą należy postrzegać. Aby wyrobić sobie o „Złodziejce książek” opinię, trzeba koniecznie po nią sięgnąć. Ma „to coś”, co ciężko ująć w słowa. Do mnie przemówiła.

Autor: Markus Zusak
Tytuł: Złodziejka książek
Tytuł oryginału: The Book Thief
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 496

Chyba każdy kojarzy hrabiego Draculę. Jego imię przewija się od jakiegoś czasu w taki, czy w inny sposób w naszej kulturze. Powstało wiele interpretacji jego historii, a „Dracula” Brama Stokera jest jedną z najbardziej znanych i rozpoznawalnych wersji. Zabierając się do czytania powieści miałam w głowie echo różnych historii, które nakładały się na siebie. Szczerze powiedziawszy spodziewałam się po tej powieści zupełnie czegoś innego, jednak zostałam pozytywnie zaskoczona.

Historia rozpoczyna się w momencie, kiedy Jonathan Parker trafia do tajemniczej Transylwanii, aby pomóc hrabiemu Draculi w zakupie londyńskiej posiadłości. Im bliżej jest celu podróży, tym bardziej jego misja staje się zagadkowa, a gdy dociera na miejsce – zupełnie staje ona pod znakiem zapytania.

Tymczasem w Londynie jego narzeczona Mina wraz ze swoją przyjaciółką Lucy mierzą się z codziennością. Mina tęskni za Jonathanem, którego wyjazd się przedłuża, a Lucy musi wybrać jednego z kandydatów do jej ręki. Wkrótce także w ich otoczeniu zaczyna dochodzić do dziwnych wydarzeń, a przede wszystkim z Lucy zaczyna dziać się coś niepokojącego.

Wkrótce losy grupy bohaterów łączą się i chociaż bardzo się od siebie różnią, to mają jeden cel. Nadchodzi pora, gdy muszą zacząć działać, aby zamknąć krąg tragicznych w skutkach wydarzeń.

Rzadko zdarza mi się sytuacja, kiedy zaraz po rozpoczęciu książki jestem pewna, że mi się spodoba. W przypadku „Draculi” już po przeczytaniu pierwszej strony widziałam, że to powieść dla mnie. Bardzo przypadły mi do gustu styl autora i forma powieści. Jest to pozycja klimatyczna, która utrzymana jest w ponurym nastroju.

Historia nie ma jednej osoby, która relacjonuje wydarzenia. Książka składa się między innymi z listów i fragmentów dzienników różnych bohaterów. Każda z postaci jest charakterystyczna, przez co czytając odczuwamy zmiany w narracji. Dzięki temu zabiegowi poznajemy prawie dzień po dniu przebieg zdarzeń i to z perspektywy różnych osób.

Na bohaterów nagle spadają problemy, z którymi początkowo nie mogą sobie zupełnie poradzić. Zresztą nie ma się czemu dziwić – który przeciętny człowiek uwierzyłby, że wszystkie te nieszczęścia są spowodowane przez wampira? Kiedy w końcu uwierzyli w to, co na początku wydawało się nieprawdopodobne, zdecydowali się na odpowiednie kroki, aby temu przeciwdziałać. Z czasem bezsilność zaczęła zmieniać się w wahanie pomiędzy chwilami triumfu i nadziei, a gwałtownymi porażkami. Jednak aby książka mogła się skończyć, jedna ze stron musi wygrać, a jak wiadomo wszystko ma swoją cenę.

Powieść utrzymana jest w mrocznym i ponurym nastroju. Bardzo podobały mi się wpływające na wyobraźnię opisy, między innymi posiadłości hrabiego. Postać samego Draculi jest niezwykle tajemnicza, intrygująca i wzbudzająca niepokój. Autor kreując wampiry czerpie w dużej części z dawnych legend, wierzeń i przesądów, kiedy to były one niczym innym jak potworami. I chociaż Dracula i jego pobratymcy pozostają w dużej części ludźmi, to wyróżniają się wieloma przerażającymi atrybutami.

Trochę zawiodło mnie zakończenie całej historii. Nie mogę napisać dlaczego, ponieważ musiałabym je zdradzić. Wydaje mi się, że po prostu po punkcie kulminacyjnym akcja została zbyt szybko rozwiązana. Mimo to książka bardzo mi się podobała, przede wszystkim ze względu na utrzymujący się w niej specyficzny klimat oraz walkę z demonami, także tymi wewnętrznymi. „Dracula” to klasyka swojego gatunku.

Ponieważ uwielbiam piękne okładki, także w tym wypadku muszę o niej wspomnieć. Moim zdaniem biała róża ociekająca krwią doskonale pasuje do opisanej w książce historii. Zważywszy na symbolikę i skojarzenia, umieszczenie takiej, a nie innej ilustracji musiało być przemyślane.

Chociaż motywem przewodnim „Draculi” jest walka z wampirem, nie jest to jedyny wątek książki. Myślę, że po wyjęciu z kontekstu i niewielkiej modyfikacji ostatniego zdania powieści powstanie dobre podsumowanie – jest to opowieść o tym, jak kilku mężczyzn tak bardzo pokochało pewną kobietę, że odważyli się dla niej na bardzo, bardzo wiele. Zdanie to można teraz interpretować w dwojaki sposób, ale żeby to zrobić, należy koniecznie sięgnąć po powieść Brama Stokera, którą szczerze polecam.

Cykl/Seria: Arcydzieła Literatury Światowej
Autor: Bram Stoker
Tytuł: Dracula
Tytuł oryginału: Dracula
Wydawnictwo: Zielona Sowa
Liczba stron: 448

Powieść historyczna „Ostatnia Królowa” jest jedną z tych książek, które wciągają od pierwszej do ostatniej strony. W tym przypadku nie jest to tylko wyjątkowy klimat lub lekkie pióro autora, ale wiele połączonych ze sobą czynników. Głównym atutem jest pełna przygód i emocji historia, która oparta jest na tajemniczych losach prawdziwej Joanny Kastylijskiej, zwanej Szaloną. Czytając poruszające dzieje Joanny odnosi się wrażenie, że właśnie tak musiało wyglądać życie ostatniej królowej Kastylii i Leónu oraz Aragonii, co jest ogromną zasługą autora.

Historia napisana jest z punktu widzenia samej Joanny Kastylijskiej i została podzielona na cztery części, z czego każda zawiera przełomowy moment z życia głównej bohaterki. Na początku zapoznajemy się z otoczeniem młodej Joanny, przede wszystkim jej rodziną oraz funkcjonowaniem ówczesnej polityki. Dziewczyna pragnie wyjść za mąż z miłości, jednak zostaje zmuszona do poślubienia mężczyzny, którego zna tylko ze słyszenia. Tymczasem nie jest to pierwszy, ani ostatni problem, który pojawia się w jej tragicznym życiu. Będzie musiała pokonać wiele przeciwności, w tym niejednokrotnie zdradę najbliższych jej osób.

Życie wysoko urodzonych wbrew wyobrażeniom nie było łatwe i proste, a Joanna jest doskonałym tego przykładem. Powieść „Ostatnia Królowa” ukazuje wszelkie zakamarki życia na dworze – tajemnice, intrygi, oszustwa, kłamstwa, nienawiść, zabójstwa – jest w czym wybierać. Jednak nie wszystko ma negatywny wymiar – miłość i namiętność, lojalność, pasja, poczucie odpowiedzialności oraz wiele innych pozytywnych emocji także można w tej opowieści znaleźć. Dla jednych najważniejsi są ludzie, dla innych władza – a ponieważ historia przedstawiona jest bardzo realistycznie, to niestety nie zawsze dobro zwycięża ze złem.

Wspaniała okładka jest tylko przedsmakiem pasjonujących kolei losu głównej bohaterki, które pełne są zwrotów akcji i nieoczekiwanych wydarzeń. W tym świecie toczy się walka o władzę, jednak każdy ma ku niej inne przesłanki. Wszyscy bohaterowie powieści to oryginalne osobowości, przez co książka jest jeszcze bardziej interesująca. Sama Joanna jest intrygująca i ma silną osobowość, dzięki której nie poddała się do końca, chociaż tyle straciła.

Joanna I Kastylijska zyskała przydomek Szalona, ale czy nią była?

Cykl/Seria: Wyrwane z Kart Historii
Autor: Christopher W. Gortner
Tytuł: Ostatnia Królowa
Tytuł oryginału: The Last Queen
Wydawnictwo: Książnica
Liczba stron: 416

Główną bohaterką powieści „Julia” Anne Fortier jest Julie Jacobs, a właściwie Giulietta Tolomei. Młoda kobieta po śmierci ciotki dostaje w spadku trzy przedmioty: list, paszport oraz klucz. Za to jej siostra bliźniaczka dziedziczy dom wraz z majątkiem. Julie czuje się rozgoryczona, jednak zgodnie z ostatnią prośbą ciotki wyrusza do Sieny, gdzie czeka ją przygoda życia. Bo nic nie jest takie, jakim się wydaje…

Każdy rozdział książki rozpoczyna się cytatem z Shakespeare’a, a książka przepełniona jest nawiązaniami do „Romea i Julii”. Duże znaczenie w życiu bohaterów odgrywa klątwa rzucona przez brata Laurentego. Tylko czy naprawdę istnieje? A jeżeli tak, czy można ją przełamać? Powieść łączy dwie historie w jednej - nie dość, że poznajemy alternatywną wersję Romea i Julii, to dodatkowo mamy do czynienia z ich potomkami, czy też alter ego tych średniowiecznych bohaterów. Ich losy niespodziewanie łączą się ze sobą, co prowadzi do nieoczekiwanych wydarzeń.

„Julia” ma w sobie coś magicznego, przez co wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Czytając o Sienie, która jest przedstawiona w bardzo malowniczy sposób, ma się ochotę zobaczyć to miejsce na własne oczy i ruszyć śladem bohaterów. Powieść wprost przyciąga swoim tajemniczym klimatem. Historia posada wiele wątków, które przeplatają się ze sobą, łącząc przeszłość z teraźniejszością. Czytelnik zagłębiając się w nią zaczyna zastanawiać się, jak ważne są więzy krwi i jak wielki wpływ na nasze życie ma przeznaczenie.

Powieść jest emocjonująca i pełna uroku, przez co nie można się od niej oderwać. Do tego na każdym kroku zaskakuje - momentami wydaje się być przewidywalna, aż nagle pojawia się nowy wątek, który wszystko zmienia. Akcja jest wartka, cały czas coś się dzieje, dzięki czemu staje się niezwykle wciągająca. Cały czas chce się więcej i więcej, aż tu nagle… po prostu się kończy. Osobiście bardzo chętnie poznałabym dalsze losy bohaterów.

Wędrówka Julie ku prawdzie jest liryczna, niezwykle romantyczna, momentami wręcz tragiczna, ale potrafi też rozbawić. Razem z główną bohaterką rozwiązujemy zagadki przeszłości oraz odkrywamy sekrety rodzinne. Nie da się przejść obojętnie obok losów bohaterów, które przyprawiają o szybsze bicie serca, bo nie wiadomo, komu można tak naprawdę zaufać.

Anne Fortier jest kolejną osobą, która udowodniła, że historie napisane przez Shakespearea są ponadczasowe, a inspiracja słynnym pisarzem okazała się w tym przypadku jak najbardziej trafna. Chociaż obawiałam się, że książka może być mało oryginalna, to bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Historia opisana w „Julii” wydaje się być czymś zupełnie odrębnym od oryginału, ale równie pasjonującym. Jestem pewna, że kiedyś do niej chętnie wrócę i jeszcze raz wyruszę z Giullietą w podróż po współczesnej i średniowiecznej Sienie.

Autor: Anne Fortier
Tytuł: Julia
Tytuł oryginału: Juliet
Wydawnictwo: Świat Książki
Liczba stron: 480

Pomysł na „Ogród marzeń” jest bardzo ciekawy i mimo wielu niedociągnięć książka ma w sobie coś, co przyciąga. Opowieść rozpoczyna się retrospekcją: policjant zostaje wezwany przez mężczyznę, który twierdzi, że został potrącony przez córkę. Dan wyrusza na poszukiwania i po odnalezieniu załamanej dziewczyny postanawia wywieźć ją z miasteczka w tajemnicy przed wszystkimi. Ale właściwie dlaczego? Co go popchnęło do takiej decyzji? Co się tak naprawdę wydarzyło?

Kolejny rozdział to już czasy współczesne. Casey dowiaduje się, że zmarł jej ojciec, którego nigdy osobiście nie poznała, a mimo to przepisał jej rezydencję z cudownym ogrodem. Jego jedynym życzeniem było zachowanie ogrodnika i pokojówki. Powstają pytania, dlaczego przepisał dom córce, z którą nigdy nie rozmawiał i dlaczego tak zależy mu na zatrzymaniu pracowników? Młoda terapeutka pomimo wątpliwości postanawia przenieść do odziedziczonego domu swój gabinet. Pewnego dnia przeglądając biurko w gabinecie ojca, znajduje kopertę z tajemniczym maszynopisem opowiadającym losy dziewczyny o imieniu Jenny. Jednak tekst kończy się w najmniej oczekiwanym momencie, a Casey odkrywa notatkę, z której wynika, że bohaterka opowieści jest prawdziwa, należy do rodziny i potrzebuje pomocy. Zaintrygowana Casey postanawia znaleźć dalszą część dziennika i odnaleźć jego autorkę, ponieważ czuje, że jest to coś ważnego i ukrywa więcej, niż się na pierwszy rzut oka wydaje…

Historia opowiedziana w książce jest pełna zagadek i tajemnic. Chociaż w dużej części opowieść jest przewidywalna, to potrafi także zaskoczyć. Opis teraźniejszości łączy się z przeszłością, przez co można zagłębić się w dwie osobne historie, które czeka wspólne zakończenie. Poruszane są trudne tematy, między innymi jak wielki wpływ mają więzy rodzinne, co może się stać ze stanem psychicznym ofiary przemocy, czy też jak poradzić sobie z ciężką chorobą bliskiej osoby. „Ogród marzeń” nie jest lekturą najwyższych lotów, jednak traktując ją w kategoriach lekkiej literatury kobiecej można przyjemnie spędzić z nią czas.

Autor: Barbara Delinsky
Tytuł: Ogród marzeń
Tytuł oryginału: Flirting with Pete
Wydawnictwo: Świat Książki
Liczba stron: 416

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzednich części.

„Meridon” jest trzecim i ostatnim tomem, który opowiada o losach rodu Laceyów. Tytułowa Meridon, a właściwie nieświadoma swojego pochodzenia Sara Lacey, wychowuje się wśród cyganów razem ze swoją przyrodnią siostrą. Prowadzą ciężkie życie i w końcu postanawiają uwolnić się od despotycznego ojca. Trafiają do trupy cyrkowej, której stają się gwiazdami. Jednak tragiczne wydarzenie doprowadza Meridon do kolejnej ucieczki…

Główna bohaterka odkąd pamięta ma sny, w których jest posiadaczką majątku, jednak po przebudzeniu nigdy nie pamięta jego nazwy. Po ucieczce podświadomie podąża do Wideacre, gdzie nagle trafia wprost w życie arystokracji, które nie jest tak wspaniałe, jak się tego spodziewała. Co zrobi? Czy podjęte przez nią decyzje będą słuszne? Co się stanie z Wideacre?

Jak można spodziewać się po przeczytaniu poprzednich tomów, życie Meridon-Sary nie będzie usłane różami. Akcja pierwszej połowy skupiała się na życiu bohaterki wśród cyganów i w trupie cyrkowej, a drugiej na jej losach już po dotarciu do Wideacre. Moim zdaniem druga część jest zdecydowanie lepsza od pierwszej, w której autorka skupiła się bardziej na kunszcie akrobatycznym niż na treści. Przynajmniej takie są to moje subiektywne odczucia.

„Meridon” podobała mi się najmniej z całej serii, jednak historia w niej opowiedziana w dalszym ciągu jest bardzo interesująca. Nadal pojawiają się wyraziści bohaterowie i nadal podczas czytania stawiane są te same pytania. Część ta wyróżnia się spojrzeniem na wszystko z całkowicie odmiennej perspektywy przez to, że główna bohaterka w przeciwieństwie od matki i babki wychowała się w zupełnie innym środowisku. Aby przekonać się, jak skończą się dzieje rodu Laceyów i majątku Wideacre, trzeba koniecznie przeczytać przygody Sary.

Cykl/Seria: Saga rodu Laceyów t. 3
Autor: Philippa Gregory
Tytuł: Meridon
Tytuł oryginału: Meridon
Wydawnictwo: Książnica
Liczba stron: 696

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzedniej części.

„Dziecko szczęścia” jest drugim tomem trylogii opowiadającej o losach rodu Laceyów. Tym razem głównymi bohaterami stają się Julia oraz Richard - dzieci Beatrice i Harry’ego. Chociaż wychowują się jako kuzynostwo i nie mają pojęcia o swoim bliskim pokrewieństwie, łączy ich ogromna więź. Beatrcie przed swoim tragicznym końcem postarała się, aby oboje jej dzieci odziedziczyło majątek. Czy młodzi posiadacze zmienią losy Wideacre na lepsze? Czy zakończy się ciążące nad rodziną fatum? Jedno jest pewne – musi się dużo wydarzyć, zanim się o tym przekonamy.

Richard był bardzo impulsywny i zawsze stawiał na swoim. Julia była spokojna i uległa, przez co „kuzyn” miał na nią ogromny wpływ. Poza tym go uwielbiała i na wszystko mu pozwalała. Z biegiem czasu ich opiekunowie zaczęli zauważać, jak wielkie znaczenie ma presja wywierana na Julię przez Richarda i postanowiono, że wyjedzie ona na jakiś czas do miasta. Młoda dziewczyna poznaje tam przystojnego adoratora, z którym bardzo dobrze się rozumieją, jednak na drodze do ich szczęścia staje obietnica zaręczyn, którą wiele lata wcześniej Julia złożyła Richardowi.

Książka posiada wiele wątków i chociaż skupia się na przeżyciach Julii, to poznajemy również historie wielu innych bohaterów - także tych poznanych w poprzednim tomie. Losy postaci są zaskakujące, pełne tragicznych wydarzeń, z których każde pociąga za sobą kolejne. Jak wiadomo historia lubi się powtarzać – rodzeństwo nie dość, że płaci za błędy rodziców, to jeszcze wiele z nich powtarza. Julia sama przed sobą stara się ukrywać prawdę, wydaje się niewiarygodnie naiwna i do tego nawiedzają ją wizje Beatrice. Richard wyróżnia się urodą, jednak jego dusza jest dogłębnie zepsuta, a tylko Ralph zdaje się to dostrzegać. Ponieważ Megson doskonale znał Beatrice, widzi więcej niż inni i stara się pomóc rodzeństwu. Dodam, że kolejny raz odegra on znaczącą rolę w losach rodziny.

Podczas zagłębiania się w powieść pojawi się pytanie, czy da się jeszcze uratować majątek? Poza tym pojawią się inne – co się wydarzy, gdy Richard i Julia dowiedzą się, że są rodzeństwem? A trzeba dodać, że nie stanie się to w sprzyjających okolicznościach. Czy w majątku i domu Lacey’ów zagości w końcu zgoda i harmonia? A może wręcz przeciwnie?

Aby poznać odpowiedzi na te pytania, trzeba koniecznie przeczytać książkę. Podobnie jak pierwszy tom jest pełna napięcia i wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Jest pełna zaskakujących wątków oraz nieoczekiwanych wydarzeń. Bohaterowie są tak różnorodni i barwni, że nie można się z nimi nudzić. Książka porusza wiele trudnych tematów, jest wprost przepełniona różnego rodzaju problemami, z którymi często spotykają się także ludzie współcześnie. „Dziecko szczęścia” pokazuje między innymi, jak życie potrafi wzmocnić człowieka i jak wiele jest on w stanie poświęcić dla tych, których kocha. Zakończenie posiada ciekawą formę, a do tego zachęca do sięgnięcia po kolejny tom. Po przewróceniu ostatniej strony byłam zdziwiona, że to już koniec i nie mogłam się doczekać dalszych, pasjonujących losów rodu.

Cykl/Seria: Saga rodu Laceyów t. 2
Autor: Philippa Gregory
Tytuł: Dziecko szczęścia
Tytuł oryginału: The favoured child
Wydawnictwo: Książnica
Liczba stron: 593

„Dziedzictwo” (znane także jako „Majątek Wideacre”) jest pierwszym tomem trylogii opowiadającej o rodzie Laceyów. Poznajemy małą dziewczynkę, Beatrice Lacey, prawdziwą córeczkę tatusia oraz ulubienicę mieszkańców Wideacre. Jednak im jest starsza, tym większa zachodzi w niej przemiana. Sielankowe życie w majątku zamienia się w istny koszmar, a to wszystko za sprawą tej jednej młodej kobiety, która kocha ziemię bardziej niż wszystko inne...

Już jako dziecko Beatrice wykazywała nadzwyczajne przywiązanie do ziemi ojca. Im była starsza, tym bardziej zwiększała się jej obsesja posiadania Wideacre na wyłączność. Jednak według ówczesnego prawa nie miała ku takim marzeniom żadnych podstaw, a spadkobiercą majątku miał zostać jej brat - Harry. Mimo to Beatrice nie poddała się i poświęciła wszystko (dosłownie wszystko!), aby osiągnąć swój cel. Żądza posiadania doprowadza ją do szaleństwa i niszczy nie tylko żyjących wokół niej ludzi, ale także doprowadza do upadku to, co dla niej najcenniejsze – ziemię Wideacre. W pewnym momencie dociera do niej, że nie ma już żadnych szans na spełnienie swych największych marzeń, jednak zmienia tylko plan i doprowadza do sytuacji, kiedy to jej potomek ma zostać dziedzicem... Aby przekonać się, jak wyglądało życie Beatrice oraz jak to wszystko się skończy, trzeba koniecznie przeczytać pierwszy tom „Sagi rodu Laceyów”.

Philippa Gregory napisała świetną powieść, pełną napięcia i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Książkę czyta się z zapartym tchem, a bohaterowie (przede wszystkim Beatrice) budzą w czytelniku skrajne emocje. „Dziedzictwo” opowiada o kobiecie, która aby osiągnąć swój upragniony cel, jest zdolna do wszystkiego. Ukazuje także, jak wiele złego może wyrządzić jeden człowiek.

Osobiście książka bardzo mnie wciągnęła. Nie pamiętam bohatera, do którego zapałałabym taką nienawiścią jak do Beatrcie. Mimo tego od historii jej losów nie można się oderwać i z każdą chwilą chce się więcej. Chociaż książka jest dość gruba, to czyta się ją bardzo szybko. Nie jest to jednak lekka, spokojna lektura. Spodoba się wszystkim, których fascynują intrygi, kontrowersje oraz mocne osobowości. Polecam ją także wszystkim lubiącym, kiedy książka porusza w nich różnego rodzaju emocje.

Cykl/Seria: Saga rodu Laceyów t. 1
Autor: Philippa Gregory
Tytuł: Dziedzictwo
Tytuł oryginału: Wideacre
Wydawnictwo: Książnica
Liczba stron: 611